Gaylords,
laat me jullie dit vertellen:
als je er ooit over nadenkt om naar de karaoké te gaan, onthou dan dit:
karaoké laat zich op eenzelfde manier uitspreken als de veelgehoorde kreet in marginale cafés, luidende "Cara? Oké!", waarmee dan gedoeld wordt op het welbevinden van het slechte en daarom ook zeer terecht spotgoedkope Cara Pilsbier.
Want, Cara Pilsbier, meine Freunde, dat vind ik nu toch wel echt het toppunt van wansmaak! Je zou er als het ware een grapje over kunnen verzinnen in de trant van "'t Is groen en het plakt op de muur! Kermit de sticker!".
Hoe zou dat grapje dan luiden?
Een pogong, euh, poging:
"'t Is goedkoop en het smaakt naar pis! Cara Pils!"
Niet grappig?
Goed, deze dan:
"'t Is groen en het smaakt naar pis! Cara Pils!"
Iedereen kan vaststellen dat Cara Pils niet groen is.
"'t Is pis en het smaakt naar preut! Cara Pils!"
Bwah...
Om tot mijn punt te komen, lieve lezer: met Cara Pils kan je onmogelijk lachen. Schijtbier en kutvolk dat het zuipt. Nee, dan de karaoké, ik heb daar op "ne zatten avond" mijn huidige vriendin leren kennen. Conny zong van Whitney Houston en ik was op slag verkocht. Later die avond zou ik zelf nog Eros Ramazotti naar de kroon stoten. Wist ik toen veel dat Conny zo geil als een hond wordt als ze Italiaans hoort...een godsgeschenk.
Ali Ramazzotti,
en xxx-jes van Conny.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten