Ook ik ben verliefd. Al pieker ik me suf op wie precies. Ik moet het maar eens vragen aan de eerste de beste. Is de eerste, de beste? Na vijf zinnen gaat dit al nergens meer heen.
Opnieuw.
Ook ik ben verliefd. Op wie, dat weet ik niet precies. Het is een knagend gevoel. Jammer wel dat ik mezelf maar niks vind. Dat ik absoluut niet vind dat de meisjes mij leuk zouden moeten vinden. Ik ben een kwast. Eentje om een muur mee te verven meer bepaald.
Ik ben gewoon droevig. Want ik ben gewoon zielig. Dat is de waarheid, mijn waarheid. En die heb ik in pacht. Ik vind mezelf raar. Anderen vinden me raar. En Pieter vraagt me waarom ik daar zo mee bezig ben. Wel Pieter, ik ben daar zo mee bezig omdat ik erover nadenk er een boek over te schrijven. En dan komt elk beetje research goed van pas.
Nog iets?
Nee, schijnbaar niet.
Dat was het dan weer.
Maar vergis u niet: dit is niet als grap bedoeld.
Alexander.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
u mag uzelf dan raar vinden..
ik vind rare mensen de boeiendste personen die er zijn! wat heb je nu aan normaal zijn?
uzelf moet je niet zo zielig vinden..g'ebt een heuse schrijfkunst! ik zou uw boek kopen.
groeten van hannah
http://www.bloggen.be/hannahinperu
Een reactie posten