maandag 29 oktober 2007

Ode aan de paranoia

Alles gaat goed. Fuifke, tappen, zat na vier pinten en 500mg paracetamol, zij is daar ook. Dan vriendjes tegenkomen, merken dat zij toevallig met haar vriendinnen naast jouw vriendjes staat.

En dan zij die met een kerel met laterale strepen staat te praten zeker tien minuten lang, en jij die wil doen alsof het je allemaal niets kan schelen en haar aldus uit het oog verliest voor de rest van de avond.

En dan beginnen die hersenen te draaien. Ooh ja. In je hoofd is dan al wat je schoon vond reeds bevuilt en alle hoop gaan varen met een speedboat richting Australiƫ. Weg. Verschwunden. En wie weet ligt zij nu al in bed, alleen, te slapen. Maar dat is in je hersenen maar weinig plausibel. Neenee, aan't bekken met een kerel die nog geen kop groter is dan zij en laterale strepen draagt. Een kleine opdonder, een wanker die naar fuiven gaat om grieten binnen te doen in plaats van om te dansen. En zij: al haar charme verloren. Want eerlijk: jij zou nooit tien minuten volgepraat krijgen met een onbekende kerel met laterale strepen aan.

Mistroostige groeten,

De mieterigste A.

Geen opmerkingen: