En wie ben jij om het daar niet mee eens te zijn?
Vandaag mijn eerste dag van het tweeluik genaamd 'oriënterende stage' doorgemaakt. Op zich heel rustig, want ik mocht bijna niets doen. (ik suckte wel vooralsnog in het opmaken der bedden) Gewoon ons Olga een hele dag gevolgd bij haar bezigheden. Ik voelde me weer evenzeer een meeloper als in het derde middelbaar, met die uitzondering dat Olga sympathieker was dan de gemiddelde puber. De patiënten waren wel leuk, maar ze leken allemaal sterk op elkaar qua ziektebeeld. Weinig variatie dus.
Edoch, mijn alertheid stond permanent in't rood, want de kinesiste op mijn afdeling had ook een stagair. Een meisje van negentien met blond-bruin haar in een staartje dat naar me keek wanneer ik deed alsof ik niet naar haar keek, en dan flirterig wegkijk wanneer ik haar blik kruiste. En ook in de omgekeerde richting werd deze activiteit gebezigd. Benieuwd of ik haar morgen ook effectief kan spreken, zonder dat Olga of de kinesiste ons uit elkaar halen.
Ik hoop alleszins dat ik haar nog mooie dromen bezorg. Nee, je hoopt niet op wat je weet.
Kussen,
De Braekeleer Arno
Verpleger
KHLeuven
(oftewel 'jongeman')
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten