Ik schrijf, lees en luister

Alhier een poging om Ernest Hemmingway's camera-eye mode te verzoenen met het Nederlands en een reeks obscure en bekende liedjesteksten als dialoog.

Een poging tot, dus.


Man in the rain.


Een Amerikaanse man zit aan het raam van het pannenkoekenhuis. Hij staart naar de mensen op de dijk terwijl hij zachtjes de suiker door zijn koffie roert. Tegenover hem zit een Frans meisje. Zij zit met haar ellebogen op tafel en haar handen gevouwen naar de mens voor haar te staren. Hij kijkt niet terug.
“Ne me quitte pas.” De Amerikaan kijkt eerst een getrouwd koppel met kinderkoets na, alvorens zijn hoofd te draaien.
“Hmm? Give me one reason to stay here.”
“I’ll miss you too much.”
Hij kijkt weer naar buiten. De mensen buiten lijken haastiger dan eerst. De wind is harder gaan waaien. De Française zucht en kijkt naar haar thee. De warme damp raakt haar in het gezicht. Haar ogen worden vochtig. Haar handen strijken nu naarstig door haar opgestoken, bruine lokken. Eén lok komt los.
“But you tear and tear your hair from roots. From that same head you have twice removed now a lock of hair you said would prove our love would never die. Well ha ha ha.”
Ze kijkt weer op en staart recht in zijn bruine ogen. Er vliegt een blad tegen het raam. Ze kijkt weer in haar thee.
“Where did I go wrong?” Haar stem klinkt raspig.
De Amerikaan schuifelt met zijn stoel. Hij kijkt naar haar spiegelbeeld in het vensterglas. Daar is ze waziger in.
“A so called friend. A drunk in bed. How could you with… Why would you?” Even verheft hij zijn stem en kijken enkele andere klanten, voornamelijk oudere mensen, op van hun pannenkoek. De Française krimpt lichtjes weg.
“Je ’t aime.”
Hij staat recht van zijn stoel, en begeeft zich naar de uitgang. Buiten is het beginnen regenen. Naast zijn volle koffiemok ligt een briefje van vijftig euro.
“Ne me quitte pas.”
De Amerikaan loopt de regen in en verdwijnt tussen de haastige mensen op de kade. Zij staart hem na, en buigt zich dan weer voorover. De thee dampt niet meer.


Arno