De moderne voetbalfabrikant kent weinig blijdschap. De grootste afzetmarkt wordt voornamelijk gedomineerd door negers die bananenbladeren bundelen om zich de nieuwe Beli Moumouni Dagano te kunnen wanen. Als er dan eens een gerenommeerd trainer de loftrompet steekt over één hunner telgen - een Eric Gerets die kraait van plezier als de Adidas Teamgeist zijn wreef streelt , zum Beispiel -, richten de ogen van de sector zich vol nijd en ongeloof naar de gelukkige producent van de week.Voor dit hoogst exquis en charmant volkje bericht ik hier.
U heeft het al in de smiezen: het overkwam me ook. De Select Team Ball, of zoals een rechtgeaarde Oppendorp het hoort te zeggen : "Bous" , heeft me in zijn macht. Bolvormig zoals een bal wel vaker is, een 368 gram bij geboorte, heeft Bous vooral zijn eigen karaktertje. Met de sportieve flair van een doorsnee Noord-Afrikaanse derde generatie immigrant en het lijzige agressieve taaltje van Tariq, Nadir en Issidr van de Blauwputgang laat hij niemand onberoerd.
Zijn welvingen hebben reeds menig buitenkantjes-voet getoucheerd in de korte periode sinds zijn verwelkoming in Oppendorpgang 2.
Maar de wereld kent net zoals malafide buurmannen die er met trapleuningen vandoor gaan en voetbalfabrikanten die hun marketingminutes of fame nog kennen moeten, ook fucken bedriegers, die schijnbaar dolverheugd zijn met een rol als object van mening kwartiertjes "Negen Maanden" , maar als puntje bij paaltje komt, het restantje Noord-Afrikaans bloed van de schapenblaas weer boven laten drijven en bij de tweede de beste aangelegenheid de biezen pakken, op zoek naar fortuin via de daken van ons aller buurtbewoners.
ik wou dat ik idiomen als "alla!" of "bygones be bygones" over mijn lippen kreeg, maar het lukt me niet.
ik laat je vallen Bous, of beter gezegd : liggen.
Steven,
een misnoegd duiveltjestrainer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten