En nu beweer je dat je eenzaam bent,
Terwijl je nooit eerder huilen moest.
Wel, wees gerust, het went,
Eens al je tranen zijn opgehoest.
En nu zeg je dat je niet slapen kan,
Nu ik echt wel slapen moet.
Maar wees gerust, niet slapen is goed,
Als het je eens doet nadenken dan.
En nu klaag je over wat je hen benijd,
Zij die noch vrees nog koude kennen.
Nochtans was je net nog ingewijd
In de kunst nachtmerries weg te jennen.
En nu? Ben je vrij in je eenzaamheid?
En nu, nu ben ik je nog steeds niet kwijt.
Arno
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten