maandag 24 december 2007

99

Sorry peepz,
dit ligt zwaar op zijn gat.
En zeggen dat we de 100 op één na niet gehaald zullen hebben...

Nochtans: het gaat goed hoor met ons hier-o!

W
ei genieten van de vakantie.
Sommigen moeten wat studeren.
Anderen zijn daar dan weer te cool voor.

Nu ja,
see you out there, guys.

A-ki.

woensdag 12 december 2007

You were born to make me happy

Ik moet leren zwijgen.

Ik moet nog een hele hoop andere dingen leren (beter doen) ook:

Verplegen, zwemmen, studeren, geld verdienen, gelukkig zijn, gelukkig maken, acteren, zingen, muziek spelen, vechten, knippen met m'n vingers, genezen, vergeten, vergeven, lopen, autorijden, vallen, opstaan, gaan slapen, genieten, koken, tappen, me engageren, ...

Maar ik moet toch vooral nog leren zwijgen.



Arno

maandag 10 december 2007

Oppendorp Kruiswoord (niet voor gevoelige puzzelaars)








Horizontaal:
1. Vlaamse watermaatsch.
2. Letter uit het grieks alfabet (fonetisch) – lekkere litouwse (afk.)
3. aanvaring, accident
4. apestaartje – grootvader
5. Credit Agricole (afk.) – voor (eng.)
6. geel (duits)
7. trato – klinker
8. Hoop


Verticaal :
1. Nijverheid,vak
2. Evenredig aandeel
3. Aars
4. Dus (duits) – explosieve basken
5. Stad in Canada
6. Nieuwkomer, beginneling (gameslang)
7. “persoon” van lager allooi, die meestal snel is op een voetbalveld – spaans lidwoord

Diegene die als eerste het sleutelwoord vindt, krijgt een bon voor een gratis bezoek aan Oppendorp
U kan antwoorden met een gele briefkaart naar Oppendorpgang 2, 3000 Leuven of gewoon hier in het reactie"vakje"

vrijdag 7 december 2007

To care or not to care; and therein, as the bard would tell us, lies the rub.

'Jesus Christ, that's a pretty face. The kind you'd find on someone I could save.' Dat is wat ik denk als ze aangewandeld komt. Ze beweegt als een zevenjarige: onstuimig onzeker. Of hoe je voortbewegen na achttien jaar nog steeds geen sinecure mag heten.

Meisjes zijn een grappig gegeven. Je kan ze de oorzaak van alle kwaad noemen, maar enkel een dwaas kan dat zonder ironie in zijn woorden. Want in sé zijn ze allemaal dezelfde, onzekere wezens. En de enige reden dat ze schadelijk zijn is hun onbeholpenheid. Het feit dat ze na achttien jaar nog steeds niet kunnen lopen. En het feit dat wij mannen ze het, volstrekt tevergeefs, toch willen leren.

Volgens wetenschappers is de reden dat meisjes zo onbeholpen zijn dat mannen ze in bescherming zouden willen nemen. Ik denk niet dat er ooit een of andere schepper zo over heeft nagedacht. Lang niet alle meisjes zijn overigens expliciet onbeholpen. Al weet de ware kenner dat ze het onderhuids steeds zullen blijven. En van die meisjes die expliciet niet onbeholpen zijn, daar vallen mannen ook voor. 'It is that look of the lioness to her man across the Nile', citeer ik dan. Die verlammende macht die ze uitstralen kunnen.

Maar dat lammerige, dat kan dus ook verlammend zijn. Ik kan het beeld moeilijk van me afschudden. Dat lam dat zijn eerste stapjes zet: zó bewegen ze dus achttien jaar na datum nog. Of éénentwintig. Onzeker. En je wil ze niet enkel redden. Je wil ze ook gewoon hebben. Je wil ze bezitten, en kapotmaken, en dan een nieuwe zoeken. We doen het misschien niet allemaal, maar we kennen wel allemaal de drang.

Zo ook ik, want om het eerste citaat te vervolledigen, en ook om gewoon kei hard af te sluiten:

Jesus Christ that's a pretty face, the kind you'd find on someone I could save. If they don't put me away, well, it'll be a miracle.


Lik,

Arno, Godsgeschenk annex Blogger

donderdag 6 december 2007

Hey, grote vriend

Arno, dubbele meter van me, zwarte bos wapperende manen en poëtisch verantwoord partner in crime van me,
ik mis je, waar ben je?

Je bent op je kamer. Je ontwijkt ons. Je wil alleen zijn. Ik laat je alleen maar ik mis je. Opnieuw. Je lapt het ons vaker. Je laat ons sudderen. Omdat je zelf suddert?

Deel alles met mij. Ik ben je beste vriend. Ik mis je ten derde male. Ik denk over je na ten drieduizendste male. Ik mis praten met je. Ik mis de genegenheid. Ik mis zelfs de manier waarop je het moeilijk hebt me aan te kijken wanneer ik tegen je spreek. En ik mis de verwantschap, de visie en hoe we toch elk onze tekening op een andere manier wensen in te kleuren.

Weet, lieve Arno, dat je steeds met die benige handen van je op mijn deur mag komen bonzen. Bonzen zal zelfs niet nodig zijn, want mijn deur staat al voor je open. Voor iedereen in Oppendorp trouwens. Ik hou van jullie allemaal. Ook van jou!

Ja, eerlijk waar, en dan vooral als ik het opschrijf: het zou zoveel minder leuk zijn zonder jou. Hier in Oppendorp. Hier in ons Hoogsteigen Happyland!

Damn man, ik bonk je deur gewoon zelf in als je niet snel naar buiten komt.

Je Ac.

Edit: reeds enkele minuten na voorgaande verzuchtingen was Arno als een mooie, jonge God herrezen.

dinsdag 4 december 2007

Ode an die Kranken

Veel mensen hebben vaak problemen met mijn gedrag. En dan leg ik ze uit waarom ik me zo gedraag en dat het allemaal nog vele erger zou kunnen als ik mezelf nog minder onder controle had. Maar mensen vergeten dat na een dag, en dan komen de problemen weer vanzelf opsteken. En ik kan niet mezelf blijven herhalen, daar heb ik teveel trots voor. En terecht. Want er zijn ook mensen die nooit een probleem hebben met mijn gedrag, die gewoon toezien en voelen en begrijpen. Het soort mensen van wie je weet: 'Kijk, die heeft mij onvoorwaardelijk graag.' Het soort mensen dat je best niet laat gaan, maar ook best niet te veel lastig valt, uit vrees dat het tij wel eens zou kunnen keren.

Maar ik kan die eerste mensen ook niets kwalijk nemen, op termijn dan, want ik weet dat zij mijn problemen gewoon even ziek zijn als ikzelf.

Een prettige nacht nog,

Arno

Jeez

Deze blog is belachelijk. Erop schrijven insinueert dat ik het 'op-kot-zitten-in-Oppendorp' heel belangrijk vind ofzo. En dat is niet zo! Integendeel. Ik surfte in de grote vakantie gewoon naar www.opkotinleuven.be en daar klikte ik de gewenste prijsklasse en ligging aan en ik kwam hier terecht.

Al dat gedoe rond een huis is dus zever. Alsof ik niets beter te doen heb. Mensen als Pieter en Eva hebben dat al onmiddellijk beseft. Die blog is op z'n minst wat wenkbrauwengefrons waardig. Maar goed, we hebben 'm aangemaakt en nu schrijven we er nog als gekken op ook. Arno en ik dan - want wij zijn de gekken.

Stel dat ik alles vanaf vandaag goed wil doen, dan schrijf ik niet meer op deze blog. Dan laat ik dat hele 'Oppendorpconcept' voor wat het is. Dan zit ik gewoon 'ergens' op kot. Dan maakt dat helemaal niet meer uit waar precies.
Nog zou ik dan mezelf laten opnemen in een ......

Ik denk dus dat dit mijn laatste bericht is geweest. Ik denk dat dus nú hé, op 4 december om 9u40. Straks kan dat alweer veranderd zijn, dat gedacht.

Met z'n hoevelen leest u dit eigenlijk?
Iedereen verplicht een reactie achterlaten graag.

X

zondag 2 december 2007

Zie je wel dat december suckt!

Er is weinig zo vervelend als 's ochtends naar de keuken gaan op je sloffen om dan tot de constatatie te komen dat de gang weer eens is omgetoverd tot Aqualibi. Fok de regen, en fok den Dikke (zoals wij soms lieflijk onze huisbaas Dirk noemen, of ik toch).

Goeiemorgen verder,

Alweer Arno

P.S.: als ik jullie met rust moet laten zo vroeg op de dag mag je dat gerust zeggen.

Me Adam, you Eve(rything)

Nee, ik denk gewoon dat het belangrijk is dat we ons niet te fel laten meeslepen. Ok, ik weet het, de Holocaust was verschrikkelijk, maar daarom kunnen we nog niet stellen dat de mensheid als geheel al van in het prille begin fout bezig is. Enkel de vrouwelijke helft. Want weet je, als Eva niet zomaar in alles haar tanden had gezet dan was er nooit een wezenlijk probleem geweest.

En ja, voor de rest hebben de vrouwen bitter weinig fout gedaan. Alle massamoordenaars en dictators zijn inderdaad mannen geweest. Maar komt dit alles niet voort uit onze vreselijk duale relatie met onze oermoeder? Want enerzijds is zij degene die ons collectief opzadelde met onze erfzonde, maar anderzijds mist iedereen wel zijn mama. Of niet soms? En ja, vanuit die psychologische achtergrond denk ik dat een hoop psychoses door de eeuwen heen te verklaren vallen.

Trouwens, die andere moeder van ons, de Heilige Maagd Maria, laten we ze een stiefmoeder noemen, ook zij helpt ons mannen niet met al onze complexen. Want ben ik de enige die het reeds is opgevallen dat ze enkel aan vrouwen verschijnt? En wij mannen blijven wederom zonder moederfiguur achter. Terwijl een vrouw in sé toch gewoon al een moederfiguur ís en bijgevolg toch helemaal geen nood heeft aan een verschijning, nee?

Ik weet het, ik leg het allemaal een beetje onduidelijk uit. Hier komt het zowat op neer: alle menselijk lijden stroomt voort uit de man, die door zijn gebrekkige relatie met zijn moeders tot sociale incompetentie gedoemd is. Bijgevolg is de man vrij van enige blaam en is de vrouw de schuld van alles, en eigenlijk gewoon alles want anders kan je er moeilijk de schuld van zijn.

Nu kan u het volgende punt aanhalen: wij hebben toch ook nog een 'normale' moeder! En dan heeft u volkomen gelijk. Maar indien er ook in deze moeder-zoon relatie iets schort, dan is het wel volkomen omzeep, snapt u? Drie gefaalde moeders, dat is erger dan één. En dan volgt er wel al eens een Holocaust, begrijpt u?

En kan een moeder, een normale, wel echt ooit het gemis van onze Oermoeder Eva en de Heilige Maagd opvangen? Ik denk wezenlijk van niet. Want ook als ze veel liefde schenkt brengt ze de man namelijk volledig uit balans door het immense contrast met die twee andere moeders (vooral Eva dan). De man zal dan proberen nog meer van die liefde te bereiken, en die zal niet te bereiken zijn vanwege de afwezigheid van de moeders, en dan zal de passie oplaaien tot alles mee in assen vergaat. Had Hitler namelijk geen innige band met zijn mama?

Ik denk dat ik de draad van mijn lijn in de war heb gebracht, maar ik blijf tenstelligste overtuigd van de kluwen die ik heb gecreëerd. Als een vader reikte ik de wol aan, en als een moeder heb ik ze bijeengerold. En dat is de waarheid achter alles.


Een broederlijke zoen,

Arno

EXCLUSIEF: Interview oppendorpt Guy Verhofstadt


Dik 24 uur nadat formateur Yves Leterme (CD&V) voor de tweede keer ex-formateur Yves Leterme (CD&V) werd, hebben wij van oppendorp.blogspot.com een exclusief gesprek met waarnemend premier Guy Verhofstadt (Open VLD). De bevlogen liberaal antwoordt bereidwillig op onze vragen en knijpt kwansuis in Anjes poep.

Oppendorp: Meneer Verhofstadt, u bent gisteren nog bij onze Vorst Zijne Majesteit de Koning ontvangen. Wat bent u daar gaan doen?

Verhofstadt: "Hij had mij gevraagd te komen. De Koning is een zeer joviale man, de media persifleert (zijn congruentiefout, niet de onze, nvdr.) hem vaak op een verkeerde manier. Ik heb met hem gesproken over wat mijn taak zal worden en verdere informatie daaromtrent zal ik later op een persconferentie nog wel meedelen."

Oppendorp: Hoe lang kan dit land nu nog zonder regering?

Verhofstadt: "Niet lang meer uiteraard, maar we zijn eraan aan 't werken en om het met Bart Somers te zeggen: (immiteert Somers nagenoeg perfect) we moeten nu handelen, er is geen tijd meer voor gelanterfanter."

Oppendorp: U begrijpt dat de mensen zich stilaan zorgen maken.

Verhofstadt: (aarzelend, doch ferm) "Die zorgen zijn nergens voor nodig."

Oppendorp: Geef eens een voorbeeld van een dossier dat ligt te verstoffen op uw bureau.

Verhofstadt: (denkt lang na) "Bijvoorbeeld het recht voor homo's om kinderen te adopteren, dat ben ik al eeuwen van plan, maar dat ligt nu dus stof te vergaren op mijn bureau."

Oppendorp: We begrijpen dat deze situatie ook uw ego geen goed doet.

Verhofstadt: "Ik ben inderdaad een beetje weinig in de media geweest de laatste tijd. Het is vooral dien tsjeef uit West-Vlaanderen (Verhofstadt doelt op Yves Leterme, nvdr.) tegenwoordig. Ik heb nog steeds een groot draagvlak in mijn stad Gent, maar ik geef toe dat het de afgelopen maanden qua media-aandacht niet zo geweldig was."

Oppendorp: Bij deze is dat euvel ook weer de wereld uit. Bedankt voor dit exclusieve gesprek!

zaterdag 1 december 2007

Veel noten, weinig zang

Ik heb ooit een liedje bedacht, schijnbaar lang geleden, maar vanavond moest ik er weer aan denken, na een droom over het sujet vorige nacht. Nu dacht ik: delen met de rest van de wereld, die handel. (Al denk ik dat het destijds ook reeds mijn msn space bereikt heeft) Het is jammer dat ik de noten niet ook kan delen met jullie trouwe lezers, maar bon, geen verder gezever nu:

Jij was mijn meisje-meisje
Waar ik steeds voor zorgen kon
Nu ben je slechts een wijsje
Voor de ondergaande zon

Nachtegaal
Everzwijn
Lamantijn

Nachtegaal
Everzwijn
Lamantijn

Jij was mijn meisje-meisje
Waar ik steed voor zorgen kon
Nu ben je slechts een wijsje
Voor de opkomende zon

Nachtegaal
Everzwijn
Lamantijn

Nachtegaal
Everzwijn
Lamantijn


Ik zou uitleggen wat er zo briljant aan is, maar wie niet kan zien is nu eenmaal blind.

Hoogmoedige groeten,

Arno

Hell is coming. Hell is here.

Fuck! Het is zover! De kutste maand van het jaar is aangebroken!

Als ik morgen niet meer blog weten jullie hoe laat het is.


Veel sterkte allemaal,

Arno

Ik maak de analyse. Ik ben de analist.

Misschien hadden we niet allen dezelfde intenties. Misschien wilde ik wel iets helemaal anders. Meer en meer raakte ik er van overtuigd dat ik inderdaad iets helemaal anders wilde.

Het was me niet zozeer om de lol te doen. De zever maakte mij óók moe. Ze vrat me op. Met huid en haar. En ik wist dat er geen fuckin' ontkomen aan zou zijn.

De anderen - enkele anderen, bepaalde anderen - hadden het misschien makkelijker op dat vlak. Ze déden gewoon en ze déden dat goed. Hun mama's mochten fier zijn.

Vanzelfsprekendheden dienden zich met dozijnen tegelijk aan. Ik zocht naar een speld in een hooiberg, die ergens neegepoot was door een tractor, ergens in de schuur van een boerderij, op een erf, naast een huis, in een dorp. Literair.

Ik moest het ergens klein gaan zoeken. Zo vond ik het helemaal onderaan, door op de link te klikken. En dan ging er wel eens een balletje rollen. Maar het stopte vrijwel ter plekke alweer om me treiterig in de ogen te kijken en me te zeggen dat het alsnog niet doorging. Ik had te veel verwachtingen en ik wist het. Maar wat deed ik er fuckin' aan?

En de grap is: ik ben ook niet van de domsten. Mensen die studeren en die dat hoegenaamd serieuzer doen dan ik, kijken me weleens aan met die vertwijfelde blik die zegt dat ze het niet helemaal zeker weten: of ik nu een gesprekspartner die naam waardig ben of toch maar niet. Al dat uit de nek geklets, hoever mag een mens daarin gaan? Niet te ver wellicht, want het leven zelve doet geen toegevingen. Ik voel me kortom Joëlle Milquet, gewurgd door een gedachtegoed dat ik niet aanhang en zelf ervan overtuigd zijnd dat ik het bij een of ander recht eind heb. Maar mijn rechte eind is zo krom als een banaan en alleen al om die reden begrijpt u dat we hier in cirkeltjes aan het draaien zijn.

Bedankt,
Alexander.