99

Sorry peepz,
dit ligt zwaar op zijn gat.
En zeggen dat we de 100 op één na niet gehaald zullen hebben...

Nochtans: het gaat goed hoor met ons hier-o!

W
ei genieten van de vakantie.
Sommigen moeten wat studeren.
Anderen zijn daar dan weer te cool voor.

Nu ja,
see you out there, guys.

A-ki.

You were born to make me happy

Ik moet leren zwijgen.

Ik moet nog een hele hoop andere dingen leren (beter doen) ook:

Verplegen, zwemmen, studeren, geld verdienen, gelukkig zijn, gelukkig maken, acteren, zingen, muziek spelen, vechten, knippen met m'n vingers, genezen, vergeten, vergeven, lopen, autorijden, vallen, opstaan, gaan slapen, genieten, koken, tappen, me engageren, ...

Maar ik moet toch vooral nog leren zwijgen.



Arno

Oppendorp Kruiswoord (niet voor gevoelige puzzelaars)

Horizontaal:
1. Vlaamse watermaatsch.
2. Letter uit het grieks alfabet (fonetisch) – lekkere litouwse (afk.)
3. aanvaring, accident
4. apestaartje – grootvader
5. Credit Agricole (afk.) – voor (eng.)
6. geel (duits)
7. trato – klinker
8. Hoop


Verticaal :
1. Nijverheid,vak
2. Evenredig aandeel
3. Aars
4. Dus (duits) – explosieve basken
5. Stad in Canada
6. Nieuwkomer, beginneling (gameslang)
7. “persoon” van lager allooi, die meestal snel is op een voetbalveld – spaans lidwoord

Diegene die als eerste het sleutelwoord vindt, krijgt een bon voor een gratis bezoek aan Oppendorp
U kan antwoorden met een gele briefkaart naar Oppendorpgang 2, 3000 Leuven of gewoon hier in het reactie"vakje"

To care or not to care; and therein, as the bard would tell us, lies the rub.

'Jesus Christ, that's a pretty face. The kind you'd find on someone I could save.' Dat is wat ik denk als ze aangewandeld komt. Ze beweegt als een zevenjarige: onstuimig onzeker. Of hoe je voortbewegen na achttien jaar nog steeds geen sinecure mag heten.

Meisjes zijn een grappig gegeven. Je kan ze de oorzaak van alle kwaad noemen, maar enkel een dwaas kan dat zonder ironie in zijn woorden. Want in sé zijn ze allemaal dezelfde, onzekere wezens. En de enige reden dat ze schadelijk zijn is hun onbeholpenheid. Het feit dat ze na achttien jaar nog steeds niet kunnen lopen. En het feit dat wij mannen ze het, volstrekt tevergeefs, toch willen leren.

Volgens wetenschappers is de reden dat meisjes zo onbeholpen zijn dat mannen ze in bescherming zouden willen nemen. Ik denk niet dat er ooit een of andere schepper zo over heeft nagedacht. Lang niet alle meisjes zijn overigens expliciet onbeholpen. Al weet de ware kenner dat ze het onderhuids steeds zullen blijven. En van die meisjes die expliciet niet onbeholpen zijn, daar vallen mannen ook voor. 'It is that look of the lioness to her man across the Nile', citeer ik dan. Die verlammende macht die ze uitstralen kunnen.

Maar dat lammerige, dat kan dus ook verlammend zijn. Ik kan het beeld moeilijk van me afschudden. Dat lam dat zijn eerste stapjes zet: zó bewegen ze dus achttien jaar na datum nog. Of éénentwintig. Onzeker. En je wil ze niet enkel redden. Je wil ze ook gewoon hebben. Je wil ze bezitten, en kapotmaken, en dan een nieuwe zoeken. We doen het misschien niet allemaal, maar we kennen wel allemaal de drang.

Zo ook ik, want om het eerste citaat te vervolledigen, en ook om gewoon kei hard af te sluiten:

Jesus Christ that's a pretty face, the kind you'd find on someone I could save. If they don't put me away, well, it'll be a miracle.


Lik,

Arno, Godsgeschenk annex Blogger

Hey, grote vriend

Arno, dubbele meter van me, zwarte bos wapperende manen en poëtisch verantwoord partner in crime van me,
ik mis je, waar ben je?

Je bent op je kamer. Je ontwijkt ons. Je wil alleen zijn. Ik laat je alleen maar ik mis je. Opnieuw. Je lapt het ons vaker. Je laat ons sudderen. Omdat je zelf suddert?

Deel alles met mij. Ik ben je beste vriend. Ik mis je ten derde male. Ik denk over je na ten drieduizendste male. Ik mis praten met je. Ik mis de genegenheid. Ik mis zelfs de manier waarop je het moeilijk hebt me aan te kijken wanneer ik tegen je spreek. En ik mis de verwantschap, de visie en hoe we toch elk onze tekening op een andere manier wensen in te kleuren.

Weet, lieve Arno, dat je steeds met die benige handen van je op mijn deur mag komen bonzen. Bonzen zal zelfs niet nodig zijn, want mijn deur staat al voor je open. Voor iedereen in Oppendorp trouwens. Ik hou van jullie allemaal. Ook van jou!

Ja, eerlijk waar, en dan vooral als ik het opschrijf: het zou zoveel minder leuk zijn zonder jou. Hier in Oppendorp. Hier in ons Hoogsteigen Happyland!

Damn man, ik bonk je deur gewoon zelf in als je niet snel naar buiten komt.

Je Ac.

Edit: reeds enkele minuten na voorgaande verzuchtingen was Arno als een mooie, jonge God herrezen.

Ode an die Kranken

Veel mensen hebben vaak problemen met mijn gedrag. En dan leg ik ze uit waarom ik me zo gedraag en dat het allemaal nog vele erger zou kunnen als ik mezelf nog minder onder controle had. Maar mensen vergeten dat na een dag, en dan komen de problemen weer vanzelf opsteken. En ik kan niet mezelf blijven herhalen, daar heb ik teveel trots voor. En terecht. Want er zijn ook mensen die nooit een probleem hebben met mijn gedrag, die gewoon toezien en voelen en begrijpen. Het soort mensen van wie je weet: 'Kijk, die heeft mij onvoorwaardelijk graag.' Het soort mensen dat je best niet laat gaan, maar ook best niet te veel lastig valt, uit vrees dat het tij wel eens zou kunnen keren.

Maar ik kan die eerste mensen ook niets kwalijk nemen, op termijn dan, want ik weet dat zij mijn problemen gewoon even ziek zijn als ikzelf.

Een prettige nacht nog,

Arno

Jeez

Deze blog is belachelijk. Erop schrijven insinueert dat ik het 'op-kot-zitten-in-Oppendorp' heel belangrijk vind ofzo. En dat is niet zo! Integendeel. Ik surfte in de grote vakantie gewoon naar www.opkotinleuven.be en daar klikte ik de gewenste prijsklasse en ligging aan en ik kwam hier terecht.

Al dat gedoe rond een huis is dus zever. Alsof ik niets beter te doen heb. Mensen als Pieter en Eva hebben dat al onmiddellijk beseft. Die blog is op z'n minst wat wenkbrauwengefrons waardig. Maar goed, we hebben 'm aangemaakt en nu schrijven we er nog als gekken op ook. Arno en ik dan - want wij zijn de gekken.

Stel dat ik alles vanaf vandaag goed wil doen, dan schrijf ik niet meer op deze blog. Dan laat ik dat hele 'Oppendorpconcept' voor wat het is. Dan zit ik gewoon 'ergens' op kot. Dan maakt dat helemaal niet meer uit waar precies.
Nog zou ik dan mezelf laten opnemen in een ......

Ik denk dus dat dit mijn laatste bericht is geweest. Ik denk dat dus nú hé, op 4 december om 9u40. Straks kan dat alweer veranderd zijn, dat gedacht.

Met z'n hoevelen leest u dit eigenlijk?
Iedereen verplicht een reactie achterlaten graag.

X

Zie je wel dat december suckt!

Er is weinig zo vervelend als 's ochtends naar de keuken gaan op je sloffen om dan tot de constatatie te komen dat de gang weer eens is omgetoverd tot Aqualibi. Fok de regen, en fok den Dikke (zoals wij soms lieflijk onze huisbaas Dirk noemen, of ik toch).

Goeiemorgen verder,

Alweer Arno

P.S.: als ik jullie met rust moet laten zo vroeg op de dag mag je dat gerust zeggen.

Me Adam, you Eve(rything)

Nee, ik denk gewoon dat het belangrijk is dat we ons niet te fel laten meeslepen. Ok, ik weet het, de Holocaust was verschrikkelijk, maar daarom kunnen we nog niet stellen dat de mensheid als geheel al van in het prille begin fout bezig is. Enkel de vrouwelijke helft. Want weet je, als Eva niet zomaar in alles haar tanden had gezet dan was er nooit een wezenlijk probleem geweest.

En ja, voor de rest hebben de vrouwen bitter weinig fout gedaan. Alle massamoordenaars en dictators zijn inderdaad mannen geweest. Maar komt dit alles niet voort uit onze vreselijk duale relatie met onze oermoeder? Want enerzijds is zij degene die ons collectief opzadelde met onze erfzonde, maar anderzijds mist iedereen wel zijn mama. Of niet soms? En ja, vanuit die psychologische achtergrond denk ik dat een hoop psychoses door de eeuwen heen te verklaren vallen.

Trouwens, die andere moeder van ons, de Heilige Maagd Maria, laten we ze een stiefmoeder noemen, ook zij helpt ons mannen niet met al onze complexen. Want ben ik de enige die het reeds is opgevallen dat ze enkel aan vrouwen verschijnt? En wij mannen blijven wederom zonder moederfiguur achter. Terwijl een vrouw in sé toch gewoon al een moederfiguur ís en bijgevolg toch helemaal geen nood heeft aan een verschijning, nee?

Ik weet het, ik leg het allemaal een beetje onduidelijk uit. Hier komt het zowat op neer: alle menselijk lijden stroomt voort uit de man, die door zijn gebrekkige relatie met zijn moeders tot sociale incompetentie gedoemd is. Bijgevolg is de man vrij van enige blaam en is de vrouw de schuld van alles, en eigenlijk gewoon alles want anders kan je er moeilijk de schuld van zijn.

Nu kan u het volgende punt aanhalen: wij hebben toch ook nog een 'normale' moeder! En dan heeft u volkomen gelijk. Maar indien er ook in deze moeder-zoon relatie iets schort, dan is het wel volkomen omzeep, snapt u? Drie gefaalde moeders, dat is erger dan één. En dan volgt er wel al eens een Holocaust, begrijpt u?

En kan een moeder, een normale, wel echt ooit het gemis van onze Oermoeder Eva en de Heilige Maagd opvangen? Ik denk wezenlijk van niet. Want ook als ze veel liefde schenkt brengt ze de man namelijk volledig uit balans door het immense contrast met die twee andere moeders (vooral Eva dan). De man zal dan proberen nog meer van die liefde te bereiken, en die zal niet te bereiken zijn vanwege de afwezigheid van de moeders, en dan zal de passie oplaaien tot alles mee in assen vergaat. Had Hitler namelijk geen innige band met zijn mama?

Ik denk dat ik de draad van mijn lijn in de war heb gebracht, maar ik blijf tenstelligste overtuigd van de kluwen die ik heb gecreëerd. Als een vader reikte ik de wol aan, en als een moeder heb ik ze bijeengerold. En dat is de waarheid achter alles.


Een broederlijke zoen,

Arno

EXCLUSIEF: Interview oppendorpt Guy Verhofstadt

Dik 24 uur nadat formateur Yves Leterme (CD&V) voor de tweede keer ex-formateur Yves Leterme (CD&V) werd, hebben wij van oppendorp.blogspot.com een exclusief gesprek met waarnemend premier Guy Verhofstadt (Open VLD). De bevlogen liberaal antwoordt bereidwillig op onze vragen en knijpt kwansuis in Anjes poep.

Oppendorp: Meneer Verhofstadt, u bent gisteren nog bij onze Vorst Zijne Majesteit de Koning ontvangen. Wat bent u daar gaan doen?

Verhofstadt: "Hij had mij gevraagd te komen. De Koning is een zeer joviale man, de media persifleert (zijn congruentiefout, niet de onze, nvdr.) hem vaak op een verkeerde manier. Ik heb met hem gesproken over wat mijn taak zal worden en verdere informatie daaromtrent zal ik later op een persconferentie nog wel meedelen."

Oppendorp: Hoe lang kan dit land nu nog zonder regering?

Verhofstadt: "Niet lang meer uiteraard, maar we zijn eraan aan 't werken en om het met Bart Somers te zeggen: (immiteert Somers nagenoeg perfect) we moeten nu handelen, er is geen tijd meer voor gelanterfanter."

Oppendorp: U begrijpt dat de mensen zich stilaan zorgen maken.

Verhofstadt: (aarzelend, doch ferm) "Die zorgen zijn nergens voor nodig."

Oppendorp: Geef eens een voorbeeld van een dossier dat ligt te verstoffen op uw bureau.

Verhofstadt: (denkt lang na) "Bijvoorbeeld het recht voor homo's om kinderen te adopteren, dat ben ik al eeuwen van plan, maar dat ligt nu dus stof te vergaren op mijn bureau."

Oppendorp: We begrijpen dat deze situatie ook uw ego geen goed doet.

Verhofstadt: "Ik ben inderdaad een beetje weinig in de media geweest de laatste tijd. Het is vooral dien tsjeef uit West-Vlaanderen (Verhofstadt doelt op Yves Leterme, nvdr.) tegenwoordig. Ik heb nog steeds een groot draagvlak in mijn stad Gent, maar ik geef toe dat het de afgelopen maanden qua media-aandacht niet zo geweldig was."

Oppendorp: Bij deze is dat euvel ook weer de wereld uit. Bedankt voor dit exclusieve gesprek!

Veel noten, weinig zang

Ik heb ooit een liedje bedacht, schijnbaar lang geleden, maar vanavond moest ik er weer aan denken, na een droom over het sujet vorige nacht. Nu dacht ik: delen met de rest van de wereld, die handel. (Al denk ik dat het destijds ook reeds mijn msn space bereikt heeft) Het is jammer dat ik de noten niet ook kan delen met jullie trouwe lezers, maar bon, geen verder gezever nu:

Jij was mijn meisje-meisje
Waar ik steeds voor zorgen kon
Nu ben je slechts een wijsje
Voor de ondergaande zon

Nachtegaal
Everzwijn
Lamantijn

Nachtegaal
Everzwijn
Lamantijn

Jij was mijn meisje-meisje
Waar ik steed voor zorgen kon
Nu ben je slechts een wijsje
Voor de opkomende zon

Nachtegaal
Everzwijn
Lamantijn

Nachtegaal
Everzwijn
Lamantijn


Ik zou uitleggen wat er zo briljant aan is, maar wie niet kan zien is nu eenmaal blind.

Hoogmoedige groeten,

Arno

Hell is coming. Hell is here.

Fuck! Het is zover! De kutste maand van het jaar is aangebroken!

Als ik morgen niet meer blog weten jullie hoe laat het is.


Veel sterkte allemaal,

Arno

Ik maak de analyse. Ik ben de analist.

Misschien hadden we niet allen dezelfde intenties. Misschien wilde ik wel iets helemaal anders. Meer en meer raakte ik er van overtuigd dat ik inderdaad iets helemaal anders wilde.

Het was me niet zozeer om de lol te doen. De zever maakte mij óók moe. Ze vrat me op. Met huid en haar. En ik wist dat er geen fuckin' ontkomen aan zou zijn.

De anderen - enkele anderen, bepaalde anderen - hadden het misschien makkelijker op dat vlak. Ze déden gewoon en ze déden dat goed. Hun mama's mochten fier zijn.

Vanzelfsprekendheden dienden zich met dozijnen tegelijk aan. Ik zocht naar een speld in een hooiberg, die ergens neegepoot was door een tractor, ergens in de schuur van een boerderij, op een erf, naast een huis, in een dorp. Literair.

Ik moest het ergens klein gaan zoeken. Zo vond ik het helemaal onderaan, door op de link te klikken. En dan ging er wel eens een balletje rollen. Maar het stopte vrijwel ter plekke alweer om me treiterig in de ogen te kijken en me te zeggen dat het alsnog niet doorging. Ik had te veel verwachtingen en ik wist het. Maar wat deed ik er fuckin' aan?

En de grap is: ik ben ook niet van de domsten. Mensen die studeren en die dat hoegenaamd serieuzer doen dan ik, kijken me weleens aan met die vertwijfelde blik die zegt dat ze het niet helemaal zeker weten: of ik nu een gesprekspartner die naam waardig ben of toch maar niet. Al dat uit de nek geklets, hoever mag een mens daarin gaan? Niet te ver wellicht, want het leven zelve doet geen toegevingen. Ik voel me kortom Joëlle Milquet, gewurgd door een gedachtegoed dat ik niet aanhang en zelf ervan overtuigd zijnd dat ik het bij een of ander recht eind heb. Maar mijn rechte eind is zo krom als een banaan en alleen al om die reden begrijpt u dat we hier in cirkeltjes aan het draaien zijn.

Bedankt,
Alexander.

But like a new disease, she's still too young to treat

't Is nu niet dat ik veel concreets te vertellen heb, maar ik ga het toch gewoon doen.

Weet je wat in essentie het probleem is? Jongens benaderen meisjes, en meisjes benaderen jongens al te vaak alsof ze potentiële partners zouden kunnen zijn. Zelfs wanneer het na vijf seconden duidelijk is dat dit helemaal niet het geval is. Want dan gaan ze daar 'gepast' op reageren opdat het duidelijk zou zijn. In plaats van gewoon normaal te doen.

Let ook op het specifieke woordgebruik van jongens en meisjes, want ik denk dat dit fenomeen met de leeftijd vervaagt. Let wel, bij de één vele trager dan de ander. En bij twintigers zal het in het gros van de gevallen wel nog aanwezig zijn.

Kortom, vanuit deze verkeerdelijke, en laten we eerlijk zijn, bijzonder belachelijke, puberale, hormonale manier van contact leggen ontstaan een hele hoop moeilijkheden en banale problemen die wezenlijk echt niet zouden mogen zijn. Wat niet betekent dat ik zelf niet schuldig ben. Maar eenieder die bij het lezen van dit bericht de hand in eigen borst steekt en niets naars voelt, die is nog puberaler dan de gemiddelde verstandige mens.

Bon,

Arno

44 post in one month can't be wrong

Gewoon embedden,
voila:

Tu m'attends

Ik heb mijn kinesistje niet kunnen alleen krijgen. Ach! Verderfelijk lot! Ik ben er zelfs niet in geslaagd om de naam op haar naamkaartje ontcijferd te krijgen. Ze zal zich moeten tevreden stellen met de gedachte dat we volgend semester wellicht schoolgaan in het zelfde gebouw. Maar wie weet vond ik haar enkel maar aantrekkelijk omdat ze een uniformpje aanhad. En schattig keek en sprak. Ach, wat zeg ik: gecombineerd met haar toekomstige jaarsalaris is dat meer dan de gemiddelde man mag verwachten.

Al zei ik het gisteren nog tegen Ineke. 'Maar ik ben meer man dan de gemiddelde, hoor.' En ze zag aan mijn blik dat ik de waarheid sprak. Want ik ben knap, draag een uniform, ben intelligent, grappig en zelfzeker, om niet te spreken van mijn onnoemelijke empathie en door merg en been zinderende liefheid en schattigheid, en toch schuilt er onder al die fenomenaliteit ook zwakte, angst en immense problematiek. Ik ben dus de ideale man, omdat ik perfect ben, en die perfectie voltooid wordt door mijn onontkoombare nood aan een vrouw om met te helpen, te steunen, en om mijn kinderen op de wereld te persen.

Mijn tweede stagedag was overigens voor de rest heel leuk. Veel meer mogen doen, vooral. En ik sta echt te springen om een diploma te hebben en te mogen arbeiten. Pubermeisjes met kanker zijn trouwens het meest aandoenlijke dat er is. Die verdienen andere mensen hun bloed moest hen dat amuseren.

En nu moet ik dus een verslag schrijven. Beeld je in. Wat een zever. Ik haat scholen. En het liefst van al zou ik gewoon gaan slapen tot morgenvroeg. Want slapen als het klaar is is vele gemakkelijker.

Ik denk dat ik na het volgende citaat van Axelle kan afsluiten (met excuses voor eventuele spellingsfouten):

Tous ces gens qui se serrent dans leur bras, sur leurs couers. Ces gens qui ne savent plus ce que c'est d'avoirs froid, d'avoir peurs. Est-ce la terre qui retient leurs pas, où le ciel qui est trop lourd? Ils marchent a l'écart du hasard, que savent-ils de l'amour?


Cheerio,

Arno de Grote

Getikt (en iedereen wéét het)

Ook ik ben verliefd. Al pieker ik me suf op wie precies. Ik moet het maar eens vragen aan de eerste de beste. Is de eerste, de beste? Na vijf zinnen gaat dit al nergens meer heen.

Opnieuw.

Ook ik ben verliefd. Op wie, dat weet ik niet precies. Het is een knagend gevoel. Jammer wel dat ik mezelf maar niks vind. Dat ik absoluut niet vind dat de meisjes mij leuk zouden moeten vinden. Ik ben een kwast. Eentje om een muur mee te verven meer bepaald.

Ik ben gewoon droevig. Want ik ben gewoon zielig. Dat is de waarheid, mijn waarheid. En die heb ik in pacht. Ik vind mezelf raar. Anderen vinden me raar. En Pieter vraagt me waarom ik daar zo mee bezig ben. Wel Pieter, ik ben daar zo mee bezig omdat ik erover nadenk er een boek over te schrijven. En dan komt elk beetje research goed van pas.

Nog iets?
Nee, schijnbaar niet.
Dat was het dan weer.
Maar vergis u niet: dit is niet als grap bedoeld.

Alexander.

Sweet dreams are made of me

En wie ben jij om het daar niet mee eens te zijn?

Vandaag mijn eerste dag van het tweeluik genaamd 'oriënterende stage' doorgemaakt. Op zich heel rustig, want ik mocht bijna niets doen. (ik suckte wel vooralsnog in het opmaken der bedden) Gewoon ons Olga een hele dag gevolgd bij haar bezigheden. Ik voelde me weer evenzeer een meeloper als in het derde middelbaar, met die uitzondering dat Olga sympathieker was dan de gemiddelde puber. De patiënten waren wel leuk, maar ze leken allemaal sterk op elkaar qua ziektebeeld. Weinig variatie dus.

Edoch, mijn alertheid stond permanent in't rood, want de kinesiste op mijn afdeling had ook een stagair. Een meisje van negentien met blond-bruin haar in een staartje dat naar me keek wanneer ik deed alsof ik niet naar haar keek, en dan flirterig wegkijk wanneer ik haar blik kruiste. En ook in de omgekeerde richting werd deze activiteit gebezigd. Benieuwd of ik haar morgen ook effectief kan spreken, zonder dat Olga of de kinesiste ons uit elkaar halen.

Ik hoop alleszins dat ik haar nog mooie dromen bezorg. Nee, je hoopt niet op wat je weet.

Kussen,

De Braekeleer Arno
Verpleger
KHLeuven

(oftewel 'jongeman')

Nothing compares to me

Ik ben net aan't luisteren naar Sinead en ze zingt van 'it's been seven hours and fifteen days since you took your love away' en ik heb zoiets van: wtf?! Sinds wanneer is dat lang ofzo? Allee, ik bedoel, die 'went to the doctor' na amper vijftien dagen gedumpt te zijn. Belachelijk. Alsof dat lang is. Van die wijven die nooit langer dan drie maand gedumpt kúnnen zijn omdat ze nooit langer dan dat single zijn, dat is om van te kotsen. En dan gaat dat nog een beetje medelijden zoeken door muziek te maken. Al een chance dat ze een lelijke naam heeft, zodat ze toch nog een beetje sympathie voor haar zaak kan verwachten vanuit deze hoek.

Om nog maar te zwijgen van den James. Wat een irritant wijf is dat! Ik ken dat soort grieten: 'Did I dissapoint you, or let you down? Should I be feeling guilty, or let the judges frown?' Dat die dat nog durft vragen, terwijl 'I saw the end, before it begun. Yeah, I saw you were blinded, and I knew I had won. So I took what's mine, by eternal right.' Jesus, van die foorwijven die u zoiets lappen en dan nog eens vriendjes willen blijven ook, die hun gelaat zou ik er toch ook eens gaarne afschrapen met een baksteen. 'I'm so hollow!' Als je het maar weet James!

En dan vragen mijn kotgenoten wat ik in die griet Damien zie. Welaan, die meid zingt ten minste nooit over beëindigde relaties. Die zingt over relaties die nooit begonnen zijn. 'The shorter story. No love, no glory. No hero in her sky.' En zo is het maar best. Geen liefde, geen glorie. In plaats van al dat misplaatste zelfmedelijden.

Scoutsbroederlijke groeten,

Cynisch Konijn

I look so fine

Telkens ik dit liedje hoor word ik spontaan weer een beetje verliefd. En verliefd zijn is leuk, zolang het maar niet te lang duurt, of beantwoord wordt, natuurlijk.

Wat ook leuk is aan Shirley is dat ze gek is om al dezelfde redenen als ik. En vaak ook op dezelfde manier als ik.



Geniet,

Arnootje

IK BEN TERUG

Omdat er rond mijn persoontje in weze geen spat mysterie hangt, word ik vanaf vandaag een gewone vlotte jongen, waarvan je nooit nog hoeft te denken van 'mmm, wat is die toch raar' (behalve nu dan misschien weer eens).

Nee, ik ben gewoon. Ik zing mee met Amy Winehouse. Dier cd is goéd. Ik klink als Anja Daems op Radio 2. En dat vind ik ok. Ik ben gewoon. Of ik bedoel: gewone mensen (mensen die ik gewoon vind) vinden mij gewoon. Of dat zou toch moeten.


Vind mij gewoon, please.

Nu goed, ik kan het wel zeggen, toen ik klein was ben ik geoppereerd voor een hersentumor en daar draag ik de sporen van. Ik ben zo getikt als ik groot ben. Volkomen gestoord en een klein beetje gevaarlijk.
Maar ach, wat geeft dat. Als ik maar gewoon doe ben ik een heel lieve gast die geen vlieg kwaad doet. Een beetje een Hans Van Temsche kortom. Nu iedereen Hans vergeten is, denk ik nog vaak aan hem. Wat zou hij zoal doen in zijn cel?
Ik ken twee mensen die muren met stront besmeren. De ene is nu al een bekendheid, de andere wordt het nog wel.

Geef het maar toe: jullie hebben mij gemist hé, hier-o.

Op OPPENDORP.BLOGSPOT.COM

IK BEN TERUG!

Ali

December

Deze week eindigt november. Ik weet nog dat me dat als kind altijd gelukkig stemde, want dan kwamen 6 december en ook Kerstmis eraan. Tegenwoordig niets van dat alles meer. December is gewoon een donkere maand vol stress geworden. Niks Sintman of Kersterklaas meer. Die zijn beiden reeds lang ontluisterd.

Dus moet een mens andere manieren zoeken om de komende maand toch wat draaglijker de maken. Hier zijn reeds enkele ideetjes van mijnentwege, maar ik had graag wat reacties gehad die ons allen kunnen helpen in de komende duistere hel. Mijn ideetjes waren:
-Medicatie (anti-depressiva, slaapmiddel, etc.)
-Auto-medicatie (alcohol, nicotine, cocaïne, etc.)
-Liefde (liefjes, familie, huisdieren, etc.)
-Seks (liefjes, familie, huisdieren, etc.)
-Vluchten naar een verre locatie (Spanje, Portugal, Australië, etc.)
-Zelfmoord

Momenteel beschik ik over de mogelijkheden om toch al enkele ideetjes te verwezenlijken, maar ik had toch graag een iets minder beperkte keuze voorhanden gehad. Zo mis ik bijvoorbeeld nog een liefje en vliegtuigtickets. Alle hulp is welkom!

Maar omdat er ook nog dingen zijn in de wereld waar we collectief van houden presenteer ik jullie:



BASTIAN SCHWEINSTEIGER IN EEN SHIRTJE VAN DE DUITSE PLOEG!

Veel warmte toegewenst,

Oran

Moby Dick

Nog tien pagina's en ik heb desgetiteld boek van Herman Melville uit. In't Engels. Zelden zoveel tijd verspild. Ik snap wel wat er zo geniaal is aan het werk, maar toch is de schrijfstijl zo vreselijk achterhaald dat je toch heel de tijd zit te denken: 'Als Nabokov ofzo dit nu eens herschreven had. Dát was een goed boek geweesd!' Maar ja, nog tien pagina's en het is uit dus.

Het doet mij een beetje denken aan mijn school. Ik zie wel in wat er allemaal nuttig is aan elk vak, maar als het nu eens op een aangename, boeiende wijze gebracht werd: dát zou pas geweldig zijn. Jammer genoeg zijn er meer Potters dan Lolita's op de wereld.

Met deze ware dubbelzinnigheid sluit ik deze gedachtegang af en wens ik jullie,

Vaarwel,

Roan

Ik droom, dus ik ben, maar wat?

Hier een kortstondige opsomming van de zaken die ik vannacht heb meegemaakt en me nog kan herinneren:

- Verkozen tot de nieuwe Paus. Best fijn (iedereen heeft ontzag voor je als je Paus bent) tot ik de drie relieken van de St.-Pieters kwijtspeelde en bijgevolg ook afgezet werd. Probeer zelf maar eens zo'n kaars, een gouden sleutel én een gouden bol met een kruis erop bij te houden tijdens een begrafenismis terwijl iedereen je aanstaart omdat ze de Paus nog nooit in't zwart hebben gezien. (ok, toegegeven, ik was behoorlijk gênant gekleed)

- Gaan tennissen met: Peter Degroof, Sid Gullinck, Arnout Geeraert, Stefaan Buelinckx en Rik Portauw. Oh, en Steven Vereet. Ik haat tennissen, zo bleek nogmaals.

-Nadien zijn Arnout, Stefaan en ik uitgenodigd op een feestje van de vriendinnen van Mandy, maar ik had geen tijd om te gaan want ik wou gaan slapen.

-Het volgende gesprek gehad met Charlotte:
Hee, ik heb vannacht over jou gedroomd.
Wat? Hè, wat raar. Waarover ging het?
Weet ik niet meer. Of wacht, 't was kei grappig, het ging erover dat ik over jou gedroomd had en dat dan tegen jou vertelde, waarop jij 'zoiets had van hè, wat raar'.

-Gaan aanbellen op mijn oud kot, meerbepaald bij Christina Aguilerra, want daar had ik dus op Romero mee op kot gezeten. Kwestie van nog eens dag te gaan zeggen. Ze was aangenaam verrast, maar druk bezig met zangoefeningen.

-Naderhand nog een tennismatch bijgewoond tussen een fictieve Russische hottie en Kim Clijsters, maar het veld was modderig en de bal raakte verloren in de struiken. Ik was echter wel niet voor Kim, en die was aan't winnen, dus dat was maar best, van die bal. Daarna nog wat geflirt met de Russische. (die sprak vloeiend Nederlands, voor zover haar IQ haar dat toeliet)



Al bij al heb ik gisteren dus meer fun gehad toen ik sliep dan toen ik wakker was. Of alleszins toch meer meegemaakt. Conclusie: onze maatschappij is verkeerdelijk ingesteld op de momenten dat we wakker zijn. Als we nu eens meer belang zouden hechten aan het slaapgedeelte zou alles een hoop minder geforceerd verlopen.

Tot zover de les van vandaag.

Professor De Braekeleer

P.S.

Aki, wist je dat er een liedje is van Damien dat 'The Professor' heet? Echt een goed nummer. Het gaat over seks en hij zingt er Frans in. Ik zou het eens moeten citeren.

Sabena en de verrijzenis

De koffie was net gezet, zijn aroma's vulden de ontwakende keuken. Steven kwam de steile, smalle trap afgedaald en goot de koffie meteen de gootsteen in. Pieter moet onderweg maar koffie kopen, dacht hij, want Steven verdraagt namelijk de geur van koffie niet. Roken was ook al niet aan hem besteed. Steven heeft geen addictive personality, net zoals hij nooit over zichzelf in de derde persoon zou schrijven. Om 10.00 u stipt kwam de trein naar Knokke & Blankenberge aan op perron 7 en na een korte tussenstop bij de bakker - hij kocht 's morgens altijd 2 boterkoeken - maakte Steven daar zijn opwachting.
De Wetstraat afgelopen betrad hij zijn schoolgebouw, alwaar hij in de wandelgangen jonge deerne C. ontmoette.
-Hey, dag C. !
-Elkzennendag! West ?
-Goed Goed !
-Heb jij al eens een mestduif verteerd ?
-Wat ??
-Heb je je les Duits geleerd ?
Steven had haar misverstaan. En zijn les Duits had hij al evenmin geleerd. Onderwijl kwamen ze de refter binnengelopen. De chaos die daar regeerde, gaf Steven inspiratie genoeg om het gesprek nog enkele seconden langer staande te houden.
-Wat een kolder, hé ?
-Hmm? Kolder ?
Steven hield zijn hoofd er niet bij vandaag, hij wou met haar over heel andere dingen praten, om het nog niet te hebben over wat hij met haar wou doen.
- Mag ik eens een portret van je schilderen ?
C. bloosde en stemde al glimlachend toe.
- Laten we het nu doen, laten we de trein naar Welkenraedt nemen, ik schilder het best als ik weet dat ik in een Duitstalig landsgebied ben. En zo vertrokken ze op die grijze donderdagnamiddag. Op de trein viel het gesprek stil. De conducteur bracht onbewust verandering in dit feit, wanneer hij haastig voorbijsjokte. Hij had een strikje aan met de Belgische tricolore.
- Wat een koddige kokarde, zei Steven.
- Hmm? Kokarde ?
Ook deze conversatie was gedoemd tot mislukken. De landelijke lucht, die tegen hun façade kroop bij het uitstappen, deed hen goed en de wandeltocht die ze ondernamen bij het zoeken naar een geschikte weide om te dienen als achtergrond bij het portret, verliep in een opgewekte geest en beiden waren tevreden.Vanuit Verviers was het een aardige poos stappen naar Büllingen, het dorpje dat Steven op het oog had.Op een door bossen omringd veldje in hartje Bülligen stelde Steven zijn ezel op en hij begon naarstig te pletsen met zijn penseel. Een goed half uur later kwam er een volvet man van middelbare leeftijd voorbij in een deels blauwe, deels appelblauwzeegroene training. Hij stopte om het werk te aanschouwen en sprak met zachte stem:
- Wat een scherp en aandoenlijk konterfeitsel, broeder.
- Een scherp wat?
- Konterfeitsel
- Konterfeitsel ?
- Dat ding dat u daar aan het maken bent ...
- Ah! Mijn portret ?
- Ja, het is volledig ontdaan van de stereotiepe serieux die ik niet kan luchten
- Achzo
En de man liep verder de einder af.
- Welk een merkwaardig man, zei C. Ze plag vaker archaïstische spreekstijlen aan te nemen.
- Ja, ik ken hem precies van ergens... Maar, wacht eens !
Steven zweeg plots, overmand door zijn gevoel van verbazing, en ook bij C. ging er een lamp branden, te merken aan de spastische wissel van gelaatsuitdrukking. De man die net voorbij kwam gelopen om het portret te jureren, zoals Nina De Man dat ooit zo vakkundig en goedgebrild bij Idool deed, was Jezus.


Steven

U komt toch ook?

zaterdag 24 november organiseert Groen! een quiz
in de zevensprong in Leuevn.
Als uer bij wil zijn, kan u zich al haastend melden ,
en dit op het e-mailadres marguerite.lely@groen.be

Alvast een voorbeeldje !

Beste Marguerite,

gaarne verzoeken wij u medens dit electronisch bericht
om ons in te schrijven voor uw quiz aanstaande zaterdag.
Onze ploeg zal heten "De Rosse Teefboot"

Voorts wou ik nog even uw tijd vragen om even te contempleren
over de volgende vragen:
- is er een leeftijdsgrens voorzien bij de quiz (max. 60?) ?
- is de mogelijkheid tot crèche voorzien ?


Joviale en kamarederiele groeten,
Maurice Verplaetsen



(Steven)

Op en top België

Ik ken twee jongens die erg goed met elkaar bevriend zijn. Gaël, een Waal uit het Luikse, is behoorlijk timide in vergelijking met zijn Aarschotse vriend, Senne. Senne is wat je de druktemaker van de twee kan noemen, maar in elkaars bijzijn vullen onze twee Belgische vrienden elkaar perfect aan. De communautaire puzzelstukjes vallen dan op hun plaats.

Gaël en Senne hebben elkaar leren kennen op een door de KUL georganiseerde namiddag, waarop een Franstalige verzocht werd om een Vlaamstalige te knuffelen, en vice versa. Beide jongemannen namen maar wat graag deel aan dat leuke initiatief, omdat ze allebei geloven dat een verenigd België, een sterker België impliceert. "Wat ons verdeelt, verzwakt ons," vertelt Senne de flyer voor het evenement na, en zo is het maar net.

Ook Gaël is erg te spreken over het initiatief van enkele studenten bio-ingenieur. "Ik heb een leuke namiddag gehad met mijn Vlaamse vrienden - ik heb veel positieve vibes gevoeld - en ik vind dit zeker voor herhaling vatbaar. Hopelijk brengen dit soort initiatieven beide taalgroepen weer dichter bij elkaar."

Waarin dergelijke initiatieven in de toekomst ook mogen resulteren, feit is dat Gaël en Senne los van gemeenschappen, gewesten of een andere communautaire verhikels, een leuke vriendschap aan 'België knuffelt/Les Belges s'embrassent' hebben overgehouden. "Wij gaan elkaar zeker blijven zien," vertelt Senne enthousiast. "Het taalverschil vormt natuurlijk een zekere drempel, maar daar moeten we ons met z'n allen maar eens kunnen overzetten, vind ik. Als we Engels kunnen praten, dan moet Frans ook lukken, toch?"
Gaël van zijn kant wil in de toekomst nog meer inspanningen gaan doen om het Vlaams onder de knie te krijgen. "Ons onderwijs is niet zo goed als dat in Vlaanderen, maar toch doe ik er alles aan om zoveel mogelijk Nederlands te spreken. De bib is daartoe ook een handig hulpmiddel. Onlangs heb ik alle boeken van Kristien Hemmerechts gelezen - en flamand! - en daar heb ik erg van genoten, ook al moest ik er behoorlijk wat woordjes voor opzoeken."

Wij bewoners van Oppendorp zijn blij dat er nog zulke welwillende en solidaire jonge mensen zijn. Het verhaal van Senne en Gaël, een Vlaming en een Waal die zich allebei op en top Belg voelen, bewijst dat het zeker nog mogelijk is om vriendschappen te sluiten over de taalgrenzen heen. Wij juichen deze vriendschappen dan ook ten stelligste toe en we hopen dat ook jij, en jij, en jij nog eens de tijd neemt om over de taalgrens te kijken.

Eén voor allen, allen voor België!
Alexander.

Limousine

Beauty Supreme. Yeah, you were right about me. But can I get myself back from underneath this guilt that will crush me?
And in the quiet I saw our sad messiah. He was bored and tired of my laments. Said: "I'd die for you one time, but never again."

Well I love you so much, but do me a favour baby, don't reply, 'cause I can dish it out, but I can't take it.




En fok jullie allemaal,

Nootje

Stevie Wonder

Stevie Wonder!! Stevie Wonder!!!

Lalalalala! Lalalalaa!!!

Dadadadada!! Dadadadaaaaaaah!

Wooooooohhhhhooooo!

Tadadadadaa! Tadadadaadadada!!!!!
Tadadaadadadad!!!! Tadadadada

Lololooooo Loloooooooooooooooooooh!!!

Oeeeeeeeehhhhmmmmmm!!!! Oeeeehhhhmmmmmmmmmmmmm!!!

(Piano-aanslagen)

Die gast is blind hé!

Oooooooeeeeehhhhhhh!!!
Pampampampampadam! Pampampampampadam!!!
Tututututututututut!!!!

Aaaaaaaaaai!

Golden Lady I'd Like To Go Down!

Just To Hold Your hand!

(Trompetgeschal)

Geniaal.

Steven's quotatie van de dag

vandaag , maandag 19 november :

Pieter: 7,2 / 10
Ac : 7,8 / 10
Arno : 6,9 / 10 (ni gezien)
Eva : 6,8 / 10 (ni gezien)
Anje : 0 / 10 (wie ?)


Nevets

Quiz

Ja, om jullie vele mails, positief te beantwoorden, ik ben inderdaad de kot-intellectueel. Hoe dat komt, wordt me ook vaak gevraagd. Wel: ik lees veel, ik ben nieuwsgierig - als journalist in spé een uitstekende eigenschap - en, eerlijk, ik heb hier binnen Oppendorp ook weinig concurrentie.

Ja, je kan me dus wel de Nick Nuyens van het Oppendorp-peloton noemen. 'De Professor' wordt ik ook wel met licht ontzag genoemd. Ik maak een erg pientere en scherpzinnige indruk, heb steeds een pen en kladblok bij me om nieuwvergaarde kennis op te schrijven en ik mis geen enkele radionieuwsflash.

Hoe zou het nog met ons tante Laura gaan?
Een vraag die geen afdoend antwoord kan bieden.
Goh, ik herinner me dat we op een kille zondag bij haar aanbelden. Waar woont ze ook weer? Mijn pa weet zo'n dingen. Geografie is zijn domein.
Waarom vertel ik jullie dit?

Wie heeft er nog een (aangetrouwde) tante Laura? Hij late een reactie achter!
Heeft er hier iemand een nonkel Gaston?
Heeft er hier iemand een koersbroekske van Nick Nuyens? Dat waarin hij de Omloop Het Volk gewonnen heeft, liefst. Wat een heerlijke koers! Wat een fantastische krant! Behoort tot mediagroep Corelio. Vraag me dat op een quiz en ik pak het punt.

Sexy "De Professor" Lexy.

P.S.: bij het schrijven ener tekst, hou steeds een plaatsje voor een afbeelding indachtig. Dat leest meer aangenaam.

Ik blog, dus ik ben

Pieter is dood, maar dat is geen reden om niet te bloggen.

Steven heeft geen internet, maar dat is geen reden om niet te bloggen.

Anje en Eva hebben geen inspiratie, maar ook dat is geen reden om niet te bloggen.

Je moet weten, om te bloggen moet je enkel denken, en dan bloggen wat je denkt. En als je niet denkt, dan ben je een plant.

Descartes had zeker geblogd. En het was een kutblog geweest, maar dat was ook geen enkel probleem geweest. Want een blog die moet niets specifieks zijn. Ze moet gewoon zíjn.


Arno

Ik schrijf, lees en luister

Alhier een poging om Ernest Hemmingway's camera-eye mode te verzoenen met het Nederlands en een reeks obscure en bekende liedjesteksten als dialoog.

Een poging tot, dus.


Man in the rain.


Een Amerikaanse man zit aan het raam van het pannenkoekenhuis. Hij staart naar de mensen op de dijk terwijl hij zachtjes de suiker door zijn koffie roert. Tegenover hem zit een Frans meisje. Zij zit met haar ellebogen op tafel en haar handen gevouwen naar de mens voor haar te staren. Hij kijkt niet terug.
“Ne me quitte pas.” De Amerikaan kijkt eerst een getrouwd koppel met kinderkoets na, alvorens zijn hoofd te draaien.
“Hmm? Give me one reason to stay here.”
“I’ll miss you too much.”
Hij kijkt weer naar buiten. De mensen buiten lijken haastiger dan eerst. De wind is harder gaan waaien. De Française zucht en kijkt naar haar thee. De warme damp raakt haar in het gezicht. Haar ogen worden vochtig. Haar handen strijken nu naarstig door haar opgestoken, bruine lokken. Eén lok komt los.
“But you tear and tear your hair from roots. From that same head you have twice removed now a lock of hair you said would prove our love would never die. Well ha ha ha.”
Ze kijkt weer op en staart recht in zijn bruine ogen. Er vliegt een blad tegen het raam. Ze kijkt weer in haar thee.
“Where did I go wrong?” Haar stem klinkt raspig.
De Amerikaan schuifelt met zijn stoel. Hij kijkt naar haar spiegelbeeld in het vensterglas. Daar is ze waziger in.
“A so called friend. A drunk in bed. How could you with… Why would you?” Even verheft hij zijn stem en kijken enkele andere klanten, voornamelijk oudere mensen, op van hun pannenkoek. De Française krimpt lichtjes weg.
“Je ’t aime.”
Hij staat recht van zijn stoel, en begeeft zich naar de uitgang. Buiten is het beginnen regenen. Naast zijn volle koffiemok ligt een briefje van vijftig euro.
“Ne me quitte pas.”
De Amerikaan loopt de regen in en verdwijnt tussen de haastige mensen op de kade. Zij staart hem na, en buigt zich dan weer voorover. De thee dampt niet meer.


Arno

De Duiveltjes

Ik zet hem op vier, om kwart na acht, kijk twee minuten naar het middenveld en zie: trekt op niks, er staan net drie centrale verdedigende middenvelders.

R.V. ziet dit niet. Of hij doet er niets aan. Waarom? Omdat hij incompetent is. Welke competenties mist hij? Intelligentie en charisma.

Nu rest nog de vraag: waarom worden dergelijke losers nog steeds aangesteld als hoofdcoach in het voetbal? Heeft men nu nog steeds niet door dat een goede voetballer niet automatisch gelijk is aan een goede trainer? Klaarblijkelijk is ook het voetbalbestuur veelal incompetent. Geen visie, geen durf. Vooral veel vetzakken.

Eigenlijk zou een echte sportliefhebber voetbal moeten haten, omdat er zo zelden competentie waar te nemen valt, wat tot zoveel ergernis lijdt. Ik ben zelf Anderlecht-supporter en kan me moeilijk herinneren wanneer ik voor het laatst me nog eens onbeschroomd heb laten genieten van deze ploeg. Ergens vorig seizoen, alleszins.



Arno Jente van Jan De Braekeleer van Kessel-lo van den Heiberg

Ik schrijf dus ik ben cool

Omdat de boog niet altijd gespannen moet staan ben ik afgelopen donderdag naar een concert geweest. Omdat we niet altijd moeten liggen luieriken heb ik daarover een recensie geschreven voor het onvolprezen e-zine goddeau.com.

Voor zijn optreden staat er een in kostuum gehesen man onopvallend vanaf de toog het voorprogramma Simple Brain gade te slaan. Hij drinkt gulzig van een grote fles water, smeert zo zijn stembanden. Gregory Frateur, de frontman van Dez Mona, verdwijnt even onopvallend weer achter de coulissen om een dik half uur later zelf zijn opwachting te maken op het podium. Samen met zijn vier muzikanten zal hij vanavond een publiek bezweren.

Het begint met de jazzy muziek die aan het hoofdprogramma voorafgaat. Een tapijt wordt op de planken uitgerold, kaarsen worden aangestoken, een bordeauxrode doek fungeert als achtergrondvisual. Dez Mona is een universum dat weinig te zien heeft met alledaagse dingen. Het publiek duikt mee in de trip: wanneer de groep plots op het podium verschijnt, kan je een speld horen vallen.
Frateur is orkestleider en Godfather-lookalike in één statige gedaante. Op ditzelfde podium zagen we dik twee jaar terug nog Antony & The Johnsons aan het werk -- nog voor de grote doorbraak. Kon Antony toen van achter zijn piano een enkeling tot tranen toe bewegen met zijn stem, maar was het in de eerste plaats misschien toch zijn androgyne, timide persoonlijkheid die het publiek naar adem deed happen, dan onderscheidt Frateur zich live van elke gimmick die zijn vocale capaciteiten zou moeten ‘verklaren’ en brengt hij, samen met de band een zeer intense en professionele show.

Oreren of voordragen zijn werkwoorden die ‘s mans prestatie op het podium beter beschrijven dan louter zingen alleen. Geruggensteund door piano, accordeon, drums en de contrabas van Nicolas Rombouts laat de “Antwerpse Antony” een eerste keer zijn ijselijk vibrato schallen in prijsbeesten “Forgive My Tears” en een grotesk “Arid Song”. “Save Me Please!” weergalmt het in grote kapitalen door de zaal. De Titanic is al lang gezonken, maar de accordeon zal blijven jammeren, de contrabas zal van de redding blijven dromen tot het laatste moment.

Nee, aan Algehele Apocalyps geen gebrek bij deze band. Dez Mona is evengoed een theatraal als een muzikaal schouwspel en als dat door sommigen nog wel eens als arty-farty mag worden afgedaan, dan zal de band ook vanavond weer uitgebreid bewijzen dat hij lak heeft aan die kritiek. “Forgive My Tears” krijgt eerst de ruimte om rustig door zijn strofen te meanderen, maar spat in extremis open als een bloedrode kers. Frateur toont zich als een rocker met sprongetjes en slangengekonkel, daarmee zijn band opzwepend, naar een nieuwe climax. Ook “On Trial”, de hysterische hidden track op Moments Of Dejection Or Despondency passeert al vroeg in de set en zet nog eens heel erg nadrukkelijk de puntjes op de i. Frateur krijst, kermt, tiert, wordt gekeeld en steekt Mariah Caray in een onbestaande competitie naar de kroon wat betreft het overbruggen van een toonladder of zevenenzeventig. De sinistere en zelfs dreigende sfeer waarin dit alles baadt, voelt achtereenvolgens bevreemdend, beklemmend en betoverend aan en plots vragen we ons bezorgd af of er soms kinderen in de zaal zijn.

“Vandaag spelen wij voor U een aantal songs uit ons repertoire,” deelt Frateur laconiek mee. Dat de groep dat repertoire na amper twee platen ook wel degelijk heeft, mag blijken uit het feit dat er uit het nieuwe Moments amper vijf songs worden geplukt. Gospelcovers als Mahalia Jacksons “Elijah Rock” worden door de band feilloos naar zijn hand gezet . De set wordt verder aangevuld met de beste nummers uit het debuut en enkele nieuwe songs die op het eerste gehoor redelijk onstuimig klinken dankzij een duidelijke Balkaninslag die ook op Moments al hier en daar te ontwaren viel.

Bestellingen worden op fluistertoon doorgegeven aan de toog, wanneer de storm gaat liggen na een nieuwe vloedgolf. “Sister” krijgt een, contrasterend lichte, jazzy toets mee, maar rijdt zich alsnog knel in de diepe plassen der onpeilbare wanhoop. In “Blue Girl” en een verstild “She Says It’s Not For Long” mag de band haar kunnen tonen met een schitterende symbiose tussen de zoete accordeon enerzijds, en de monotoon hypnotiserende contrabas anderzijds. Frateur staat al die tijd roerloos, schijnbaar in zichzelf gekeerd, aan de rand van het podium. Enkel de kaarsen zorgen voor licht.

De band weet zijn moment te kiezen en sluit af met het mooie “Who Knows Where the Time Goes”. Een laatste keer mogen de rust van de contrabas en een bijzonder gevoelige piano het pad effenen voor Frateurs theatrale vertolking van een verhaal dat allicht ook weer in een schemerig niemandsland zijn eindbestemming vindt. De collectieve buiging waarmee het vijftal vooraan op het podium afscheid neemt, is ontleend aan het theater en houdt het plechtstatige, intense en bijna sektarische karakter van deze muziekavond tot op het einde aan.

Mega Mindy Time-out

Na luttele uren achtervolgd te zijn geweest door dit Studio 100-vehikel, knallen wij bij deze i.s.m. onze goede vrienden van de jump-community, Mega Mindy neer:



Dat lucht op!
"Jumping's not a crime!" (nvdr.)
Ali.

Mega Mindy Tijd

Gisteren gaan cantussen en bijgevolg daar inspiratie opgedaan voor onze blog! We beginnen namelijk met allemaal het volgende liedje te zingen:



Hierna kunnen er vrije versies komen! Hier is alvast de mijne:

Is het een vuurtoren?
Is het een brandhaard?
Nee dat is het niet!
Het is zombie Pieter
Met zijn rosse kop!

Schol,

Arno

And so it is, just like you said it would be.

Ik heb een bekentenis voor jullie allemaal. Ik ben al meer dan een jaar niet meer verliefd geweest. Wat zeg ik, meer dan anderhalf jaar. Of zo lang lijkt het alleszins toch. Ik ben dichtbij geweest, één of twee keer, maar nooit meer echt verliefd. En het is niet dat ik niet verliefd meer zou willen worden, het is gewoon dat ik het niet meer wil. Ik weet dat dat voor de banalere lezers onder jullie wat moeilijk te vatten zal zijn, maar telkens ik iemand leer kennen op wie ik wel verliefd zou willen worden dan zeggen mijn hersenen 'Oppassen, klojo! Want straks komen de traantjes weer!' En gelijk hebben ze. Want zo is het, net als in de melige liedjes die ik zo graag beluister.

Dus de volgende keer dat je de vlinders hoort flapperen in mijn buik, zeg er dan niets van, want eens ik ze opmerk jaag ik ze weer weg.


Kwestie van eens een typische blog na te doen,

Arno

Edit:

Om het af te maken, een crappy gedichtje:

Wanneer de zon gaat zakken,
Tot je ze haast kan pakken,
En de wolken kleur bekennen,
Kleuren ze jouw naam,
Odalisk.
En wanneer de sterren staren
Naar de aardse gevaren
Die de nacht opjennen,
Waken ze om jou,
Odalisk.
En wanneer die sterren vervagen,
Omdat de zon komt vragen
Of zij jou weer mag verwennen,
Komen ze toch steeds terug,
Odalisk.

Zo ook ik die je naam schrijf,
Eender waar ik verblijf,
Eender wat de klok slaat,
Of als ze zwijgt,
Odalisk.
Zo ook ik die je geur,
En je slechte humeur,
En je trieste gelaat
Telkens weer mis,
Odalisk.
Zo ook ik die verstom
Telkens ik in je buurt kom,
En dan radeloos vervaag,
Odalisk.

En ik weet als ik sterf:
Odalisk.
Zoals ik weet dat ik leef:
Odalisk.
En als de bloemen verdwijnen,
En als de vogels wegkwijnen,
En als de aarde verdord is,
Omdat alle leven te kort is,
Dan nog fluistert de wind:
Odalisk.
En als de wind niet meer fluistert,
En elk geheim is ontluisterd,
Dan nog zal je nazinderen,
Odalisk.
Zolang ik je nog mis,
Odalisk.

'Enriqué' is Roemeens voor 'dampende drol'

Wij van oppendorp.blogspot.com zijn ook solidair met andere sites. Zo is het dat wij dagelijks ook andere sites bezoeken omdat die ook goed zijn. Neem nu de Starlounge van MSN. Die is te gek. Elke dag de leukste celebs met de hotste nieuwtjes en dat helemaal op "jouw maat"! Het is ondertussen al mijn startpagina.

Ook vandaag staan er weer heel wat lekker weggeschreven artikeltjes op de Starlounge te pronken - het één al schandaliger dan het ander!
Neem nu "Smsjes doen Prins Harry de das om". Da's zo droevig! Prins Harry had gesmst met een fannekeuh en dan had zijn spreekwoordelijke 'girlfriend' die smsjes ook gelezen! Ze was verdrietig dan, want die was helemaal vanuit Zimbabwe naar Buckingham Palace komen wonen voor Prins Harry. De schaamteloze rugbylul!

Of het artikel over Dana Winner. "Ze is niet zo braaf als ze eruit ziet" staat er toepasselijk boven. De roemruchte chanteuse heeft een boete gekregen voor overdreven snel rijgedrag. De blonde drol! Ze was over de witte lijn gereden om een andere automobilist in te halen, en dat nog wel in een bogt. Daarmee heeft ze 14 mensen - waaronder 1 koper van haar laatste album - in gevaar gebracht. Voor je het weet is zo'n Dana Winner de Vlaamse Foxy Brown of Li'l Kim en zit die in 't cachot.

Maar het artikel dat vandaag werkelijk mijn aandacht gegrepen heeft is toch wel dat van Enriqué Iglesias - de viriele Spaanse crooner - en die voze del van een Stephanie (17). Dat zat zo: Enriqué was komen optreden in Vlaanderen en Stephanie was daar ook (in 't publiek). En dan had Enriqué die Stephanie na het optreden zo brutaal verkracht in de back stage. En die Stephanie had dan geprotesteerd en al. Alsof gij voze sloor nog ooit eens de kans krijgt om door een tettenman als Enriqué verkracht te worden, voze slons! Echt ik heb medelijden met u, meiske! Wist ge da!? Hè? Wist ge da de mighty Ac medelijden met u heeft??? Hè!?
Antwoord wijf! Denk na wijf! Ah nee, da's waar, ge hebt uw laatste beetje hersens in uw tieten laten inplanten!

Opstel voor de juf van 2B

Vandaag ben ik vroeg opgestaan. Want ik moest naar school. Ik schrok ervan dat het zo koud was. Ik had geen dikgenoege jas aan. Gelukkig was de trein niet ver. Ik kan nog die van 8.04 hebben omdat die vertraging had. Die was er pas om 8.08 dan. Ik zat erop en keek ernaar. Van de binnenkant. Eigenlijk herinner ik me niet meer precies hoe de treinrit ging. Of toch: ik moest in het gangpad omdat alle stoelen bezet waren. Waarschijnlijk niet alle in eerste klasse. Maar daar mag ik niet. Toen ik uitstapte was het nog koud. Ik ging naar de tram. Die kwam onmiddellijk. Ik stapte af en moest nog een eindje te voet. Toen kwam ik iemand tegen die ook in mijn klas zit. Ik sprak daar dan mee over de test die we gingen hebben. Beetje voorspelbaar gesprek. Toen mochten we in de klas. En de test ging beginnen. De meester maakte meerdere genantslechte grappen. Je kon voelen dat veel kindjes hem op dat moment nog meer gingen haten. Toen mochten we beginnen. Het was moeilijk voor mij, want ik ben niet zo slim.

Nu ben ik thuis en gelukkig. Alhoewel.

PS: ik ben verliefd op het extreemrechtse meisje.




Alexander.

En een gelukkig Oppendorpjaar!

ZALIG OPPENDORPKERSTFEEST!

Dat is wat wij, Trotse Oppendorpers, de rest van de wereld toewensen! Wij gaan er hier alvast een spetterend festijn van maken! De pakjes staan onder de Oppendorpkerstbrandblusser, Steven bereidt een feestelijk maal voor, de chica's zorgen voor het dessert en de bubbeldrank staat klaar om rijkelijk te vloeien.

Wapenstilstand, zegt u? Inderdaad! Want het is Oppendorpkerst vanavond, en dan hoort er vrede te heersen in alle hartjes!

Verwarm u aan onze vreugde, waarde bloglezers, en wij zullen ons verwarmen aan de gedachte aan Jezus van Oppendorp, de Oppendorpman en zijn renbeesten, en aan Ernst Maanman die gelukzalig naar ons allen zal glimlachen de hele nacht lang.

Wees blij of blijf achter, want Oppendorpkerst wacht niet!

Arno

Oppendorp interviewt: Kylie Minogue

Parijs - We kregen afgelopen donderdag met onze ploeg de kans Kylie Minogue te ontmoeten op een promodag in Parijs. Eén vraag mochten we stellen en dat werd deze.


Oppendorp: Kylie, hoe is het ondertussen met je ziekte?
Minogue: "Ik ben herstellende, danku.Elke periode die een mens in z'n leven doormaakt kan je als positief dan wel als negatief evalueren. Ik persoonlijk ben een onverbeterlijke positivo en ik kijk - ik wik m'n woorden - dankbaar terug op de dingen die gebeurd zijn. Ik heb artsten leren kennen, ik heb inzet gezien, ik heb warmte gevoeld. Deze periode heeft me sterker gemaakt.
Ik ben nog niet helemaal genezen. Om de zes uur wordt ik volledig onderzocht op nieuwe tumoren. Maar al bij al gaat het uitstekend met me."

Enjoy ?

Til er nu niet meteen te zwaar aan,
maar het gebruik van "Enjoy" op dit blog vind ik er toch wat over.
Ac en Ar, u weze gewaarschuwd

From the Jo to Anna to the New to the Som

't Is nu niet voor niets dat ik jullie weer lastigval maar wel hiervoor:

http://profile.myspace.com/index.cfm?fuseaction=user.viewprofile&friendID=211440438

Enjoy, al was het maar de fotosectie, jullie rukkers!

Geen dank,

Arno

Cube

Net die befaamde film gezien. Ze was wel wat voorspelbaar, want ik wist meteen dat de neger de slechte was. Gelukkig ging hij ook als verwacht nogal dood. Maar de film heeft me wel doen nadenken over mezelf en mijn positie in de maatschappij, en daarom ga ik na de winterstop weer wat vaker scoren. De laatste keer dat ik gescoord heb dateert namelijk van voor 19 mei 2006, en dat is toch wel een tijd geleden me dunkt. Ook mijn trainer voor de afwerkingsoefeningen, V. 'Vinnie' L., maakt zich reeds geruime tijd zorgen over mijn prestaties. Lang genoeg gerevalideerd, meent hij. Maar voor de winterstop zie ik het echter niet meer meteen gebeuren. Ik ben daarvoor te lang out geweest vrees ik. Daarbij, mijn trainer staat zelf ook best al een behoorlijke poos droog hoor.

En die van mijn klas zijn trouwens allemaal stom, soms, ofzo. Allee, niet echt, maar ook wel. Ook daar heeft de film me over aan't denken gezet. Echt wel dat die mensen echt niet over genoeg zelfkritiek beschikken denk ik.

Nu bon, ik ga alvast verder met de individuele training, en dan binnen enkele maandjes kan er weer gejubeld worden.

Jeej,

Arno

De Winter onzeker voor Oppendorp Kerstmis

Oppendorp-spits Steven De Winter (hinder aan de pols) legt vanavond een beslissende test af. "We wachten af omdat hij supergemotiveerd is" zegt coach Stevens. "Alles hangt ervan of hij pijnloos en zonder risico's kan werken".
Als De Winter niet speelklaar raakt, neemt Stiers wellicht zijn positie in. De Braekeleer en Cornet komen opnieuw in de basis.
Aan de andere kant van de gang blijft Eva onzeker. Coach stevens nam daarom Eboigbe mee op in de kern, maar gisteren beschikte men nog altijd niet over de vereiste papieren voor de Nigeriaan.

Oppendorp interviewt: George Clooney

In een nieuwe rubriek gaat Oppendorp op zoek naar de vettigste pieren uit de neus van de meest tot de verbeelding sprekende celebs.
Als eerste in dit rijtje mag openen: George Clooney, Hollywoods meest begeerde Darfoerproblematiekaankaarter!


Oppendorp: Meneer Clooney, u houdt zich sinds geruime tijd bezig met welzijnswerk en dan in het bijzonder met de toestand in Darfoer. Wanneer besefte u dat er werk aan de winkel was?
Clooney: "Ik ben me voor Darfoer beginnen inzetten toen ik inzag dat ik iets rond welzijnswerk wilde doen."
Oppendorp: En kan je daar een specifiek moment op plakken?
Clooney: "Ja. Ik kwam net terug van vakantie in Brazilië toen."
Oppendorp: Wat hebt u tijdens die reis gezien?
Clooney: "Ik heb daar gegolfd met Zico, een Braziliaanse voetballer."
Oppendorp: In 2006 hebt u de VN-Veiligheidsraad toegesproken. Wat hoopte u daar precies mee te bereiken?
Clooney: "Ik hoopte daar mijn netwerk te kunnen uitbreiden en fondsen te vinden voor mijn werk."
Oppendorp: Want herhaalt u nog eens welke initiatieven u wenst te nemen voor de problemen in Darfoer.
Clooney (ferm): "Eerst en vooral wil ik daar een duidelijke verbodsbepaling voor negers op poten zetten - of toch alleszins iets met rassenscheiding, we zijn daar nog niet helemaal uit."
Oppendorp: Voor uw acties rond Darfoer reist u constant de wereld rond. Hoe zit het met 's werelds kijk op de Amerikanen?
Clooney (denkt na): "Ik denk dat de Amerikanen nog steeds erg geliefd zijn. Grapjes over hamburgers zijn nooit van de lucht."
Oppendorp: Tot slot even over uw jeugd: U had een zeer veeleisende vader, hoe ging u daar mee om?
Clooney: Eerlijk? Ik mocht nooit klagen over een gebrek aan geluk. Ik was amper geblesseerd, destijds (onverstaanbaar gemonkel).

Bedankt voor dit gesprek.

In memoriam: Pieter Stevens (1987-2007)

"And if you don't love me now.
You will never love me again.
I can still hear you saying
you would never break the chain"
Matheus §11.2

Pieter,
ik herinner het me niet heel precies
maar ooit moet ik wat onzeker zijn geweest,

jij nam me bij de hand, uit het niets,
en liet me over water lopen!

Ik herinner me een saamhorigheid,
verzonken in de kussens met onze oren
bevangen door dezelfde muziek.

Jij was mijn beste vriend en ik was
jou Foster Parent.

Nu je er niet meer bent, Pieter,
goeiige rosserd, elke dag present,
het is pas nu dat ik inzie
dat je in een ander leven andere mensen
gelukkig bent gaan maken.

Het ga je goed, Pieter.
Je bent altijd een van de besten geweest
en ik denk aan jou tijdens het strijken.

Kus,
Ac.

"And I love you I love you I love you, like never befo-o-ore"
Lucas §6.1

Dit werd gepost op 8 november 2007, een dag die op elk toekomstig geschiedenis-examen onder de niet te kennen leerstof hoort te vallen

"Ik had hulp nodig. Op meerdere fronten. In het leven, zeg maar. Hulp bij leven.
Ik vond het zo genant om iemand te bellen. Om een psychiater te raadplegen. Om een vertrouwenspersoon te bellen. Om de fifty fifty of de hulp van het publiek in te roepen.
Ik opende Microsoft Word. Ik ging naar de menubalk. Ik drukte op Help."

Bovenstaands had een alternatief kunnen zijn voor de achterflap van het boek waarmee Gerty Christoffels nog tot zondag op de Boekenbeurs zit. Ik heb het aangeschaft en vind het een aanrader.

Iets anders, even:
heeft Arno het al met jullie gehad over Damien Rice?
Zoniet, dan zeg ík het jullie wel:

Damien Rice is goed.

Oh ja, en als je de tijd en de zin hebt, kijk dan ook eens naar de tweede reeks van The Office. Ergens daarin - ik geloof dat het de vierde of de vijfde aflevering is -komt Tim aan het woord over zijn ideale schoonzoongehalte. Behoorlijk cru, maar leuk.

En om te besluiten: heeft een van jullie wel eens tranen van wangen zien biggelen?

Reacties altijd welkom,
ook van Anje's ouders,

Alexander.

De Meuter afbraakwerken, grondwerken, saneringen,...

Bertje, ik haat je.
Ik sla je en ik braak op je.
Bertje, je was nooit mijn maatje,
maar na vandaag ga ik
je nog harder haten!

Je bent zulk een lulletje.
Zo'n middelmatig klein geniepig sulletje.
Ik weet dat, dat is mijn zesde zintuig.
Maar jij, trut, jij gaat nog wénen.

Bertje, het is die kop van je.
Die vleeshomp met die voze grijns, van je.
Die kop vermink ik en ik rijt 'm aan stukken, ja.
Ik voer m' aan varkens, je broertjes en ik voel me beter.

Je bent zo'n drolletje.
Zo'n stinkend trolletje.
Je lacht met si en la, doet nooit een fuck.
En in je holletje voel jij je toppie, ja.
Jouw stinkend holletje dat ruikt naar kak.

Bertje, nog één keer duidelijk.
Maak dat je wegkomt of ik trek je stekker uit.
Je bent een irritante mens
ontworpen door een Japanse firma.
Je bent een nog veel zieligere nul dan ikzelf
in deze onmetelijke wirwar van dommigheid
called De Wereld.

A en een L en een E and so on.

VB

Vorige week een kennis van mij bijeen geslagen in de VLAMINGENstraat door een bende WALEN. Ironisch? Nee: logisch! Sluit de grenzen! Stem verstandig!


Illegale groet,

Arno

Benny Lava

Bright, Red Eyes

The drunk kids, the catholics, they're all about the same. They're waiting for something, hoping to be saved. Well I have been happy the past couple of days, just thinking of the women who've taken your place. And every night I think I certainly won't ever sleep sober or alone. And then suddenly, well, it occurs to me I've slept alone before you. And so I pour myself the stiffest drink my stomach can stand, and convince myself to lay back down again.



Right on, Connor! Right on!


Veel liefs,

Arno

Elf

Nog 11 minuten voor mijn trein vertrekt.
Nog 10 keer mijn liefde uitdrukken voor het lied 'I Don't Want To' van Toni Braxton
Nog 9 keer balen omdat ik die clip niet van YouTube kan embedden
Nog 8 maanden wachten op een nieuwe federale regering
Nog 7 dagen voor Oppendorp Kerstmis
Nog 6 keer kijken in J-Lo haar boezem
Nog 5 keer lachen met Pieter zijn nieuw kapsel
Nog 4 dagen voor Arno zijn examen anatomie
Nog 3 jaar studeren voor ik eindelijk kan gaan werken
Nog 2 dagen voor Anjeke examen heeft
Nog 1 keer veel succes zeggen.

De rest mag door iemand anders worden ingevuld. Ik heb daar nu gewoon de fuck geen tijd meer voor.
Alexander.

EDIT:

Ik heb mijn best gedaan,
Arno

Roodkapje

Hey there Little Red Riding Hood
You sure are lookin' good
You're everything a big bad wolf would want

Little Red Ridin' Hood
I don't think even big girls should
Go walkin' in these spooky old woods alone

What full lips you have
They're sure to lure someone bad
So, untill you get to grandma's place
I think you ought to walk with me and be safe

I'm gonna keep my sheep suit on
Till I'm sure that you've been shown
That I can be trusted walkin' with you alone








I'll try to be satisfied
Just to walk close by your side
Maybe you'll see things my way
Before we get to grandma's place

Little Red Ridin' Hood
You sure are lookin' good
You're everything a big bad wolf could want




Steven

Footloose

De broer van een vriend van ons draaide volgende docu.
Enjoy!

Gisteren wilden we ook bloggen hoor, maar dat ging dus niet omdat wij zo keihard belet waren omwille van een dinosauriër, allé

Wat dacht u nu eigenlijk? Dat wij gisteren niks gepost hebben omdat we daar geen zin in hadden???!
Fout! Fout! Fout!
Wij werden gisteren belet te bloggen en wel omdat er enorme graafwerken gaande waren in ons stulpje. Meisje, een hooggevoelig meisje uit Leuven van 9 jaar, had in een levensechte droom de visualisatie gezien van het skelet ener iguanodon. En, je zal het altijd zien, die lag pal onder onze woonst gepositioneerd!

Licht verveeld, maar met studentikoos enthousiasme (vooral Pieter) namen wij bezit van onze biezen en spoeden wij ons met z'n allen naar onze respectieve ouderlijke woonsten om aldaar de dag door te brengen. De graafwerken vereisten immers een volledige stilte en concentratie van de heren gravers en onze technotunes zouden dus geenszins over het werkterrein hebben kunnen geschald.

Nu, dat is wel fijn, dat iguanodonskelet hebben wij mogen houden. Stom wel, want het brak in wel duizend stukjes toen Steven er met een balletje tegen trapte. Het schijnt dat we voor dat skelet best nog een aardige duit hadden kunnen opstrijken. Dat wordt dus nu met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid geen I Love Techno dit jaar, voor ons.

Zonde.

Van de redactie, door Alexander.

PS: de iguanodon op de afbeelding kijkt wat boos omdat we geen Kolonisten van Catan met hem wilden spelen.

Neem uw tijd voor...Loesje

Moet u horen: Loesje stopt ermee!
't Is te zeggen, ze loopt over naar Wordpress, kennelijk om ons nog betere blogberichten te kunnen garanderen. De schat weze geprezen. Maar omdat haar blogspot-account bij deze begint wortel te schieten, laat ik nog één keer een van haar leukste berichtjes op u los.

"zaterdag, september 29, 2007
Reunie

Een middelbare school-reünie: altijd een beetje confrontatie.

Ik heb veel complimenten gekregen (eigenlijk maar 2 echte, maar sommige blikken zeiden genoeg). Een oud-leerkracht van mij zei zelfs dat ik een hele vrouw was geworden. Amai, dat was toch effe raar, want ik zie mijzelf totaal nog niet als een vrouw.

Het was ook een beetje stom, want veel mensen waar ik nog eens mee wou babbelen, waren er niet. En om dan van de stomme gesprekken te gaan voeren over je herexamens of je studies... Das toch ook maar saai.

Op de terugweg besefte ik dat ik op dees moment volledig in vrede ben met mezelf en met mijn verleden. Nu zoek ik nog een vriendje om dat aan te vullen, maar ik kan best wel nog een tijdje zonder, we gaan niets overhaasten, dan kom je toch maar met de verkeerde thuis."

Alexander, die haar ook bij Wordpress zal weten te traceren.

Of niet soms?

Ter uller aller plezier, nog een mooie (korte) lyric van Connor:

I don't care about what you have to say. Nor about the clothes you choose to wear. But I care about you, anyway.
And you were right about the clime. And you were right that I do not fit in. But atleast I write about you all the time.


(En ok, dat was niet van Connor, maar van mij. Maar wie wou dat het niet over haar ging? Want veel beter worden zatte jongens niet, neem dat van me aan.)

Cheers,

Arno

Laura Laurent

Als er de volgende keer dat ik naar de fakbar Letteren ga weer West-Vlamingen zijn die één voor één 'over d'haege' springen, luidkeels elkaar aanmoedigend, dan ga ik mij toch zo'n buzzer moeten aanschaffen. Dat is zo'n machientje en als je daarop duwt produceert dat een heel hoog gepiep dat wij niet horen, maar honden wel.

Grey's Anatomy was trouwens weer vetstrak. Wisten jullie al dat ik daar naar keek? Natuurlijk, ik ben een miet en studeer verpleegkunde, naar wat zou ik anders kijken? Deze keer (ik ben mee met Amerika, niet met 5TV) heeft er iemand zijn eigen voet afgezaagd met een kettingzaag! En de halfzus van Meredith (ik vergeet haar naam altijd want altijd als ze in beeld is schakelen een hoop lichaamsfuncties zich uit) was dus weer kei knap. En schattig, met haar staartjes. Maar het belangrijkste is dat den Alex eindelijk nog eens van de grond is gegaan, en dan nog wel met die über-geile Rebecca, want die jongen die verdient dat.

En dan als afsluiter nog een heel mooie set lyrics van de in Oppendorp alomgehate Connor Oberst (behalve door mij dan, want Connor schrijft dingen op een manier die wij niet kunnen):

Laura, are you still living there, on your estate of sorrow? You used to leave it occasionally, but now you don't even bother to ride that commuter train, west to Chicago, to stroll through the greenery, in the park, past the statues. How their eyes seemed to follow you like a hated addiction, their beauty carved out of absolutes you could never claim, or even envision.

Laura, you were the saddest song in the shape of a woman. Yeah, I thought you were beautiful, but I wept with your movements. But I hope that you're laughing now from that place on the carpet, where we shared a sleeping bag, in your sister's appartement. Oh, how she would worry so. You know, I was just a stranger. But she asked me to care for you, yes she did, and I went and betrayed her. But did you know we're in high demand, Laura, us people who suffer? Because we don't take to argueing, and we're quick to surrender.

Well, I think I would call tonight, if I still had your number. Your thoughts have always laid close to mine. We were both skipping supper. But you should never be embarrased by your trouble with living. Cause it's the ones with the sorest throats, Laura, who have done the most singing.

Everybody: Lalalalalala! Lalalalalala! Lalalalalalalalalala la lalalala!


Cheers,

Connor en Arnnor

And then, finally, I'd say: a little piece of rocisme

Beste blogliefhebber,

wij zitten met een catastrofaal probleem binnen Oppendorp. Gisteren kwamen wij immers te weten dat een van onze bewoners Ros haar heeft! Ros! Als in de scheldkreet 'Rosse teef!', that is, ja ja...

Een kniestoot in je maag is er niets bij. Zo'n nieuws verwerk je niet in je eentje. Ikzelf heb me vanochtend al verzekerd van een afspraak bij een neuropsychiater ter lande. Hij had begrip voor mijn situatie. "Ros tuig in de onmiddellijke omgeving, dat smeekt om psychoses," aldus de vriendelijke man. En ook nog: "Zorg ervoor dat je steeds je deodorant en neusknijper op zak hebt. Het Tuig (zo noemde hij 'de rosse persoon' consequent, nvds.) zou onverwacht kunnen toeslaan."

Er werd gisteravond in allerijl evacuatie overwogen. De lokale Politie was nabij. Doch wij besloten gezamelijk de overheid nog heel even buiten deze case te houden. De situatie was dan wel hoogsturgent en zeer gevaarlijk, wij besloten - in een moment van verregaande liefdadigheid, de Rosse Hond nog heel even te dulden in ons midden. Dat S. een aanval van breinsverbijstering kreeg deed A. ijlings naar de telefoon grijpen. Maar zowel bij de Politie als bij de Brandweer was het op dat moment bezet.

Er staat een kast voor mijn deur, nu, zodat Het Ros zeker niet binnen kan komen. Mijn arts maakte geen melding van Ros dat langs het raam binnen komt, want anders zou ik ook mijn raam hebben dichtgemetseld. Met een bang hartje zal ik de huidige situatie nog enige tijd aanzien, en zo mijn kotgenoten met mij. Maar ik beloof u, lieve blogger, Het Ros krijgt ons niet klein.

Steunbetuigingen en andere woorden die het verwerkingsproces mee helpen te vergemakkelijken zijn altijd welkom.

Hoogstverontruste en lichtpanische groeten,
jullie man ter plaatse,
Alexander.

PS: ook de grootste schrijvers hebben doorheen de geschiedenis gewezen op het Gevaar van Ros Haar. Hieronder vind je enkele citaten van onder meer Oscar Wilde, James Ellroy, Pieter Aspe, Valentin du Boquonnier en Connie Palmen.

* "Dan licht de eerste hotelgast zijn hoed: ook hij heeft ros haar! Daarop besluit een andere hotelgast met de woorden: ”cosi fan tutte”...
* "Hij heeft ros haar. Hij ruikt ook niet echt lekker. Hij heeft tamelijk ruwe handen. Met uitzondering van schoppen gaf hij nog niets aan bedelende kinderen."
* "Hij heeft ros haar en ruige, rosse snor en baard; draagt een zwart ooglapje, groene legermuts met rode pompon, piratenhemd, Schots rokje, sportkousen, ..."
* "Hij heeft ros haar, veel puisten nu, niks tegen ros haar en veel puisten maar dit geval van..." (ontbrekend zinsgedeelte)
* "Ja, en hij heeft ros haar, is geweldig sexy en maakt polls! ..... Ja, en hij heeft ros haar, is geweldig sexy en maakt polls! ..."
* "Hij heeft ros haar en een bril. Hier, een foto. Hou die maar."

Rijm treedt op bij vriestemperaturen

Zwijgen zwijgen zwijgen, dat is uwen aard.
Den dag dat gij gaat spreken zijn ik hoogbejaard.

Zingen zingen zingen zult gij, dorpse foor.
En als ge 't vriend'lijk vraagt dan zingen wij in koor.

Hoesten hoesten hoesten, 'k hoor u vaak tot hier.
Het enige da helpt, is duizend liter bier.

Gamen gamen gamen tot den tijd passeert.
Het vierkantje is passen, gij doet da verkeerd.

Draven draven draven met uw hoeven luid.
Studentikoos getsjeef kloppe wer nog wel uit.

Lullen lullen lullen, geen moment serieus.
Mijn eindeloos gezeik is nogal dubieus.

Maar ook:

Spelen spelen spelen op uw wit klavier.
De Mozart van ons kot die brengt mij veel plezier.

Lachen lachen lachen is aan u besteed.
Ons Zonneke maakt dat ik mijn verdriet vergeet.

Schillen schillen schillen, 't is een hele klus.
Ik weiger nooit een appel van ons Grote Zus.

Grooven grooven grooven op uw sixtiessfeer.
Bob Dylan woont hiernaast, 't is da 'k er iets van leer.

Blaten blaten blaten tot de zon opkomt.
Bij Nurse krijg ik de meeste weetjes opgesomd.

Rijmen rijmen rijmen, een kot in de nacht.
Mijn naam is Ac en ik zeg u heel graag slaap zacht.

Ode aan de paranoia

Alles gaat goed. Fuifke, tappen, zat na vier pinten en 500mg paracetamol, zij is daar ook. Dan vriendjes tegenkomen, merken dat zij toevallig met haar vriendinnen naast jouw vriendjes staat.

En dan zij die met een kerel met laterale strepen staat te praten zeker tien minuten lang, en jij die wil doen alsof het je allemaal niets kan schelen en haar aldus uit het oog verliest voor de rest van de avond.

En dan beginnen die hersenen te draaien. Ooh ja. In je hoofd is dan al wat je schoon vond reeds bevuilt en alle hoop gaan varen met een speedboat richting Australië. Weg. Verschwunden. En wie weet ligt zij nu al in bed, alleen, te slapen. Maar dat is in je hersenen maar weinig plausibel. Neenee, aan't bekken met een kerel die nog geen kop groter is dan zij en laterale strepen draagt. Een kleine opdonder, een wanker die naar fuiven gaat om grieten binnen te doen in plaats van om te dansen. En zij: al haar charme verloren. Want eerlijk: jij zou nooit tien minuten volgepraat krijgen met een onbekende kerel met laterale strepen aan.

Mistroostige groeten,

De mieterigste A.

Laura and Christina

Ongetwijfeld vroeg u zich reeds lange tijd af wie wij waren, misschien ook wel waar we waren en bovenal óf wij wel 'waren'. Het moment is dan ook aangebroken waarop wij ophouden jullie langer in de illusie te laten dat de 'meisjes' over wie deze jongens praatten, slechts ingebeeld zijn.
Wij maken wel degelijk deel uit van Oppendorp. En niet minder trots zijn we. U leest het goed, wij 'zijn'.
Meer specifiek, wij zijn Anje en Eva.

Want achter elke machtige man schuilt een sterke vrouw.
U kent allicht wel voorbeelden zoals Laura Bush of meer actueel, Christina Fernandez.

In dit geval, gaat het niet om één man en één vrouw, maar wel
om vier jongens en twee meisjes.
Deze verhouding toont bovendien aan dat twee van ons reeds voldoende zijn om deze machtige, of zeg maar liever, ruimdenkende en getalenteerde jongemannen met onze goede zorgen en geloof te ondersteunen zolang wij hetzelfde huis delen.

De achterliggende boodschap van dit bericht, mocht deze nog niet duidelijk zijn, is de volgende. Weet dat wij, in tegenstelling tot Christina Fernandez, ons niet aangetrokken voelen tot die machtspositie. Competitief gedrag vertonen dan ook alleen maar zij die zich hierover onterecht zorgen maken. Kortom, we willen alleen maar zeggen dat wij een goed sextet vormen.

Eva & Anje, aka Laura & Christina uit Oppendorp

Trui

Yo!

Gisteren ging 'k shoppuh met mijn mama. Maar kent ge dat zo, dat ge zo met uw mama in 't stad loopt? Ge loopt zo constant het risico dat ge iemand tegenkomt - uw maitresse, uw dealer - en dan is 't zo kei hard van schaam schaam voor uw mama, weet ge wel?

Man, ik dus gisteren in 't stad met mijn mama. En echt zo tien meter daar voor lopen enzo. Gewoon, omdat als ge dan iemand tegenkomt, dat ge dan zo niet meteen de indruk wekt dat ge daar met uw mama zijt en al.

Ja, en toen kwam ik dus fuckin' niemand tegen hé en dan zijn wij zo'n trui gaan kopen etc. En ook nieuwe blokjes voor mijn beugel. Mijn vrienden mogen mij graag liefkozend kutkop noemen omwille van mijn beugel. Maar ik denk maar: Pieter Beugel heeft het destijds ook gemaakt, waarom ik dan niet?

Nee, ik heb geen complexen. Nergens van. En weetge: huilen af en toe kan echt wel opluchten. Al zeg ik dat nu niet omdat ik dat zelf vaak doe hé. Echt niet hé. Voor ge vanalles gaat insinueren('denken').

Deze blog moet voor iedereen toegankelijk zijn, ook voor de laagopgeleiden. Daarvoor ontvangen wij maandelijks €263.000 subsidies van de stad Leuven. En wist ge dat ik gisteren via mail op de hoogte werd gebracht van het goede nieuws dat ik de winnaar ben van een speelpot van $1.000.000? Ja, ik kan gaan rentenieren.

Maar eerst nog effe mijn huiswerk maken! ;)

Alexander

Sowing Season

Was losing all my friends. Was losing them to drinking and to driving. Was losing all my friends, but I got 'em back.
I am on the mend. Atleast now I can say that I am trying. And I hope you will forget the things I still lack. Yeah.

Is it in you now to bear to hear the truths that you were spoken, twisted up by knaves to be a trap for fools.
Is it in you now to watch the things you gave your life to broken. You stoop and build them up with worn out tools. Yeah!

Nothing gets so bad a whisper from your father couldn't fix it. Your whisper's like a bridge, it's a river span.
Take all that you have, and turn it into something you were missing. Somebody threw that brick and shattered all your plans. Yeah!

Time to put the seeds into the cold ground, takes a while to grow anything, before it's coming to an end, yeah.
Before you put my body in the cold ground, take some time and warm it with your hand, before it's coming to an end, yeah.

Do you miss the blend of colour she left in your black and white field?
And do you feel condemned just for being there?

I am not your friend! I am just a man who knows how to feel! I am not your friend, I'm not your lover, I'm not your family! Yeah!

Time to get the seeds into the cold ground, takes a while to grow anything, before it's coming to an end, yeah!

Cause you're a fox and I'm a shmug (bis)

Charlotte,
Ge hebt het vast al in de mot,
Gij maakt mij ieverans zot.
Voor a kom ik uit me kot,
Want zónder a gan ik kapot.

(Maar dat is dan het lot
Van hij die streeft naar genot,
Maar erbij loopt als een vod.)


Arnot

Oppendorp Kerstmis

Beste bezoeker. Fijn dat u nog eens langskomt.
Mag ik u dan ook wijzen op de volgende datum :

zondag 11 november 2007

In onze tijdrekening valt Oppendorp Kerstmis net op deze dag.
U kan dus met zen allen kerstkaartjes sturen naar :
Oppendorpgang 2, 3000 Leuven

Op het feestmaal bent u helaas niet uitgenodigd,tenzij u handig bent in aanbouwen.

Adventelijke groeten,
Steven

En toen ik haar de eerste keer zag was ik overdonderd en hoogst geamuseerd...

Wij hebben een gek vriendinnetje. 't Is te zeggen: onze kotgenootjes, E. & A., hebben er één. Ze heet Amarylis, woont in India en schrijft al haar teksten zonder trema's, accenten en andere narigheid.
Wat ze daar in India doet is mij persoonlijk trouwens een raadsel. Wiet paffen? Check! Een leuke jongen zoeken om mee te trouwen? Check! Ik heb er geen idee van, ze heeft het me niet verteld. De enige keer dat ik haar mocht ontmoeten in mijn belangrijke leven, heb ik haar geen of toch bijna geen vragen gesteld. Ze kwam eten, het was op een avond, en A. had gekookt, wat heel lief was.

Amarylis zal het wel goed stellen, denken jullie niet? Hoe stellen mensen het doorgaans in India? Slecht, eigenlijk. Maar met Amarylis zal het wel goed gaan, daar heb ik vertrouwen in.

In New Delhi werd de vicepresident, of -burgemeester, doodgeknepen door een aap. Welk een legendarische manier om te sterven. Er worden nu grotere apen opgeleid om de moordapen mores te leren. Dat is India.


In Puna kan je je aansluiten bij de gerenomeerde Bhagwansekte. Ik ken mensen die daarin een decennium van hun leven hebben doorgebracht. Ze dragen nog steeds bij voorkeur rood en oranje en ze vinden seks op openbare plaatsen absoluut geen taboe. Zou Amarylis dat gedachtengoed aanhangen? Let maar op als ze weer in België is!

Nog vroeg Amarylis mij, in een reactie op onderstaand bericht, waarom ik mijn naam zo nu en dan afkort tot het onnozele 'Ali'. Terwijl ik zo'n mooie naam heb, met zo'n manhaftige betekenis. Tja, waarom doe ik dat? Om drempelverlagend te zijn. Om vlot te zijn. Om cool te zijn. En om een bokser te zijn. Want Muhamed hette ook zo.

Boksers zijn goede dansers, delen raken klappen uit en zweten als runderen. Af en toe moet je iets in en uit hun mond willen halen, in een hoek van de ring, maar voorts zijn het propere baasjes. Ik denk dat Amarylis stiekem wel een beetje houdt van zo'n kerels. Het ga je goed in India, en loop maar vaak aan in ons virtuele huis van pracht.

Alexander.

Ik was in de keuken

Ik heb er de afwas gedaan. Dat vond ik prettig. Niemand was er om mij te storen. Ik was alleen. Ik had muziek opgezet. Ik heb meegezongen. Ik ben een goede zanger. En een podiumbeestje. Zonder weerga. Ken je die uitdrukking? Ik wel! Maar uitleggen wat ze precies betekent dat is moeilijk. Wat is een pleonasme? U vraagt het zich kennelijk soms ook wel eens af. Wel, ik kan daar op antwoorden. Een pleonasme is een constructie waarbij je een woord gebruikt dat door een ander woord in de zin overbodig wordt gemaakt. "Witte sneeuw" is zo'n voorbeeld. Sneeuw is altijd wit. Mijn papa zegde dat hij wel eens zwarte sneeuw gezien heeft. Maar ik moest dat figuurlijk nemen. Ik heb dat figuurlijk genomen. Reken maar. Ja, reken maar. Neem nu 4856932 gedeeld door 14268. Daar komt toch al gauw een zakrekenmachine aan te pas. Of een gsm waarmee je zulke moeilijke quotiënten kan berekenen. Geen sinecure hoor. Kennen jullie dat woord, 'sinecure'? Dat is Latijn. Sine betekent 'zonder', cure is 'zorg'. 'Zonder zorgen' dus. En dat wordt dus gebruikt als 'niet zonder zorgen'. Zo, nu kunnen jullie weer pseudo-intellectuelen imponeren in een conversatie naar keuze. 'Naar keuze' doet me altijd aan Chinees denken. Een nummer bestellen, weetjewel. "Den 53 en de 57, astemblief! Ja, da's om mee te nemen!" Persoonlijk heb ik dat nog nooit gedaan. En wat ik ook nog nooit gedaan heb is bungeespringen. Guy, uit de eerste reeks van "De Mol" destijds durfde niet bungeespringen. Hij hield voet bij stuk en daarom dachten mensen dat hij de Mol was. Fout gedacht. Magda was de Mol. Later zijn Magda en Guy een koppel gaan vormen. Echt waar. Het is leuk om een blogbericht te kunnen beëindigen met zo'n goed nieuws, en met een zin waarin er een trema gebruikt wordt dat daar misschien helemaal niet hoeft te staan.

Alexxx, die liever Kjell geheten had.

Toch wel een Oppendorp Classic

Eenzame flikken




S.

Binnenskamers

Ik zou alles wat ik weet over A. willen opschrijven, maar dat ga ik niet doen, dat zou serieuze repercussies hebben op middellange termijn.

Nee, mijn vingers die ijskoud zijn, da's iets anders. Ik heb vanmorgen gefietst en toen heb ik ze opgelopen. Alsmede tevens ook een ijskoude neus. De temperaturen zijn laag, moet u tellen. Een en ander houdt verband met elkaar.

Ik resideer niet aan de zonnige zijde van Ons Oppendorppaleis en zodoende is het hier stoken geblazen dat het een aard is! Ik heb de verwarming gemakshalve op 7 gezet - extreem hé! - en nu kan ik stilaan het ritske van mijn coltrui omlaag schuiven.

Maar mijn neusje is nog steeds koud hoor, vergis je niet! En mijn vingertjes!
En wat ik allemaal over A. zou moeten vertellen blijft voorlopig ook maar binnenskamers.

Ali

En

we hebben ons tenminste nog in de fak kunnen amuseren.
Amusez-vous les femmes, maar wij weten wel beter

En

Denk maar niet dat ik ooit nog naar de kerk ga!



Arno

PZ Silo

Wij leven in een dorp. Oppendorp denk je ? Neen, Leuven: Leuven is een dorp.
Wij leven in een klein dorp, een klein, klein dorp. Een innieminie kutdorp.
Als ik naar de bakker ga, word ik nog vriendelijk begroet.
Ha die Joris, zeggen ze dan.
Ik heet niet Joris, maar dat is even naast de kwestie.
In een dorp kent iedereen iedereen en ontmoeten de dorpelingen elkaar elke zondag,
tijdens de religieuze dienst, zij het hindoeisme of katholicisme.
Maar, om eventuele repercussies te vermijden, laten we toch maar zeggen dat we elke week naar de
moskee gaan.
En elke kerk heeft zijn parochiezaal. Bij ons is dat Silo, de voormalige graanopslagplaats van het beekje,
dat van leuven naar la malinois vaart.
Elke misdienst wordt bij ons opgefleurd door een vrolijk stel vijftigplussers van het vrouwelijk geslacht.
Bij tijd en stond staan ze ook wel eens in voor het verkopen van tickets tijdens menig jamboree of mosselfeest.
In dit specifiek geval gaat het over Moodclub. wz
Dan staat een mens een halfuur te wachten, om dan van zo'n kankerjodin te horen dat het al na 12 uur is en we aldus
niet kunnen rekenen op een gereduceerde prijs.

Hoe verwachten deze onverlaten dat wij onze toekomstige eega's ontmoeten ? Leuven Kermis is al lang gedaan!
7 euro voor een feestje in de parochiezaal is belachelijk. Dat enkele kotbewoners hier op kot zich laten ompraten
voor dit soort wanpraktijken is ... teleurstellend, op zijn minst.
Ja, eva en anje, het gaat over jullie (let vooral ook op het feit dat ik weiger jullie namen met een hoofdletter te schrijven) .
7 euro voor een fuif in een graanopslagplaats is hetzelfde als 100 euro betalen voor een hoer in Brussel-Noord .

Mijn klacht gaat dan vooral ook uit naar schepen van stedenbouw Dirk Robeets, die er toch gemakkelijk kon voor zorgen dat de parochiezaal van meerdere ingangen voorzien zou zijn en wij aldus niet uren en uren hadden moeten aanschuiven.
U weze bedankt! Ik weet op wie ik moet stemmen (vlaams belang!)

Steven