Tu m'attends

Ik heb mijn kinesistje niet kunnen alleen krijgen. Ach! Verderfelijk lot! Ik ben er zelfs niet in geslaagd om de naam op haar naamkaartje ontcijferd te krijgen. Ze zal zich moeten tevreden stellen met de gedachte dat we volgend semester wellicht schoolgaan in het zelfde gebouw. Maar wie weet vond ik haar enkel maar aantrekkelijk omdat ze een uniformpje aanhad. En schattig keek en sprak. Ach, wat zeg ik: gecombineerd met haar toekomstige jaarsalaris is dat meer dan de gemiddelde man mag verwachten.

Al zei ik het gisteren nog tegen Ineke. 'Maar ik ben meer man dan de gemiddelde, hoor.' En ze zag aan mijn blik dat ik de waarheid sprak. Want ik ben knap, draag een uniform, ben intelligent, grappig en zelfzeker, om niet te spreken van mijn onnoemelijke empathie en door merg en been zinderende liefheid en schattigheid, en toch schuilt er onder al die fenomenaliteit ook zwakte, angst en immense problematiek. Ik ben dus de ideale man, omdat ik perfect ben, en die perfectie voltooid wordt door mijn onontkoombare nood aan een vrouw om met te helpen, te steunen, en om mijn kinderen op de wereld te persen.

Mijn tweede stagedag was overigens voor de rest heel leuk. Veel meer mogen doen, vooral. En ik sta echt te springen om een diploma te hebben en te mogen arbeiten. Pubermeisjes met kanker zijn trouwens het meest aandoenlijke dat er is. Die verdienen andere mensen hun bloed moest hen dat amuseren.

En nu moet ik dus een verslag schrijven. Beeld je in. Wat een zever. Ik haat scholen. En het liefst van al zou ik gewoon gaan slapen tot morgenvroeg. Want slapen als het klaar is is vele gemakkelijker.

Ik denk dat ik na het volgende citaat van Axelle kan afsluiten (met excuses voor eventuele spellingsfouten):

Tous ces gens qui se serrent dans leur bras, sur leurs couers. Ces gens qui ne savent plus ce que c'est d'avoirs froid, d'avoir peurs. Est-ce la terre qui retient leurs pas, où le ciel qui est trop lourd? Ils marchent a l'écart du hasard, que savent-ils de l'amour?


Cheerio,

Arno de Grote