't Is nu niet dat ik veel concreets te vertellen heb, maar ik ga het toch gewoon doen.
Weet je wat in essentie het probleem is? Jongens benaderen meisjes, en meisjes benaderen jongens al te vaak alsof ze potentiële partners zouden kunnen zijn. Zelfs wanneer het na vijf seconden duidelijk is dat dit helemaal niet het geval is. Want dan gaan ze daar 'gepast' op reageren opdat het duidelijk zou zijn. In plaats van gewoon normaal te doen.
Let ook op het specifieke woordgebruik van jongens en meisjes, want ik denk dat dit fenomeen met de leeftijd vervaagt. Let wel, bij de één vele trager dan de ander. En bij twintigers zal het in het gros van de gevallen wel nog aanwezig zijn.
Kortom, vanuit deze verkeerdelijke, en laten we eerlijk zijn, bijzonder belachelijke, puberale, hormonale manier van contact leggen ontstaan een hele hoop moeilijkheden en banale problemen die wezenlijk echt niet zouden mogen zijn. Wat niet betekent dat ik zelf niet schuldig ben. Maar eenieder die bij het lezen van dit bericht de hand in eigen borst steekt en niets naars voelt, die is nog puberaler dan de gemiddelde verstandige mens.
Bon,
Arno
vrijdag 30 november 2007
Tu m'attends
Ik heb mijn kinesistje niet kunnen alleen krijgen. Ach! Verderfelijk lot! Ik ben er zelfs niet in geslaagd om de naam op haar naamkaartje ontcijferd te krijgen. Ze zal zich moeten tevreden stellen met de gedachte dat we volgend semester wellicht schoolgaan in het zelfde gebouw. Maar wie weet vond ik haar enkel maar aantrekkelijk omdat ze een uniformpje aanhad. En schattig keek en sprak. Ach, wat zeg ik: gecombineerd met haar toekomstige jaarsalaris is dat meer dan de gemiddelde man mag verwachten.
Al zei ik het gisteren nog tegen Ineke. 'Maar ik ben meer man dan de gemiddelde, hoor.' En ze zag aan mijn blik dat ik de waarheid sprak. Want ik ben knap, draag een uniform, ben intelligent, grappig en zelfzeker, om niet te spreken van mijn onnoemelijke empathie en door merg en been zinderende liefheid en schattigheid, en toch schuilt er onder al die fenomenaliteit ook zwakte, angst en immense problematiek. Ik ben dus de ideale man, omdat ik perfect ben, en die perfectie voltooid wordt door mijn onontkoombare nood aan een vrouw om met te helpen, te steunen, en om mijn kinderen op de wereld te persen.
Mijn tweede stagedag was overigens voor de rest heel leuk. Veel meer mogen doen, vooral. En ik sta echt te springen om een diploma te hebben en te mogen arbeiten. Pubermeisjes met kanker zijn trouwens het meest aandoenlijke dat er is. Die verdienen andere mensen hun bloed moest hen dat amuseren.
En nu moet ik dus een verslag schrijven. Beeld je in. Wat een zever. Ik haat scholen. En het liefst van al zou ik gewoon gaan slapen tot morgenvroeg. Want slapen als het klaar is is vele gemakkelijker.
Ik denk dat ik na het volgende citaat van Axelle kan afsluiten (met excuses voor eventuele spellingsfouten):
Tous ces gens qui se serrent dans leur bras, sur leurs couers. Ces gens qui ne savent plus ce que c'est d'avoirs froid, d'avoir peurs. Est-ce la terre qui retient leurs pas, où le ciel qui est trop lourd? Ils marchent a l'écart du hasard, que savent-ils de l'amour?
Cheerio,
Arno de Grote
Al zei ik het gisteren nog tegen Ineke. 'Maar ik ben meer man dan de gemiddelde, hoor.' En ze zag aan mijn blik dat ik de waarheid sprak. Want ik ben knap, draag een uniform, ben intelligent, grappig en zelfzeker, om niet te spreken van mijn onnoemelijke empathie en door merg en been zinderende liefheid en schattigheid, en toch schuilt er onder al die fenomenaliteit ook zwakte, angst en immense problematiek. Ik ben dus de ideale man, omdat ik perfect ben, en die perfectie voltooid wordt door mijn onontkoombare nood aan een vrouw om met te helpen, te steunen, en om mijn kinderen op de wereld te persen.
Mijn tweede stagedag was overigens voor de rest heel leuk. Veel meer mogen doen, vooral. En ik sta echt te springen om een diploma te hebben en te mogen arbeiten. Pubermeisjes met kanker zijn trouwens het meest aandoenlijke dat er is. Die verdienen andere mensen hun bloed moest hen dat amuseren.
En nu moet ik dus een verslag schrijven. Beeld je in. Wat een zever. Ik haat scholen. En het liefst van al zou ik gewoon gaan slapen tot morgenvroeg. Want slapen als het klaar is is vele gemakkelijker.
Ik denk dat ik na het volgende citaat van Axelle kan afsluiten (met excuses voor eventuele spellingsfouten):
Tous ces gens qui se serrent dans leur bras, sur leurs couers. Ces gens qui ne savent plus ce que c'est d'avoirs froid, d'avoir peurs. Est-ce la terre qui retient leurs pas, où le ciel qui est trop lourd? Ils marchent a l'écart du hasard, que savent-ils de l'amour?
Cheerio,
Arno de Grote
donderdag 29 november 2007
Getikt (en iedereen wéét het)
Ook ik ben verliefd. Al pieker ik me suf op wie precies. Ik moet het maar eens vragen aan de eerste de beste. Is de eerste, de beste? Na vijf zinnen gaat dit al nergens meer heen.
Opnieuw.
Ook ik ben verliefd. Op wie, dat weet ik niet precies. Het is een knagend gevoel. Jammer wel dat ik mezelf maar niks vind. Dat ik absoluut niet vind dat de meisjes mij leuk zouden moeten vinden. Ik ben een kwast. Eentje om een muur mee te verven meer bepaald.
Ik ben gewoon droevig. Want ik ben gewoon zielig. Dat is de waarheid, mijn waarheid. En die heb ik in pacht. Ik vind mezelf raar. Anderen vinden me raar. En Pieter vraagt me waarom ik daar zo mee bezig ben. Wel Pieter, ik ben daar zo mee bezig omdat ik erover nadenk er een boek over te schrijven. En dan komt elk beetje research goed van pas.
Nog iets?
Nee, schijnbaar niet.
Dat was het dan weer.
Maar vergis u niet: dit is niet als grap bedoeld.
Alexander.
Opnieuw.
Ook ik ben verliefd. Op wie, dat weet ik niet precies. Het is een knagend gevoel. Jammer wel dat ik mezelf maar niks vind. Dat ik absoluut niet vind dat de meisjes mij leuk zouden moeten vinden. Ik ben een kwast. Eentje om een muur mee te verven meer bepaald.
Ik ben gewoon droevig. Want ik ben gewoon zielig. Dat is de waarheid, mijn waarheid. En die heb ik in pacht. Ik vind mezelf raar. Anderen vinden me raar. En Pieter vraagt me waarom ik daar zo mee bezig ben. Wel Pieter, ik ben daar zo mee bezig omdat ik erover nadenk er een boek over te schrijven. En dan komt elk beetje research goed van pas.
Nog iets?
Nee, schijnbaar niet.
Dat was het dan weer.
Maar vergis u niet: dit is niet als grap bedoeld.
Alexander.
Sweet dreams are made of me
En wie ben jij om het daar niet mee eens te zijn?
Vandaag mijn eerste dag van het tweeluik genaamd 'oriënterende stage' doorgemaakt. Op zich heel rustig, want ik mocht bijna niets doen. (ik suckte wel vooralsnog in het opmaken der bedden) Gewoon ons Olga een hele dag gevolgd bij haar bezigheden. Ik voelde me weer evenzeer een meeloper als in het derde middelbaar, met die uitzondering dat Olga sympathieker was dan de gemiddelde puber. De patiënten waren wel leuk, maar ze leken allemaal sterk op elkaar qua ziektebeeld. Weinig variatie dus.
Edoch, mijn alertheid stond permanent in't rood, want de kinesiste op mijn afdeling had ook een stagair. Een meisje van negentien met blond-bruin haar in een staartje dat naar me keek wanneer ik deed alsof ik niet naar haar keek, en dan flirterig wegkijk wanneer ik haar blik kruiste. En ook in de omgekeerde richting werd deze activiteit gebezigd. Benieuwd of ik haar morgen ook effectief kan spreken, zonder dat Olga of de kinesiste ons uit elkaar halen.
Ik hoop alleszins dat ik haar nog mooie dromen bezorg. Nee, je hoopt niet op wat je weet.
Kussen,
De Braekeleer Arno
Verpleger
KHLeuven
(oftewel 'jongeman')
Vandaag mijn eerste dag van het tweeluik genaamd 'oriënterende stage' doorgemaakt. Op zich heel rustig, want ik mocht bijna niets doen. (ik suckte wel vooralsnog in het opmaken der bedden) Gewoon ons Olga een hele dag gevolgd bij haar bezigheden. Ik voelde me weer evenzeer een meeloper als in het derde middelbaar, met die uitzondering dat Olga sympathieker was dan de gemiddelde puber. De patiënten waren wel leuk, maar ze leken allemaal sterk op elkaar qua ziektebeeld. Weinig variatie dus.
Edoch, mijn alertheid stond permanent in't rood, want de kinesiste op mijn afdeling had ook een stagair. Een meisje van negentien met blond-bruin haar in een staartje dat naar me keek wanneer ik deed alsof ik niet naar haar keek, en dan flirterig wegkijk wanneer ik haar blik kruiste. En ook in de omgekeerde richting werd deze activiteit gebezigd. Benieuwd of ik haar morgen ook effectief kan spreken, zonder dat Olga of de kinesiste ons uit elkaar halen.
Ik hoop alleszins dat ik haar nog mooie dromen bezorg. Nee, je hoopt niet op wat je weet.
Kussen,
De Braekeleer Arno
Verpleger
KHLeuven
(oftewel 'jongeman')
woensdag 28 november 2007
Nothing compares to me
Ik ben net aan't luisteren naar Sinead en ze zingt van 'it's been seven hours and fifteen days since you took your love away' en ik heb zoiets van: wtf?! Sinds wanneer is dat lang ofzo? Allee, ik bedoel, die 'went to the doctor' na amper vijftien dagen gedumpt te zijn. Belachelijk. Alsof dat lang is. Van die wijven die nooit langer dan drie maand gedumpt kúnnen zijn omdat ze nooit langer dan dat single zijn, dat is om van te kotsen. En dan gaat dat nog een beetje medelijden zoeken door muziek te maken. Al een chance dat ze een lelijke naam heeft, zodat ze toch nog een beetje sympathie voor haar zaak kan verwachten vanuit deze hoek.
Om nog maar te zwijgen van den James. Wat een irritant wijf is dat! Ik ken dat soort grieten: 'Did I dissapoint you, or let you down? Should I be feeling guilty, or let the judges frown?' Dat die dat nog durft vragen, terwijl 'I saw the end, before it begun. Yeah, I saw you were blinded, and I knew I had won. So I took what's mine, by eternal right.' Jesus, van die foorwijven die u zoiets lappen en dan nog eens vriendjes willen blijven ook, die hun gelaat zou ik er toch ook eens gaarne afschrapen met een baksteen. 'I'm so hollow!' Als je het maar weet James!
En dan vragen mijn kotgenoten wat ik in die griet Damien zie. Welaan, die meid zingt ten minste nooit over beëindigde relaties. Die zingt over relaties die nooit begonnen zijn. 'The shorter story. No love, no glory. No hero in her sky.' En zo is het maar best. Geen liefde, geen glorie. In plaats van al dat misplaatste zelfmedelijden.
Scoutsbroederlijke groeten,
Cynisch Konijn
Om nog maar te zwijgen van den James. Wat een irritant wijf is dat! Ik ken dat soort grieten: 'Did I dissapoint you, or let you down? Should I be feeling guilty, or let the judges frown?' Dat die dat nog durft vragen, terwijl 'I saw the end, before it begun. Yeah, I saw you were blinded, and I knew I had won. So I took what's mine, by eternal right.' Jesus, van die foorwijven die u zoiets lappen en dan nog eens vriendjes willen blijven ook, die hun gelaat zou ik er toch ook eens gaarne afschrapen met een baksteen. 'I'm so hollow!' Als je het maar weet James!
En dan vragen mijn kotgenoten wat ik in die griet Damien zie. Welaan, die meid zingt ten minste nooit over beëindigde relaties. Die zingt over relaties die nooit begonnen zijn. 'The shorter story. No love, no glory. No hero in her sky.' En zo is het maar best. Geen liefde, geen glorie. In plaats van al dat misplaatste zelfmedelijden.
Scoutsbroederlijke groeten,
Cynisch Konijn
I look so fine
Telkens ik dit liedje hoor word ik spontaan weer een beetje verliefd. En verliefd zijn is leuk, zolang het maar niet te lang duurt, of beantwoord wordt, natuurlijk.
Wat ook leuk is aan Shirley is dat ze gek is om al dezelfde redenen als ik. En vaak ook op dezelfde manier als ik.
Geniet,
Arnootje
Wat ook leuk is aan Shirley is dat ze gek is om al dezelfde redenen als ik. En vaak ook op dezelfde manier als ik.
Geniet,
Arnootje
IK BEN TERUG
Omdat er rond mijn persoontje in weze geen spat mysterie hangt, word ik vanaf vandaag een gewone vlotte jongen, waarvan je nooit nog hoeft te denken van 'mmm, wat is die toch raar' (behalve nu dan misschien weer eens).
Nee, ik ben gewoon. Ik zing mee met Amy Winehouse. Dier cd is goéd. Ik klink als Anja Daems op Radio 2. En dat vind ik ok. Ik ben gewoon. Of ik bedoel: gewone mensen (mensen die ik gewoon vind) vinden mij gewoon. Of dat zou toch moeten.
Vind mij gewoon, please.
Nu goed, ik kan het wel zeggen, toen ik klein was ben ik geoppereerd voor een hersentumor en daar draag ik de sporen van. Ik ben zo getikt als ik groot ben. Volkomen gestoord en een klein beetje gevaarlijk.
Maar ach, wat geeft dat. Als ik maar gewoon doe ben ik een heel lieve gast die geen vlieg kwaad doet. Een beetje een Hans Van Temsche kortom. Nu iedereen Hans vergeten is, denk ik nog vaak aan hem. Wat zou hij zoal doen in zijn cel?
Ik ken twee mensen die muren met stront besmeren. De ene is nu al een bekendheid, de andere wordt het nog wel.
Geef het maar toe: jullie hebben mij gemist hé, hier-o.
Op OPPENDORP.BLOGSPOT.COM
IK BEN TERUG!
Ali
Nee, ik ben gewoon. Ik zing mee met Amy Winehouse. Dier cd is goéd. Ik klink als Anja Daems op Radio 2. En dat vind ik ok. Ik ben gewoon. Of ik bedoel: gewone mensen (mensen die ik gewoon vind) vinden mij gewoon. Of dat zou toch moeten.
Vind mij gewoon, please.
Nu goed, ik kan het wel zeggen, toen ik klein was ben ik geoppereerd voor een hersentumor en daar draag ik de sporen van. Ik ben zo getikt als ik groot ben. Volkomen gestoord en een klein beetje gevaarlijk.
Maar ach, wat geeft dat. Als ik maar gewoon doe ben ik een heel lieve gast die geen vlieg kwaad doet. Een beetje een Hans Van Temsche kortom. Nu iedereen Hans vergeten is, denk ik nog vaak aan hem. Wat zou hij zoal doen in zijn cel?
Ik ken twee mensen die muren met stront besmeren. De ene is nu al een bekendheid, de andere wordt het nog wel.
Geef het maar toe: jullie hebben mij gemist hé, hier-o.
Op OPPENDORP.BLOGSPOT.COM
IK BEN TERUG!
Ali
zondag 25 november 2007
December
Deze week eindigt november. Ik weet nog dat me dat als kind altijd gelukkig stemde, want dan kwamen 6 december en ook Kerstmis eraan. Tegenwoordig niets van dat alles meer. December is gewoon een donkere maand vol stress geworden. Niks Sintman of Kersterklaas meer. Die zijn beiden reeds lang ontluisterd.
Dus moet een mens andere manieren zoeken om de komende maand toch wat draaglijker de maken. Hier zijn reeds enkele ideetjes van mijnentwege, maar ik had graag wat reacties gehad die ons allen kunnen helpen in de komende duistere hel. Mijn ideetjes waren:
-Medicatie (anti-depressiva, slaapmiddel, etc.)
-Auto-medicatie (alcohol, nicotine, cocaïne, etc.)
-Liefde (liefjes, familie, huisdieren, etc.)
-Seks (liefjes, familie, huisdieren, etc.)
-Vluchten naar een verre locatie (Spanje, Portugal, Australië, etc.)
-Zelfmoord
Momenteel beschik ik over de mogelijkheden om toch al enkele ideetjes te verwezenlijken, maar ik had toch graag een iets minder beperkte keuze voorhanden gehad. Zo mis ik bijvoorbeeld nog een liefje en vliegtuigtickets. Alle hulp is welkom!
Maar omdat er ook nog dingen zijn in de wereld waar we collectief van houden presenteer ik jullie:
BASTIAN SCHWEINSTEIGER IN EEN SHIRTJE VAN DE DUITSE PLOEG!
Veel warmte toegewenst,
Oran
Dus moet een mens andere manieren zoeken om de komende maand toch wat draaglijker de maken. Hier zijn reeds enkele ideetjes van mijnentwege, maar ik had graag wat reacties gehad die ons allen kunnen helpen in de komende duistere hel. Mijn ideetjes waren:
-Medicatie (anti-depressiva, slaapmiddel, etc.)
-Auto-medicatie (alcohol, nicotine, cocaïne, etc.)
-Liefde (liefjes, familie, huisdieren, etc.)
-Seks (liefjes, familie, huisdieren, etc.)
-Vluchten naar een verre locatie (Spanje, Portugal, Australië, etc.)
-Zelfmoord
Momenteel beschik ik over de mogelijkheden om toch al enkele ideetjes te verwezenlijken, maar ik had toch graag een iets minder beperkte keuze voorhanden gehad. Zo mis ik bijvoorbeeld nog een liefje en vliegtuigtickets. Alle hulp is welkom!
Maar omdat er ook nog dingen zijn in de wereld waar we collectief van houden presenteer ik jullie:
BASTIAN SCHWEINSTEIGER IN EEN SHIRTJE VAN DE DUITSE PLOEG!
Veel warmte toegewenst,
Oran
zaterdag 24 november 2007
Moby Dick
Nog tien pagina's en ik heb desgetiteld boek van Herman Melville uit. In't Engels. Zelden zoveel tijd verspild. Ik snap wel wat er zo geniaal is aan het werk, maar toch is de schrijfstijl zo vreselijk achterhaald dat je toch heel de tijd zit te denken: 'Als Nabokov ofzo dit nu eens herschreven had. Dát was een goed boek geweesd!' Maar ja, nog tien pagina's en het is uit dus.
Het doet mij een beetje denken aan mijn school. Ik zie wel in wat er allemaal nuttig is aan elk vak, maar als het nu eens op een aangename, boeiende wijze gebracht werd: dát zou pas geweldig zijn. Jammer genoeg zijn er meer Potters dan Lolita's op de wereld.
Met deze ware dubbelzinnigheid sluit ik deze gedachtegang af en wens ik jullie,
Vaarwel,
Roan
Het doet mij een beetje denken aan mijn school. Ik zie wel in wat er allemaal nuttig is aan elk vak, maar als het nu eens op een aangename, boeiende wijze gebracht werd: dát zou pas geweldig zijn. Jammer genoeg zijn er meer Potters dan Lolita's op de wereld.
Met deze ware dubbelzinnigheid sluit ik deze gedachtegang af en wens ik jullie,
Vaarwel,
Roan
vrijdag 23 november 2007
Ik droom, dus ik ben, maar wat?
Hier een kortstondige opsomming van de zaken die ik vannacht heb meegemaakt en me nog kan herinneren:
- Verkozen tot de nieuwe Paus. Best fijn (iedereen heeft ontzag voor je als je Paus bent) tot ik de drie relieken van de St.-Pieters kwijtspeelde en bijgevolg ook afgezet werd. Probeer zelf maar eens zo'n kaars, een gouden sleutel én een gouden bol met een kruis erop bij te houden tijdens een begrafenismis terwijl iedereen je aanstaart omdat ze de Paus nog nooit in't zwart hebben gezien. (ok, toegegeven, ik was behoorlijk gênant gekleed)
- Gaan tennissen met: Peter Degroof, Sid Gullinck, Arnout Geeraert, Stefaan Buelinckx en Rik Portauw. Oh, en Steven Vereet. Ik haat tennissen, zo bleek nogmaals.
-Nadien zijn Arnout, Stefaan en ik uitgenodigd op een feestje van de vriendinnen van Mandy, maar ik had geen tijd om te gaan want ik wou gaan slapen.
-Het volgende gesprek gehad met Charlotte:
Hee, ik heb vannacht over jou gedroomd.
Wat? Hè, wat raar. Waarover ging het?
Weet ik niet meer. Of wacht, 't was kei grappig, het ging erover dat ik over jou gedroomd had en dat dan tegen jou vertelde, waarop jij 'zoiets had van hè, wat raar'.
-Gaan aanbellen op mijn oud kot, meerbepaald bij Christina Aguilerra, want daar had ik dus op Romero mee op kot gezeten. Kwestie van nog eens dag te gaan zeggen. Ze was aangenaam verrast, maar druk bezig met zangoefeningen.
-Naderhand nog een tennismatch bijgewoond tussen een fictieve Russische hottie en Kim Clijsters, maar het veld was modderig en de bal raakte verloren in de struiken. Ik was echter wel niet voor Kim, en die was aan't winnen, dus dat was maar best, van die bal. Daarna nog wat geflirt met de Russische. (die sprak vloeiend Nederlands, voor zover haar IQ haar dat toeliet)
Al bij al heb ik gisteren dus meer fun gehad toen ik sliep dan toen ik wakker was. Of alleszins toch meer meegemaakt. Conclusie: onze maatschappij is verkeerdelijk ingesteld op de momenten dat we wakker zijn. Als we nu eens meer belang zouden hechten aan het slaapgedeelte zou alles een hoop minder geforceerd verlopen.
Tot zover de les van vandaag.
Professor De Braekeleer
P.S.
Aki, wist je dat er een liedje is van Damien dat 'The Professor' heet? Echt een goed nummer. Het gaat over seks en hij zingt er Frans in. Ik zou het eens moeten citeren.
- Verkozen tot de nieuwe Paus. Best fijn (iedereen heeft ontzag voor je als je Paus bent) tot ik de drie relieken van de St.-Pieters kwijtspeelde en bijgevolg ook afgezet werd. Probeer zelf maar eens zo'n kaars, een gouden sleutel én een gouden bol met een kruis erop bij te houden tijdens een begrafenismis terwijl iedereen je aanstaart omdat ze de Paus nog nooit in't zwart hebben gezien. (ok, toegegeven, ik was behoorlijk gênant gekleed)
- Gaan tennissen met: Peter Degroof, Sid Gullinck, Arnout Geeraert, Stefaan Buelinckx en Rik Portauw. Oh, en Steven Vereet. Ik haat tennissen, zo bleek nogmaals.
-Nadien zijn Arnout, Stefaan en ik uitgenodigd op een feestje van de vriendinnen van Mandy, maar ik had geen tijd om te gaan want ik wou gaan slapen.
-Het volgende gesprek gehad met Charlotte:
Hee, ik heb vannacht over jou gedroomd.
Wat? Hè, wat raar. Waarover ging het?
Weet ik niet meer. Of wacht, 't was kei grappig, het ging erover dat ik over jou gedroomd had en dat dan tegen jou vertelde, waarop jij 'zoiets had van hè, wat raar'.
-Gaan aanbellen op mijn oud kot, meerbepaald bij Christina Aguilerra, want daar had ik dus op Romero mee op kot gezeten. Kwestie van nog eens dag te gaan zeggen. Ze was aangenaam verrast, maar druk bezig met zangoefeningen.
-Naderhand nog een tennismatch bijgewoond tussen een fictieve Russische hottie en Kim Clijsters, maar het veld was modderig en de bal raakte verloren in de struiken. Ik was echter wel niet voor Kim, en die was aan't winnen, dus dat was maar best, van die bal. Daarna nog wat geflirt met de Russische. (die sprak vloeiend Nederlands, voor zover haar IQ haar dat toeliet)
Al bij al heb ik gisteren dus meer fun gehad toen ik sliep dan toen ik wakker was. Of alleszins toch meer meegemaakt. Conclusie: onze maatschappij is verkeerdelijk ingesteld op de momenten dat we wakker zijn. Als we nu eens meer belang zouden hechten aan het slaapgedeelte zou alles een hoop minder geforceerd verlopen.
Tot zover de les van vandaag.
Professor De Braekeleer
P.S.
Aki, wist je dat er een liedje is van Damien dat 'The Professor' heet? Echt een goed nummer. Het gaat over seks en hij zingt er Frans in. Ik zou het eens moeten citeren.
donderdag 22 november 2007
Sabena en de verrijzenis
De koffie was net gezet, zijn aroma's vulden de ontwakende keuken. Steven kwam de steile, smalle trap afgedaald en goot de koffie meteen de gootsteen in. Pieter moet onderweg maar koffie kopen, dacht hij, want Steven verdraagt namelijk de geur van koffie niet. Roken was ook al niet aan hem besteed. Steven heeft geen addictive personality, net zoals hij nooit over zichzelf in de derde persoon zou schrijven. Om 10.00 u stipt kwam de trein naar Knokke & Blankenberge aan op perron 7 en na een korte tussenstop bij de bakker - hij kocht 's morgens altijd 2 boterkoeken - maakte Steven daar zijn opwachting.
De Wetstraat afgelopen betrad hij zijn schoolgebouw, alwaar hij in de wandelgangen jonge deerne C. ontmoette.
-Hey, dag C. !
-Elkzennendag! West ?
-Goed Goed !
-Heb jij al eens een mestduif verteerd ?
-Wat ??
-Heb je je les Duits geleerd ?
Steven had haar misverstaan. En zijn les Duits had hij al evenmin geleerd. Onderwijl kwamen ze de refter binnengelopen. De chaos die daar regeerde, gaf Steven inspiratie genoeg om het gesprek nog enkele seconden langer staande te houden.
-Wat een kolder, hé ?
-Hmm? Kolder ?
Steven hield zijn hoofd er niet bij vandaag, hij wou met haar over heel andere dingen praten, om het nog niet te hebben over wat hij met haar wou doen.
- Mag ik eens een portret van je schilderen ?
C. bloosde en stemde al glimlachend toe.
- Laten we het nu doen, laten we de trein naar Welkenraedt nemen, ik schilder het best als ik weet dat ik in een Duitstalig landsgebied ben. En zo vertrokken ze op die grijze donderdagnamiddag. Op de trein viel het gesprek stil. De conducteur bracht onbewust verandering in dit feit, wanneer hij haastig voorbijsjokte. Hij had een strikje aan met de Belgische tricolore.
- Wat een koddige kokarde, zei Steven.
- Hmm? Kokarde ?
Ook deze conversatie was gedoemd tot mislukken. De landelijke lucht, die tegen hun façade kroop bij het uitstappen, deed hen goed en de wandeltocht die ze ondernamen bij het zoeken naar een geschikte weide om te dienen als achtergrond bij het portret, verliep in een opgewekte geest en beiden waren tevreden.Vanuit Verviers was het een aardige poos stappen naar Büllingen, het dorpje dat Steven op het oog had.Op een door bossen omringd veldje in hartje Bülligen stelde Steven zijn ezel op en hij begon naarstig te pletsen met zijn penseel. Een goed half uur later kwam er een volvet man van middelbare leeftijd voorbij in een deels blauwe, deels appelblauwzeegroene training. Hij stopte om het werk te aanschouwen en sprak met zachte stem:
- Wat een scherp en aandoenlijk konterfeitsel, broeder.
- Een scherp wat?
- Konterfeitsel
- Konterfeitsel ?
- Dat ding dat u daar aan het maken bent ...
- Ah! Mijn portret ?
- Ja, het is volledig ontdaan van de stereotiepe serieux die ik niet kan luchten
- Achzo
En de man liep verder de einder af.
- Welk een merkwaardig man, zei C. Ze plag vaker archaïstische spreekstijlen aan te nemen.
- Ja, ik ken hem precies van ergens... Maar, wacht eens !
Steven zweeg plots, overmand door zijn gevoel van verbazing, en ook bij C. ging er een lamp branden, te merken aan de spastische wissel van gelaatsuitdrukking. De man die net voorbij kwam gelopen om het portret te jureren, zoals Nina De Man dat ooit zo vakkundig en goedgebrild bij Idool deed, was Jezus.
Steven
De Wetstraat afgelopen betrad hij zijn schoolgebouw, alwaar hij in de wandelgangen jonge deerne C. ontmoette.
-Hey, dag C. !
-Elkzennendag! West ?
-Goed Goed !
-Heb jij al eens een mestduif verteerd ?
-Wat ??
-Heb je je les Duits geleerd ?
Steven had haar misverstaan. En zijn les Duits had hij al evenmin geleerd. Onderwijl kwamen ze de refter binnengelopen. De chaos die daar regeerde, gaf Steven inspiratie genoeg om het gesprek nog enkele seconden langer staande te houden.
-Wat een kolder, hé ?
-Hmm? Kolder ?
Steven hield zijn hoofd er niet bij vandaag, hij wou met haar over heel andere dingen praten, om het nog niet te hebben over wat hij met haar wou doen.
- Mag ik eens een portret van je schilderen ?
C. bloosde en stemde al glimlachend toe.
- Laten we het nu doen, laten we de trein naar Welkenraedt nemen, ik schilder het best als ik weet dat ik in een Duitstalig landsgebied ben. En zo vertrokken ze op die grijze donderdagnamiddag. Op de trein viel het gesprek stil. De conducteur bracht onbewust verandering in dit feit, wanneer hij haastig voorbijsjokte. Hij had een strikje aan met de Belgische tricolore.
- Wat een koddige kokarde, zei Steven.
- Hmm? Kokarde ?
Ook deze conversatie was gedoemd tot mislukken. De landelijke lucht, die tegen hun façade kroop bij het uitstappen, deed hen goed en de wandeltocht die ze ondernamen bij het zoeken naar een geschikte weide om te dienen als achtergrond bij het portret, verliep in een opgewekte geest en beiden waren tevreden.Vanuit Verviers was het een aardige poos stappen naar Büllingen, het dorpje dat Steven op het oog had.Op een door bossen omringd veldje in hartje Bülligen stelde Steven zijn ezel op en hij begon naarstig te pletsen met zijn penseel. Een goed half uur later kwam er een volvet man van middelbare leeftijd voorbij in een deels blauwe, deels appelblauwzeegroene training. Hij stopte om het werk te aanschouwen en sprak met zachte stem:
- Wat een scherp en aandoenlijk konterfeitsel, broeder.
- Een scherp wat?
- Konterfeitsel
- Konterfeitsel ?
- Dat ding dat u daar aan het maken bent ...
- Ah! Mijn portret ?
- Ja, het is volledig ontdaan van de stereotiepe serieux die ik niet kan luchten
- Achzo
En de man liep verder de einder af.
- Welk een merkwaardig man, zei C. Ze plag vaker archaïstische spreekstijlen aan te nemen.
- Ja, ik ken hem precies van ergens... Maar, wacht eens !
Steven zweeg plots, overmand door zijn gevoel van verbazing, en ook bij C. ging er een lamp branden, te merken aan de spastische wissel van gelaatsuitdrukking. De man die net voorbij kwam gelopen om het portret te jureren, zoals Nina De Man dat ooit zo vakkundig en goedgebrild bij Idool deed, was Jezus.
Steven
woensdag 21 november 2007
U komt toch ook?
zaterdag 24 november organiseert Groen! een quiz
in de zevensprong in Leuevn.
Als uer bij wil zijn, kan u zich al haastend melden ,
en dit op het e-mailadres marguerite.lely@groen.be
Alvast een voorbeeldje !
Beste Marguerite,
gaarne verzoeken wij u medens dit electronisch bericht
om ons in te schrijven voor uw quiz aanstaande zaterdag.
Onze ploeg zal heten "De Rosse Teefboot"
Voorts wou ik nog even uw tijd vragen om even te contempleren
over de volgende vragen:
- is er een leeftijdsgrens voorzien bij de quiz (max. 60?) ?
- is de mogelijkheid tot crèche voorzien ?
Joviale en kamarederiele groeten,
Maurice Verplaetsen
(Steven)
in de zevensprong in Leuevn.
Als uer bij wil zijn, kan u zich al haastend melden ,
en dit op het e-mailadres marguerite.lely@groen.be
Alvast een voorbeeldje !
Beste Marguerite,
gaarne verzoeken wij u medens dit electronisch bericht
om ons in te schrijven voor uw quiz aanstaande zaterdag.
Onze ploeg zal heten "De Rosse Teefboot"
Voorts wou ik nog even uw tijd vragen om even te contempleren
over de volgende vragen:
- is er een leeftijdsgrens voorzien bij de quiz (max. 60?) ?
- is de mogelijkheid tot crèche voorzien ?
Joviale en kamarederiele groeten,
Maurice Verplaetsen
(Steven)
Op en top België
Ik ken twee jongens die erg goed met elkaar bevriend zijn. Gaël, een Waal uit het Luikse, is behoorlijk timide in vergelijking met zijn Aarschotse vriend, Senne. Senne is wat je de druktemaker van de twee kan noemen, maar in elkaars bijzijn vullen onze twee Belgische vrienden elkaar perfect aan. De communautaire puzzelstukjes vallen dan op hun plaats.
Gaël en Senne hebben elkaar leren kennen op een door de KUL georganiseerde namiddag, waarop een Franstalige verzocht werd om een Vlaamstalige te knuffelen, en vice versa. Beide jongemannen namen maar wat graag deel aan dat leuke initiatief, omdat ze allebei geloven dat een verenigd België, een sterker België impliceert. "Wat ons verdeelt, verzwakt ons," vertelt Senne de flyer voor het evenement na, en zo is het maar net.
Ook Gaël is erg te spreken over het initiatief van enkele studenten bio-ingenieur. "Ik heb een leuke namiddag gehad met mijn Vlaamse vrienden - ik heb veel positieve vibes gevoeld - en ik vind dit zeker voor herhaling vatbaar. Hopelijk brengen dit soort initiatieven beide taalgroepen weer dichter bij elkaar."
Waarin dergelijke initiatieven in de toekomst ook mogen resulteren, feit is dat Gaël en Senne los van gemeenschappen, gewesten of een andere communautaire verhikels, een leuke vriendschap aan 'België knuffelt/Les Belges s'embrassent' hebben overgehouden. "Wij gaan elkaar zeker blijven zien," vertelt Senne enthousiast. "Het taalverschil vormt natuurlijk een zekere drempel, maar daar moeten we ons met z'n allen maar eens kunnen overzetten, vind ik. Als we Engels kunnen praten, dan moet Frans ook lukken, toch?"
Gaël van zijn kant wil in de toekomst nog meer inspanningen gaan doen om het Vlaams onder de knie te krijgen. "Ons onderwijs is niet zo goed als dat in Vlaanderen, maar toch doe ik er alles aan om zoveel mogelijk Nederlands te spreken. De bib is daartoe ook een handig hulpmiddel. Onlangs heb ik alle boeken van Kristien Hemmerechts gelezen - en flamand! - en daar heb ik erg van genoten, ook al moest ik er behoorlijk wat woordjes voor opzoeken."
Wij bewoners van Oppendorp zijn blij dat er nog zulke welwillende en solidaire jonge mensen zijn. Het verhaal van Senne en Gaël, een Vlaming en een Waal die zich allebei op en top Belg voelen, bewijst dat het zeker nog mogelijk is om vriendschappen te sluiten over de taalgrenzen heen. Wij juichen deze vriendschappen dan ook ten stelligste toe en we hopen dat ook jij, en jij, en jij nog eens de tijd neemt om over de taalgrens te kijken.
Eén voor allen, allen voor België!
Alexander.
dinsdag 20 november 2007
Limousine
Beauty Supreme. Yeah, you were right about me. But can I get myself back from underneath this guilt that will crush me?
And in the quiet I saw our sad messiah. He was bored and tired of my laments. Said: "I'd die for you one time, but never again."
Well I love you so much, but do me a favour baby, don't reply, 'cause I can dish it out, but I can't take it.
En fok jullie allemaal,
Nootje
And in the quiet I saw our sad messiah. He was bored and tired of my laments. Said: "I'd die for you one time, but never again."
Well I love you so much, but do me a favour baby, don't reply, 'cause I can dish it out, but I can't take it.
En fok jullie allemaal,
Nootje
Stevie Wonder
Stevie Wonder!! Stevie Wonder!!!
Lalalalala! Lalalalaa!!!
Dadadadada!! Dadadadaaaaaaah!
Wooooooohhhhhooooo!
Tadadadadaa! Tadadadaadadada!!!!!
Tadadaadadadad!!!! Tadadadada
Lololooooo Loloooooooooooooooooooh!!!
Oeeeeeeeehhhhmmmmmm!!!! Oeeeehhhhmmmmmmmmmmmmm!!!
(Piano-aanslagen)
Die gast is blind hé!
Oooooooeeeeehhhhhhh!!!
Pampampampampadam! Pampampampampadam!!!
Tututututututututut!!!!
Aaaaaaaaaai!
Golden Lady I'd Like To Go Down!
Just To Hold Your hand!
(Trompetgeschal)
Geniaal.
maandag 19 november 2007
Steven's quotatie van de dag
vandaag , maandag 19 november :
Pieter: 7,2 / 10
Ac : 7,8 / 10
Arno : 6,9 / 10 (ni gezien)
Eva : 6,8 / 10 (ni gezien)
Anje : 0 / 10 (wie ?)
Nevets
Pieter: 7,2 / 10
Ac : 7,8 / 10
Arno : 6,9 / 10 (ni gezien)
Eva : 6,8 / 10 (ni gezien)
Anje : 0 / 10 (wie ?)
Nevets
Quiz
Ja, om jullie vele mails, positief te beantwoorden, ik ben inderdaad de kot-intellectueel. Hoe dat komt, wordt me ook vaak gevraagd. Wel: ik lees veel, ik ben nieuwsgierig - als journalist in spé een uitstekende eigenschap - en, eerlijk, ik heb hier binnen Oppendorp ook weinig concurrentie.
Ja, je kan me dus wel de Nick Nuyens van het Oppendorp-peloton noemen. 'De Professor' wordt ik ook wel met licht ontzag genoemd. Ik maak een erg pientere en scherpzinnige indruk, heb steeds een pen en kladblok bij me om nieuwvergaarde kennis op te schrijven en ik mis geen enkele radionieuwsflash.
Hoe zou het nog met ons tante Laura gaan?
Een vraag die geen afdoend antwoord kan bieden.
Goh, ik herinner me dat we op een kille zondag bij haar aanbelden. Waar woont ze ook weer? Mijn pa weet zo'n dingen. Geografie is zijn domein.
Waarom vertel ik jullie dit?
Wie heeft er nog een (aangetrouwde) tante Laura? Hij late een reactie achter!
Heeft er hier iemand een nonkel Gaston?
Heeft er hier iemand een koersbroekske van Nick Nuyens? Dat waarin hij de Omloop Het Volk gewonnen heeft, liefst. Wat een heerlijke koers! Wat een fantastische krant! Behoort tot mediagroep Corelio. Vraag me dat op een quiz en ik pak het punt.
Sexy "De Professor" Lexy.
P.S.: bij het schrijven ener tekst, hou steeds een plaatsje voor een afbeelding indachtig. Dat leest meer aangenaam.
zondag 18 november 2007
Ik blog, dus ik ben
Pieter is dood, maar dat is geen reden om niet te bloggen.
Steven heeft geen internet, maar dat is geen reden om niet te bloggen.
Anje en Eva hebben geen inspiratie, maar ook dat is geen reden om niet te bloggen.
Je moet weten, om te bloggen moet je enkel denken, en dan bloggen wat je denkt. En als je niet denkt, dan ben je een plant.
Descartes had zeker geblogd. En het was een kutblog geweest, maar dat was ook geen enkel probleem geweest. Want een blog die moet niets specifieks zijn. Ze moet gewoon zíjn.
Arno
Steven heeft geen internet, maar dat is geen reden om niet te bloggen.
Anje en Eva hebben geen inspiratie, maar ook dat is geen reden om niet te bloggen.
Je moet weten, om te bloggen moet je enkel denken, en dan bloggen wat je denkt. En als je niet denkt, dan ben je een plant.
Descartes had zeker geblogd. En het was een kutblog geweest, maar dat was ook geen enkel probleem geweest. Want een blog die moet niets specifieks zijn. Ze moet gewoon zíjn.
Arno
zaterdag 17 november 2007
Ik schrijf, lees en luister
Alhier een poging om Ernest Hemmingway's camera-eye mode te verzoenen met het Nederlands en een reeks obscure en bekende liedjesteksten als dialoog.
Een poging tot, dus.
Man in the rain.
Een Amerikaanse man zit aan het raam van het pannenkoekenhuis. Hij staart naar de mensen op de dijk terwijl hij zachtjes de suiker door zijn koffie roert. Tegenover hem zit een Frans meisje. Zij zit met haar ellebogen op tafel en haar handen gevouwen naar de mens voor haar te staren. Hij kijkt niet terug.
“Ne me quitte pas.” De Amerikaan kijkt eerst een getrouwd koppel met kinderkoets na, alvorens zijn hoofd te draaien.
“Hmm? Give me one reason to stay here.”
“I’ll miss you too much.”
Hij kijkt weer naar buiten. De mensen buiten lijken haastiger dan eerst. De wind is harder gaan waaien. De Française zucht en kijkt naar haar thee. De warme damp raakt haar in het gezicht. Haar ogen worden vochtig. Haar handen strijken nu naarstig door haar opgestoken, bruine lokken. Eén lok komt los.
“But you tear and tear your hair from roots. From that same head you have twice removed now a lock of hair you said would prove our love would never die. Well ha ha ha.”
Ze kijkt weer op en staart recht in zijn bruine ogen. Er vliegt een blad tegen het raam. Ze kijkt weer in haar thee.
“Where did I go wrong?” Haar stem klinkt raspig.
De Amerikaan schuifelt met zijn stoel. Hij kijkt naar haar spiegelbeeld in het vensterglas. Daar is ze waziger in.
“A so called friend. A drunk in bed. How could you with… Why would you?” Even verheft hij zijn stem en kijken enkele andere klanten, voornamelijk oudere mensen, op van hun pannenkoek. De Française krimpt lichtjes weg.
“Je ’t aime.”
Hij staat recht van zijn stoel, en begeeft zich naar de uitgang. Buiten is het beginnen regenen. Naast zijn volle koffiemok ligt een briefje van vijftig euro.
“Ne me quitte pas.”
De Amerikaan loopt de regen in en verdwijnt tussen de haastige mensen op de kade. Zij staart hem na, en buigt zich dan weer voorover. De thee dampt niet meer.
Arno
Een poging tot, dus.
Man in the rain.
Een Amerikaanse man zit aan het raam van het pannenkoekenhuis. Hij staart naar de mensen op de dijk terwijl hij zachtjes de suiker door zijn koffie roert. Tegenover hem zit een Frans meisje. Zij zit met haar ellebogen op tafel en haar handen gevouwen naar de mens voor haar te staren. Hij kijkt niet terug.
“Ne me quitte pas.” De Amerikaan kijkt eerst een getrouwd koppel met kinderkoets na, alvorens zijn hoofd te draaien.
“Hmm? Give me one reason to stay here.”
“I’ll miss you too much.”
Hij kijkt weer naar buiten. De mensen buiten lijken haastiger dan eerst. De wind is harder gaan waaien. De Française zucht en kijkt naar haar thee. De warme damp raakt haar in het gezicht. Haar ogen worden vochtig. Haar handen strijken nu naarstig door haar opgestoken, bruine lokken. Eén lok komt los.
“But you tear and tear your hair from roots. From that same head you have twice removed now a lock of hair you said would prove our love would never die. Well ha ha ha.”
Ze kijkt weer op en staart recht in zijn bruine ogen. Er vliegt een blad tegen het raam. Ze kijkt weer in haar thee.
“Where did I go wrong?” Haar stem klinkt raspig.
De Amerikaan schuifelt met zijn stoel. Hij kijkt naar haar spiegelbeeld in het vensterglas. Daar is ze waziger in.
“A so called friend. A drunk in bed. How could you with… Why would you?” Even verheft hij zijn stem en kijken enkele andere klanten, voornamelijk oudere mensen, op van hun pannenkoek. De Française krimpt lichtjes weg.
“Je ’t aime.”
Hij staat recht van zijn stoel, en begeeft zich naar de uitgang. Buiten is het beginnen regenen. Naast zijn volle koffiemok ligt een briefje van vijftig euro.
“Ne me quitte pas.”
De Amerikaan loopt de regen in en verdwijnt tussen de haastige mensen op de kade. Zij staart hem na, en buigt zich dan weer voorover. De thee dampt niet meer.
Arno
De Duiveltjes
Ik zet hem op vier, om kwart na acht, kijk twee minuten naar het middenveld en zie: trekt op niks, er staan net drie centrale verdedigende middenvelders.
R.V. ziet dit niet. Of hij doet er niets aan. Waarom? Omdat hij incompetent is. Welke competenties mist hij? Intelligentie en charisma.
Nu rest nog de vraag: waarom worden dergelijke losers nog steeds aangesteld als hoofdcoach in het voetbal? Heeft men nu nog steeds niet door dat een goede voetballer niet automatisch gelijk is aan een goede trainer? Klaarblijkelijk is ook het voetbalbestuur veelal incompetent. Geen visie, geen durf. Vooral veel vetzakken.
Eigenlijk zou een echte sportliefhebber voetbal moeten haten, omdat er zo zelden competentie waar te nemen valt, wat tot zoveel ergernis lijdt. Ik ben zelf Anderlecht-supporter en kan me moeilijk herinneren wanneer ik voor het laatst me nog eens onbeschroomd heb laten genieten van deze ploeg. Ergens vorig seizoen, alleszins.
Arno Jente van Jan De Braekeleer van Kessel-lo van den Heiberg
R.V. ziet dit niet. Of hij doet er niets aan. Waarom? Omdat hij incompetent is. Welke competenties mist hij? Intelligentie en charisma.
Nu rest nog de vraag: waarom worden dergelijke losers nog steeds aangesteld als hoofdcoach in het voetbal? Heeft men nu nog steeds niet door dat een goede voetballer niet automatisch gelijk is aan een goede trainer? Klaarblijkelijk is ook het voetbalbestuur veelal incompetent. Geen visie, geen durf. Vooral veel vetzakken.
Eigenlijk zou een echte sportliefhebber voetbal moeten haten, omdat er zo zelden competentie waar te nemen valt, wat tot zoveel ergernis lijdt. Ik ben zelf Anderlecht-supporter en kan me moeilijk herinneren wanneer ik voor het laatst me nog eens onbeschroomd heb laten genieten van deze ploeg. Ergens vorig seizoen, alleszins.
Arno Jente van Jan De Braekeleer van Kessel-lo van den Heiberg
Ik schrijf dus ik ben cool
Omdat de boog niet altijd gespannen moet staan ben ik afgelopen donderdag naar een concert geweest. Omdat we niet altijd moeten liggen luieriken heb ik daarover een recensie geschreven voor het onvolprezen e-zine goddeau.com.
Voor zijn optreden staat er een in kostuum gehesen man onopvallend vanaf de toog het voorprogramma Simple Brain gade te slaan. Hij drinkt gulzig van een grote fles water, smeert zo zijn stembanden. Gregory Frateur, de frontman van Dez Mona, verdwijnt even onopvallend weer achter de coulissen om een dik half uur later zelf zijn opwachting te maken op het podium. Samen met zijn vier muzikanten zal hij vanavond een publiek bezweren.
Het begint met de jazzy muziek die aan het hoofdprogramma voorafgaat. Een tapijt wordt op de planken uitgerold, kaarsen worden aangestoken, een bordeauxrode doek fungeert als achtergrondvisual. Dez Mona is een universum dat weinig te zien heeft met alledaagse dingen. Het publiek duikt mee in de trip: wanneer de groep plots op het podium verschijnt, kan je een speld horen vallen.
Frateur is orkestleider en Godfather-lookalike in één statige gedaante. Op ditzelfde podium zagen we dik twee jaar terug nog Antony & The Johnsons aan het werk -- nog voor de grote doorbraak. Kon Antony toen van achter zijn piano een enkeling tot tranen toe bewegen met zijn stem, maar was het in de eerste plaats misschien toch zijn androgyne, timide persoonlijkheid die het publiek naar adem deed happen, dan onderscheidt Frateur zich live van elke gimmick die zijn vocale capaciteiten zou moeten ‘verklaren’ en brengt hij, samen met de band een zeer intense en professionele show.
Oreren of voordragen zijn werkwoorden die ‘s mans prestatie op het podium beter beschrijven dan louter zingen alleen. Geruggensteund door piano, accordeon, drums en de contrabas van Nicolas Rombouts laat de “Antwerpse Antony” een eerste keer zijn ijselijk vibrato schallen in prijsbeesten “Forgive My Tears” en een grotesk “Arid Song”. “Save Me Please!” weergalmt het in grote kapitalen door de zaal. De Titanic is al lang gezonken, maar de accordeon zal blijven jammeren, de contrabas zal van de redding blijven dromen tot het laatste moment.
Nee, aan Algehele Apocalyps geen gebrek bij deze band. Dez Mona is evengoed een theatraal als een muzikaal schouwspel en als dat door sommigen nog wel eens als arty-farty mag worden afgedaan, dan zal de band ook vanavond weer uitgebreid bewijzen dat hij lak heeft aan die kritiek. “Forgive My Tears” krijgt eerst de ruimte om rustig door zijn strofen te meanderen, maar spat in extremis open als een bloedrode kers. Frateur toont zich als een rocker met sprongetjes en slangengekonkel, daarmee zijn band opzwepend, naar een nieuwe climax. Ook “On Trial”, de hysterische hidden track op Moments Of Dejection Or Despondency passeert al vroeg in de set en zet nog eens heel erg nadrukkelijk de puntjes op de i. Frateur krijst, kermt, tiert, wordt gekeeld en steekt Mariah Caray in een onbestaande competitie naar de kroon wat betreft het overbruggen van een toonladder of zevenenzeventig. De sinistere en zelfs dreigende sfeer waarin dit alles baadt, voelt achtereenvolgens bevreemdend, beklemmend en betoverend aan en plots vragen we ons bezorgd af of er soms kinderen in de zaal zijn.
“Vandaag spelen wij voor U een aantal songs uit ons repertoire,” deelt Frateur laconiek mee. Dat de groep dat repertoire na amper twee platen ook wel degelijk heeft, mag blijken uit het feit dat er uit het nieuwe Moments amper vijf songs worden geplukt. Gospelcovers als Mahalia Jacksons “Elijah Rock” worden door de band feilloos naar zijn hand gezet . De set wordt verder aangevuld met de beste nummers uit het debuut en enkele nieuwe songs die op het eerste gehoor redelijk onstuimig klinken dankzij een duidelijke Balkaninslag die ook op Moments al hier en daar te ontwaren viel.
Bestellingen worden op fluistertoon doorgegeven aan de toog, wanneer de storm gaat liggen na een nieuwe vloedgolf. “Sister” krijgt een, contrasterend lichte, jazzy toets mee, maar rijdt zich alsnog knel in de diepe plassen der onpeilbare wanhoop. In “Blue Girl” en een verstild “She Says It’s Not For Long” mag de band haar kunnen tonen met een schitterende symbiose tussen de zoete accordeon enerzijds, en de monotoon hypnotiserende contrabas anderzijds. Frateur staat al die tijd roerloos, schijnbaar in zichzelf gekeerd, aan de rand van het podium. Enkel de kaarsen zorgen voor licht.
De band weet zijn moment te kiezen en sluit af met het mooie “Who Knows Where the Time Goes”. Een laatste keer mogen de rust van de contrabas en een bijzonder gevoelige piano het pad effenen voor Frateurs theatrale vertolking van een verhaal dat allicht ook weer in een schemerig niemandsland zijn eindbestemming vindt. De collectieve buiging waarmee het vijftal vooraan op het podium afscheid neemt, is ontleend aan het theater en houdt het plechtstatige, intense en bijna sektarische karakter van deze muziekavond tot op het einde aan.
Voor zijn optreden staat er een in kostuum gehesen man onopvallend vanaf de toog het voorprogramma Simple Brain gade te slaan. Hij drinkt gulzig van een grote fles water, smeert zo zijn stembanden. Gregory Frateur, de frontman van Dez Mona, verdwijnt even onopvallend weer achter de coulissen om een dik half uur later zelf zijn opwachting te maken op het podium. Samen met zijn vier muzikanten zal hij vanavond een publiek bezweren.
Het begint met de jazzy muziek die aan het hoofdprogramma voorafgaat. Een tapijt wordt op de planken uitgerold, kaarsen worden aangestoken, een bordeauxrode doek fungeert als achtergrondvisual. Dez Mona is een universum dat weinig te zien heeft met alledaagse dingen. Het publiek duikt mee in de trip: wanneer de groep plots op het podium verschijnt, kan je een speld horen vallen.
Frateur is orkestleider en Godfather-lookalike in één statige gedaante. Op ditzelfde podium zagen we dik twee jaar terug nog Antony & The Johnsons aan het werk -- nog voor de grote doorbraak. Kon Antony toen van achter zijn piano een enkeling tot tranen toe bewegen met zijn stem, maar was het in de eerste plaats misschien toch zijn androgyne, timide persoonlijkheid die het publiek naar adem deed happen, dan onderscheidt Frateur zich live van elke gimmick die zijn vocale capaciteiten zou moeten ‘verklaren’ en brengt hij, samen met de band een zeer intense en professionele show.
Oreren of voordragen zijn werkwoorden die ‘s mans prestatie op het podium beter beschrijven dan louter zingen alleen. Geruggensteund door piano, accordeon, drums en de contrabas van Nicolas Rombouts laat de “Antwerpse Antony” een eerste keer zijn ijselijk vibrato schallen in prijsbeesten “Forgive My Tears” en een grotesk “Arid Song”. “Save Me Please!” weergalmt het in grote kapitalen door de zaal. De Titanic is al lang gezonken, maar de accordeon zal blijven jammeren, de contrabas zal van de redding blijven dromen tot het laatste moment.
Nee, aan Algehele Apocalyps geen gebrek bij deze band. Dez Mona is evengoed een theatraal als een muzikaal schouwspel en als dat door sommigen nog wel eens als arty-farty mag worden afgedaan, dan zal de band ook vanavond weer uitgebreid bewijzen dat hij lak heeft aan die kritiek. “Forgive My Tears” krijgt eerst de ruimte om rustig door zijn strofen te meanderen, maar spat in extremis open als een bloedrode kers. Frateur toont zich als een rocker met sprongetjes en slangengekonkel, daarmee zijn band opzwepend, naar een nieuwe climax. Ook “On Trial”, de hysterische hidden track op Moments Of Dejection Or Despondency passeert al vroeg in de set en zet nog eens heel erg nadrukkelijk de puntjes op de i. Frateur krijst, kermt, tiert, wordt gekeeld en steekt Mariah Caray in een onbestaande competitie naar de kroon wat betreft het overbruggen van een toonladder of zevenenzeventig. De sinistere en zelfs dreigende sfeer waarin dit alles baadt, voelt achtereenvolgens bevreemdend, beklemmend en betoverend aan en plots vragen we ons bezorgd af of er soms kinderen in de zaal zijn.
“Vandaag spelen wij voor U een aantal songs uit ons repertoire,” deelt Frateur laconiek mee. Dat de groep dat repertoire na amper twee platen ook wel degelijk heeft, mag blijken uit het feit dat er uit het nieuwe Moments amper vijf songs worden geplukt. Gospelcovers als Mahalia Jacksons “Elijah Rock” worden door de band feilloos naar zijn hand gezet . De set wordt verder aangevuld met de beste nummers uit het debuut en enkele nieuwe songs die op het eerste gehoor redelijk onstuimig klinken dankzij een duidelijke Balkaninslag die ook op Moments al hier en daar te ontwaren viel.
Bestellingen worden op fluistertoon doorgegeven aan de toog, wanneer de storm gaat liggen na een nieuwe vloedgolf. “Sister” krijgt een, contrasterend lichte, jazzy toets mee, maar rijdt zich alsnog knel in de diepe plassen der onpeilbare wanhoop. In “Blue Girl” en een verstild “She Says It’s Not For Long” mag de band haar kunnen tonen met een schitterende symbiose tussen de zoete accordeon enerzijds, en de monotoon hypnotiserende contrabas anderzijds. Frateur staat al die tijd roerloos, schijnbaar in zichzelf gekeerd, aan de rand van het podium. Enkel de kaarsen zorgen voor licht.
De band weet zijn moment te kiezen en sluit af met het mooie “Who Knows Where the Time Goes”. Een laatste keer mogen de rust van de contrabas en een bijzonder gevoelige piano het pad effenen voor Frateurs theatrale vertolking van een verhaal dat allicht ook weer in een schemerig niemandsland zijn eindbestemming vindt. De collectieve buiging waarmee het vijftal vooraan op het podium afscheid neemt, is ontleend aan het theater en houdt het plechtstatige, intense en bijna sektarische karakter van deze muziekavond tot op het einde aan.
Mega Mindy Time-out
Na luttele uren achtervolgd te zijn geweest door dit Studio 100-vehikel, knallen wij bij deze i.s.m. onze goede vrienden van de jump-community, Mega Mindy neer:
Dat lucht op!
"Jumping's not a crime!" (nvdr.)
Ali.
Dat lucht op!
"Jumping's not a crime!" (nvdr.)
Ali.
donderdag 15 november 2007
Mega Mindy Tijd
Gisteren gaan cantussen en bijgevolg daar inspiratie opgedaan voor onze blog! We beginnen namelijk met allemaal het volgende liedje te zingen:
Hierna kunnen er vrije versies komen! Hier is alvast de mijne:
Is het een vuurtoren?
Is het een brandhaard?
Nee dat is het niet!
Het is zombie Pieter
Met zijn rosse kop!
Schol,
Arno
Hierna kunnen er vrije versies komen! Hier is alvast de mijne:
Is het een vuurtoren?
Is het een brandhaard?
Nee dat is het niet!
Het is zombie Pieter
Met zijn rosse kop!
Schol,
Arno
woensdag 14 november 2007
And so it is, just like you said it would be.
Ik heb een bekentenis voor jullie allemaal. Ik ben al meer dan een jaar niet meer verliefd geweest. Wat zeg ik, meer dan anderhalf jaar. Of zo lang lijkt het alleszins toch. Ik ben dichtbij geweest, één of twee keer, maar nooit meer echt verliefd. En het is niet dat ik niet verliefd meer zou willen worden, het is gewoon dat ik het niet meer wil. Ik weet dat dat voor de banalere lezers onder jullie wat moeilijk te vatten zal zijn, maar telkens ik iemand leer kennen op wie ik wel verliefd zou willen worden dan zeggen mijn hersenen 'Oppassen, klojo! Want straks komen de traantjes weer!' En gelijk hebben ze. Want zo is het, net als in de melige liedjes die ik zo graag beluister.
Dus de volgende keer dat je de vlinders hoort flapperen in mijn buik, zeg er dan niets van, want eens ik ze opmerk jaag ik ze weer weg.
Kwestie van eens een typische blog na te doen,
Arno
Edit:
Om het af te maken, een crappy gedichtje:
Wanneer de zon gaat zakken,
Tot je ze haast kan pakken,
En de wolken kleur bekennen,
Kleuren ze jouw naam,
Odalisk.
En wanneer de sterren staren
Naar de aardse gevaren
Die de nacht opjennen,
Waken ze om jou,
Odalisk.
En wanneer die sterren vervagen,
Omdat de zon komt vragen
Of zij jou weer mag verwennen,
Komen ze toch steeds terug,
Odalisk.
Zo ook ik die je naam schrijf,
Eender waar ik verblijf,
Eender wat de klok slaat,
Of als ze zwijgt,
Odalisk.
Zo ook ik die je geur,
En je slechte humeur,
En je trieste gelaat
Telkens weer mis,
Odalisk.
Zo ook ik die verstom
Telkens ik in je buurt kom,
En dan radeloos vervaag,
Odalisk.
En ik weet als ik sterf:
Odalisk.
Zoals ik weet dat ik leef:
Odalisk.
En als de bloemen verdwijnen,
En als de vogels wegkwijnen,
En als de aarde verdord is,
Omdat alle leven te kort is,
Dan nog fluistert de wind:
Odalisk.
En als de wind niet meer fluistert,
En elk geheim is ontluisterd,
Dan nog zal je nazinderen,
Odalisk.
Zolang ik je nog mis,
Odalisk.
Dus de volgende keer dat je de vlinders hoort flapperen in mijn buik, zeg er dan niets van, want eens ik ze opmerk jaag ik ze weer weg.
Kwestie van eens een typische blog na te doen,
Arno
Edit:
Om het af te maken, een crappy gedichtje:
Wanneer de zon gaat zakken,
Tot je ze haast kan pakken,
En de wolken kleur bekennen,
Kleuren ze jouw naam,
Odalisk.
En wanneer de sterren staren
Naar de aardse gevaren
Die de nacht opjennen,
Waken ze om jou,
Odalisk.
En wanneer die sterren vervagen,
Omdat de zon komt vragen
Of zij jou weer mag verwennen,
Komen ze toch steeds terug,
Odalisk.
Zo ook ik die je naam schrijf,
Eender waar ik verblijf,
Eender wat de klok slaat,
Of als ze zwijgt,
Odalisk.
Zo ook ik die je geur,
En je slechte humeur,
En je trieste gelaat
Telkens weer mis,
Odalisk.
Zo ook ik die verstom
Telkens ik in je buurt kom,
En dan radeloos vervaag,
Odalisk.
En ik weet als ik sterf:
Odalisk.
Zoals ik weet dat ik leef:
Odalisk.
En als de bloemen verdwijnen,
En als de vogels wegkwijnen,
En als de aarde verdord is,
Omdat alle leven te kort is,
Dan nog fluistert de wind:
Odalisk.
En als de wind niet meer fluistert,
En elk geheim is ontluisterd,
Dan nog zal je nazinderen,
Odalisk.
Zolang ik je nog mis,
Odalisk.
'Enriqué' is Roemeens voor 'dampende drol'
Wij van oppendorp.blogspot.com zijn ook solidair met andere sites. Zo is het dat wij dagelijks ook andere sites bezoeken omdat die ook goed zijn. Neem nu de Starlounge van MSN. Die is te gek. Elke dag de leukste celebs met de hotste nieuwtjes en dat helemaal op "jouw maat"! Het is ondertussen al mijn startpagina.
Ook vandaag staan er weer heel wat lekker weggeschreven artikeltjes op de Starlounge te pronken - het één al schandaliger dan het ander!
Neem nu "Smsjes doen Prins Harry de das om". Da's zo droevig! Prins Harry had gesmst met een fannekeuh en dan had zijn spreekwoordelijke 'girlfriend' die smsjes ook gelezen! Ze was verdrietig dan, want die was helemaal vanuit Zimbabwe naar Buckingham Palace komen wonen voor Prins Harry. De schaamteloze rugbylul!
Of het artikel over Dana Winner. "Ze is niet zo braaf als ze eruit ziet" staat er toepasselijk boven. De roemruchte chanteuse heeft een boete gekregen voor overdreven snel rijgedrag. De blonde drol! Ze was over de witte lijn gereden om een andere automobilist in te halen, en dat nog wel in een bogt. Daarmee heeft ze 14 mensen - waaronder 1 koper van haar laatste album - in gevaar gebracht. Voor je het weet is zo'n Dana Winner de Vlaamse Foxy Brown of Li'l Kim en zit die in 't cachot.
Maar het artikel dat vandaag werkelijk mijn aandacht gegrepen heeft is toch wel dat van Enriqué Iglesias - de viriele Spaanse crooner - en die voze del van een Stephanie (17). Dat zat zo: Enriqué was komen optreden in Vlaanderen en Stephanie was daar ook (in 't publiek). En dan had Enriqué die Stephanie na het optreden zo brutaal verkracht in de back stage. En die Stephanie had dan geprotesteerd en al. Alsof gij voze sloor nog ooit eens de kans krijgt om door een tettenman als Enriqué verkracht te worden, voze slons! Echt ik heb medelijden met u, meiske! Wist ge da!? Hè? Wist ge da de mighty Ac medelijden met u heeft??? Hè!?
Antwoord wijf! Denk na wijf! Ah nee, da's waar, ge hebt uw laatste beetje hersens in uw tieten laten inplanten!
Ook vandaag staan er weer heel wat lekker weggeschreven artikeltjes op de Starlounge te pronken - het één al schandaliger dan het ander!
Neem nu "Smsjes doen Prins Harry de das om". Da's zo droevig! Prins Harry had gesmst met een fannekeuh en dan had zijn spreekwoordelijke 'girlfriend' die smsjes ook gelezen! Ze was verdrietig dan, want die was helemaal vanuit Zimbabwe naar Buckingham Palace komen wonen voor Prins Harry. De schaamteloze rugbylul!
Of het artikel over Dana Winner. "Ze is niet zo braaf als ze eruit ziet" staat er toepasselijk boven. De roemruchte chanteuse heeft een boete gekregen voor overdreven snel rijgedrag. De blonde drol! Ze was over de witte lijn gereden om een andere automobilist in te halen, en dat nog wel in een bogt. Daarmee heeft ze 14 mensen - waaronder 1 koper van haar laatste album - in gevaar gebracht. Voor je het weet is zo'n Dana Winner de Vlaamse Foxy Brown of Li'l Kim en zit die in 't cachot.
Maar het artikel dat vandaag werkelijk mijn aandacht gegrepen heeft is toch wel dat van Enriqué Iglesias - de viriele Spaanse crooner - en die voze del van een Stephanie (17). Dat zat zo: Enriqué was komen optreden in Vlaanderen en Stephanie was daar ook (in 't publiek). En dan had Enriqué die Stephanie na het optreden zo brutaal verkracht in de back stage. En die Stephanie had dan geprotesteerd en al. Alsof gij voze sloor nog ooit eens de kans krijgt om door een tettenman als Enriqué verkracht te worden, voze slons! Echt ik heb medelijden met u, meiske! Wist ge da!? Hè? Wist ge da de mighty Ac medelijden met u heeft??? Hè!?
Antwoord wijf! Denk na wijf! Ah nee, da's waar, ge hebt uw laatste beetje hersens in uw tieten laten inplanten!
dinsdag 13 november 2007
Opstel voor de juf van 2B
Vandaag ben ik vroeg opgestaan. Want ik moest naar school. Ik schrok ervan dat het zo koud was. Ik had geen dikgenoege jas aan. Gelukkig was de trein niet ver. Ik kan nog die van 8.04 hebben omdat die vertraging had. Die was er pas om 8.08 dan. Ik zat erop en keek ernaar. Van de binnenkant. Eigenlijk herinner ik me niet meer precies hoe de treinrit ging. Of toch: ik moest in het gangpad omdat alle stoelen bezet waren. Waarschijnlijk niet alle in eerste klasse. Maar daar mag ik niet. Toen ik uitstapte was het nog koud. Ik ging naar de tram. Die kwam onmiddellijk. Ik stapte af en moest nog een eindje te voet. Toen kwam ik iemand tegen die ook in mijn klas zit. Ik sprak daar dan mee over de test die we gingen hebben. Beetje voorspelbaar gesprek. Toen mochten we in de klas. En de test ging beginnen. De meester maakte meerdere genantslechte grappen. Je kon voelen dat veel kindjes hem op dat moment nog meer gingen haten. Toen mochten we beginnen. Het was moeilijk voor mij, want ik ben niet zo slim.
Nu ben ik thuis en gelukkig. Alhoewel.
PS: ik ben verliefd op het extreemrechtse meisje.
Alexander.
Nu ben ik thuis en gelukkig. Alhoewel.
PS: ik ben verliefd op het extreemrechtse meisje.
Alexander.
zondag 11 november 2007
En een gelukkig Oppendorpjaar!
ZALIG OPPENDORPKERSTFEEST!
Dat is wat wij, Trotse Oppendorpers, de rest van de wereld toewensen! Wij gaan er hier alvast een spetterend festijn van maken! De pakjes staan onder de Oppendorpkerstbrandblusser, Steven bereidt een feestelijk maal voor, de chica's zorgen voor het dessert en de bubbeldrank staat klaar om rijkelijk te vloeien.
Wapenstilstand, zegt u? Inderdaad! Want het is Oppendorpkerst vanavond, en dan hoort er vrede te heersen in alle hartjes!
Verwarm u aan onze vreugde, waarde bloglezers, en wij zullen ons verwarmen aan de gedachte aan Jezus van Oppendorp, de Oppendorpman en zijn renbeesten, en aan Ernst Maanman die gelukzalig naar ons allen zal glimlachen de hele nacht lang.
Wees blij of blijf achter, want Oppendorpkerst wacht niet!
Arno
Dat is wat wij, Trotse Oppendorpers, de rest van de wereld toewensen! Wij gaan er hier alvast een spetterend festijn van maken! De pakjes staan onder de Oppendorpkerstbrandblusser, Steven bereidt een feestelijk maal voor, de chica's zorgen voor het dessert en de bubbeldrank staat klaar om rijkelijk te vloeien.
Wapenstilstand, zegt u? Inderdaad! Want het is Oppendorpkerst vanavond, en dan hoort er vrede te heersen in alle hartjes!
Verwarm u aan onze vreugde, waarde bloglezers, en wij zullen ons verwarmen aan de gedachte aan Jezus van Oppendorp, de Oppendorpman en zijn renbeesten, en aan Ernst Maanman die gelukzalig naar ons allen zal glimlachen de hele nacht lang.
Wees blij of blijf achter, want Oppendorpkerst wacht niet!
Arno
Oppendorp interviewt: Kylie Minogue
Parijs - We kregen afgelopen donderdag met onze ploeg de kans Kylie Minogue te ontmoeten op een promodag in Parijs. Eén vraag mochten we stellen en dat werd deze.
Oppendorp: Kylie, hoe is het ondertussen met je ziekte?
Minogue: "Ik ben herstellende, danku.Elke periode die een mens in z'n leven doormaakt kan je als positief dan wel als negatief evalueren. Ik persoonlijk ben een onverbeterlijke positivo en ik kijk - ik wik m'n woorden - dankbaar terug op de dingen die gebeurd zijn. Ik heb artsten leren kennen, ik heb inzet gezien, ik heb warmte gevoeld. Deze periode heeft me sterker gemaakt.
Ik ben nog niet helemaal genezen. Om de zes uur wordt ik volledig onderzocht op nieuwe tumoren. Maar al bij al gaat het uitstekend met me."
Oppendorp: Kylie, hoe is het ondertussen met je ziekte?
Minogue: "Ik ben herstellende, danku.Elke periode die een mens in z'n leven doormaakt kan je als positief dan wel als negatief evalueren. Ik persoonlijk ben een onverbeterlijke positivo en ik kijk - ik wik m'n woorden - dankbaar terug op de dingen die gebeurd zijn. Ik heb artsten leren kennen, ik heb inzet gezien, ik heb warmte gevoeld. Deze periode heeft me sterker gemaakt.
Ik ben nog niet helemaal genezen. Om de zes uur wordt ik volledig onderzocht op nieuwe tumoren. Maar al bij al gaat het uitstekend met me."
zaterdag 10 november 2007
Enjoy ?
Til er nu niet meteen te zwaar aan,
maar het gebruik van "Enjoy" op dit blog vind ik er toch wat over.
Ac en Ar, u weze gewaarschuwd
maar het gebruik van "Enjoy" op dit blog vind ik er toch wat over.
Ac en Ar, u weze gewaarschuwd
vrijdag 9 november 2007
From the Jo to Anna to the New to the Som
't Is nu niet voor niets dat ik jullie weer lastigval maar wel hiervoor:
http://profile.myspace.com/index.cfm?fuseaction=user.viewprofile&friendID=211440438
Enjoy, al was het maar de fotosectie, jullie rukkers!
Geen dank,
Arno
http://profile.myspace.com/index.cfm?fuseaction=user.viewprofile&friendID=211440438
Enjoy, al was het maar de fotosectie, jullie rukkers!
Geen dank,
Arno
Cube
Net die befaamde film gezien. Ze was wel wat voorspelbaar, want ik wist meteen dat de neger de slechte was. Gelukkig ging hij ook als verwacht nogal dood. Maar de film heeft me wel doen nadenken over mezelf en mijn positie in de maatschappij, en daarom ga ik na de winterstop weer wat vaker scoren. De laatste keer dat ik gescoord heb dateert namelijk van voor 19 mei 2006, en dat is toch wel een tijd geleden me dunkt. Ook mijn trainer voor de afwerkingsoefeningen, V. 'Vinnie' L., maakt zich reeds geruime tijd zorgen over mijn prestaties. Lang genoeg gerevalideerd, meent hij. Maar voor de winterstop zie ik het echter niet meer meteen gebeuren. Ik ben daarvoor te lang out geweest vrees ik. Daarbij, mijn trainer staat zelf ook best al een behoorlijke poos droog hoor.
En die van mijn klas zijn trouwens allemaal stom, soms, ofzo. Allee, niet echt, maar ook wel. Ook daar heeft de film me over aan't denken gezet. Echt wel dat die mensen echt niet over genoeg zelfkritiek beschikken denk ik.
Nu bon, ik ga alvast verder met de individuele training, en dan binnen enkele maandjes kan er weer gejubeld worden.
Jeej,
Arno
En die van mijn klas zijn trouwens allemaal stom, soms, ofzo. Allee, niet echt, maar ook wel. Ook daar heeft de film me over aan't denken gezet. Echt wel dat die mensen echt niet over genoeg zelfkritiek beschikken denk ik.
Nu bon, ik ga alvast verder met de individuele training, en dan binnen enkele maandjes kan er weer gejubeld worden.
Jeej,
Arno
De Winter onzeker voor Oppendorp Kerstmis
Oppendorp-spits Steven De Winter (hinder aan de pols) legt vanavond een beslissende test af. "We wachten af omdat hij supergemotiveerd is" zegt coach Stevens. "Alles hangt ervan of hij pijnloos en zonder risico's kan werken".
Als De Winter niet speelklaar raakt, neemt Stiers wellicht zijn positie in. De Braekeleer en Cornet komen opnieuw in de basis.
Aan de andere kant van de gang blijft Eva onzeker. Coach stevens nam daarom Eboigbe mee op in de kern, maar gisteren beschikte men nog altijd niet over de vereiste papieren voor de Nigeriaan.
Oppendorp interviewt: George Clooney
In een nieuwe rubriek gaat Oppendorp op zoek naar de vettigste pieren uit de neus van de meest tot de verbeelding sprekende celebs.
Als eerste in dit rijtje mag openen: George Clooney, Hollywoods meest begeerde Darfoerproblematiekaankaarter!
Oppendorp: Meneer Clooney, u houdt zich sinds geruime tijd bezig met welzijnswerk en dan in het bijzonder met de toestand in Darfoer. Wanneer besefte u dat er werk aan de winkel was?
Clooney: "Ik ben me voor Darfoer beginnen inzetten toen ik inzag dat ik iets rond welzijnswerk wilde doen."
Oppendorp: En kan je daar een specifiek moment op plakken?
Clooney: "Ja. Ik kwam net terug van vakantie in Brazilië toen."
Oppendorp: Wat hebt u tijdens die reis gezien?
Clooney: "Ik heb daar gegolfd met Zico, een Braziliaanse voetballer."
Oppendorp: In 2006 hebt u de VN-Veiligheidsraad toegesproken. Wat hoopte u daar precies mee te bereiken?
Clooney: "Ik hoopte daar mijn netwerk te kunnen uitbreiden en fondsen te vinden voor mijn werk."
Oppendorp: Want herhaalt u nog eens welke initiatieven u wenst te nemen voor de problemen in Darfoer.
Clooney (ferm): "Eerst en vooral wil ik daar een duidelijke verbodsbepaling voor negers op poten zetten - of toch alleszins iets met rassenscheiding, we zijn daar nog niet helemaal uit."
Oppendorp: Voor uw acties rond Darfoer reist u constant de wereld rond. Hoe zit het met 's werelds kijk op de Amerikanen?
Clooney (denkt na): "Ik denk dat de Amerikanen nog steeds erg geliefd zijn. Grapjes over hamburgers zijn nooit van de lucht."
Oppendorp: Tot slot even over uw jeugd: U had een zeer veeleisende vader, hoe ging u daar mee om?
Clooney: Eerlijk? Ik mocht nooit klagen over een gebrek aan geluk. Ik was amper geblesseerd, destijds (onverstaanbaar gemonkel).
Bedankt voor dit gesprek.
Als eerste in dit rijtje mag openen: George Clooney, Hollywoods meest begeerde Darfoerproblematiekaankaarter!
Oppendorp: Meneer Clooney, u houdt zich sinds geruime tijd bezig met welzijnswerk en dan in het bijzonder met de toestand in Darfoer. Wanneer besefte u dat er werk aan de winkel was?
Clooney: "Ik ben me voor Darfoer beginnen inzetten toen ik inzag dat ik iets rond welzijnswerk wilde doen."
Oppendorp: En kan je daar een specifiek moment op plakken?
Clooney: "Ja. Ik kwam net terug van vakantie in Brazilië toen."
Oppendorp: Wat hebt u tijdens die reis gezien?
Clooney: "Ik heb daar gegolfd met Zico, een Braziliaanse voetballer."
Oppendorp: In 2006 hebt u de VN-Veiligheidsraad toegesproken. Wat hoopte u daar precies mee te bereiken?
Clooney: "Ik hoopte daar mijn netwerk te kunnen uitbreiden en fondsen te vinden voor mijn werk."
Oppendorp: Want herhaalt u nog eens welke initiatieven u wenst te nemen voor de problemen in Darfoer.
Clooney (ferm): "Eerst en vooral wil ik daar een duidelijke verbodsbepaling voor negers op poten zetten - of toch alleszins iets met rassenscheiding, we zijn daar nog niet helemaal uit."
Oppendorp: Voor uw acties rond Darfoer reist u constant de wereld rond. Hoe zit het met 's werelds kijk op de Amerikanen?
Clooney (denkt na): "Ik denk dat de Amerikanen nog steeds erg geliefd zijn. Grapjes over hamburgers zijn nooit van de lucht."
Oppendorp: Tot slot even over uw jeugd: U had een zeer veeleisende vader, hoe ging u daar mee om?
Clooney: Eerlijk? Ik mocht nooit klagen over een gebrek aan geluk. Ik was amper geblesseerd, destijds (onverstaanbaar gemonkel).
Bedankt voor dit gesprek.
In memoriam: Pieter Stevens (1987-2007)
"And if you don't love me now.
You will never love me again.
I can still hear you saying
you would never break the chain"
Matheus §11.2
Pieter,
ik herinner het me niet heel precies
maar ooit moet ik wat onzeker zijn geweest,
jij nam me bij de hand, uit het niets,
en liet me over water lopen!
Ik herinner me een saamhorigheid,
verzonken in de kussens met onze oren
bevangen door dezelfde muziek.
Jij was mijn beste vriend en ik was
jou Foster Parent.
Nu je er niet meer bent, Pieter,
goeiige rosserd, elke dag present,
het is pas nu dat ik inzie
dat je in een ander leven andere mensen
gelukkig bent gaan maken.
Het ga je goed, Pieter.
Je bent altijd een van de besten geweest
en ik denk aan jou tijdens het strijken.
Kus,
Ac.
"And I love you I love you I love you, like never befo-o-ore"
Lucas §6.1
donderdag 8 november 2007
Dit werd gepost op 8 november 2007, een dag die op elk toekomstig geschiedenis-examen onder de niet te kennen leerstof hoort te vallen
"Ik had hulp nodig. Op meerdere fronten. In het leven, zeg maar. Hulp bij leven.
Ik vond het zo genant om iemand te bellen. Om een psychiater te raadplegen. Om een vertrouwenspersoon te bellen. Om de fifty fifty of de hulp van het publiek in te roepen.
Ik opende Microsoft Word. Ik ging naar de menubalk. Ik drukte op Help."
Bovenstaands had een alternatief kunnen zijn voor de achterflap van het boek waarmee Gerty Christoffels nog tot zondag op de Boekenbeurs zit. Ik heb het aangeschaft en vind het een aanrader.
Iets anders, even:
heeft Arno het al met jullie gehad over Damien Rice?
Zoniet, dan zeg ík het jullie wel:
Damien Rice is goed.
Oh ja, en als je de tijd en de zin hebt, kijk dan ook eens naar de tweede reeks van The Office. Ergens daarin - ik geloof dat het de vierde of de vijfde aflevering is -komt Tim aan het woord over zijn ideale schoonzoongehalte. Behoorlijk cru, maar leuk.
En om te besluiten: heeft een van jullie wel eens tranen van wangen zien biggelen?
Reacties altijd welkom,
ook van Anje's ouders,
Alexander.
Ik vond het zo genant om iemand te bellen. Om een psychiater te raadplegen. Om een vertrouwenspersoon te bellen. Om de fifty fifty of de hulp van het publiek in te roepen.
Ik opende Microsoft Word. Ik ging naar de menubalk. Ik drukte op Help."
Bovenstaands had een alternatief kunnen zijn voor de achterflap van het boek waarmee Gerty Christoffels nog tot zondag op de Boekenbeurs zit. Ik heb het aangeschaft en vind het een aanrader.
Iets anders, even:
heeft Arno het al met jullie gehad over Damien Rice?
Zoniet, dan zeg ík het jullie wel:
Damien Rice is goed.
Oh ja, en als je de tijd en de zin hebt, kijk dan ook eens naar de tweede reeks van The Office. Ergens daarin - ik geloof dat het de vierde of de vijfde aflevering is -komt Tim aan het woord over zijn ideale schoonzoongehalte. Behoorlijk cru, maar leuk.
En om te besluiten: heeft een van jullie wel eens tranen van wangen zien biggelen?
Reacties altijd welkom,
ook van Anje's ouders,
Alexander.
woensdag 7 november 2007
De Meuter afbraakwerken, grondwerken, saneringen,...
Bertje, ik haat je.
Ik sla je en ik braak op je.
Bertje, je was nooit mijn maatje,
maar na vandaag ga ik
je nog harder haten!
Je bent zulk een lulletje.
Zo'n middelmatig klein geniepig sulletje.
Ik weet dat, dat is mijn zesde zintuig.
Maar jij, trut, jij gaat nog wénen.
Bertje, het is die kop van je.
Die vleeshomp met die voze grijns, van je.
Die kop vermink ik en ik rijt 'm aan stukken, ja.
Ik voer m' aan varkens, je broertjes en ik voel me beter.
Je bent zo'n drolletje.
Zo'n stinkend trolletje.
Je lacht met si en la, doet nooit een fuck.
En in je holletje voel jij je toppie, ja.
Jouw stinkend holletje dat ruikt naar kak.
Bertje, nog één keer duidelijk.
Maak dat je wegkomt of ik trek je stekker uit.
Je bent een irritante mens
ontworpen door een Japanse firma.
Je bent een nog veel zieligere nul dan ikzelf
in deze onmetelijke wirwar van dommigheid
called De Wereld.
A en een L en een E and so on.
dinsdag 6 november 2007
VB
Vorige week een kennis van mij bijeen geslagen in de VLAMINGENstraat door een bende WALEN. Ironisch? Nee: logisch! Sluit de grenzen! Stem verstandig!
Illegale groet,
Arno
Illegale groet,
Arno
maandag 5 november 2007
zondag 4 november 2007
Bright, Red Eyes
The drunk kids, the catholics, they're all about the same. They're waiting for something, hoping to be saved. Well I have been happy the past couple of days, just thinking of the women who've taken your place. And every night I think I certainly won't ever sleep sober or alone. And then suddenly, well, it occurs to me I've slept alone before you. And so I pour myself the stiffest drink my stomach can stand, and convince myself to lay back down again.
Right on, Connor! Right on!
Veel liefs,
Arno
Right on, Connor! Right on!
Veel liefs,
Arno
Elf
Nog 11 minuten voor mijn trein vertrekt.
Nog 10 keer mijn liefde uitdrukken voor het lied 'I Don't Want To' van Toni Braxton
Nog 9 keer balen omdat ik die clip niet van YouTube kan embedden
Nog 8 maanden wachten op een nieuwe federale regering
Nog 7 dagen voor Oppendorp Kerstmis
Nog 6 keer kijken in J-Lo haar boezem
Nog 5 keer lachen met Pieter zijn nieuw kapsel
Nog 4 dagen voor Arno zijn examen anatomie
Nog 3 jaar studeren voor ik eindelijk kan gaan werken
Nog 2 dagen voor Anjeke examen heeft
Nog 1 keer veel succes zeggen.
De rest mag door iemand anders worden ingevuld. Ik heb daar nu gewoon de fuck geen tijd meer voor.
Alexander.
EDIT:
Ik heb mijn best gedaan,
Arno
Nog 10 keer mijn liefde uitdrukken voor het lied 'I Don't Want To' van Toni Braxton
Nog 9 keer balen omdat ik die clip niet van YouTube kan embedden
Nog 8 maanden wachten op een nieuwe federale regering
Nog 7 dagen voor Oppendorp Kerstmis
Nog 6 keer kijken in J-Lo haar boezem
Nog 5 keer lachen met Pieter zijn nieuw kapsel
Nog 4 dagen voor Arno zijn examen anatomie
Nog 3 jaar studeren voor ik eindelijk kan gaan werken
Nog 2 dagen voor Anjeke examen heeft
Nog 1 keer veel succes zeggen.
De rest mag door iemand anders worden ingevuld. Ik heb daar nu gewoon de fuck geen tijd meer voor.
Alexander.
EDIT:
Ik heb mijn best gedaan,
Arno
zaterdag 3 november 2007
Roodkapje
Hey there Little Red Riding Hood
You sure are lookin' good
You're everything a big bad wolf would want
Little Red Ridin' Hood
I don't think even big girls should
Go walkin' in these spooky old woods alone
What full lips you have
They're sure to lure someone bad
So, untill you get to grandma's place
I think you ought to walk with me and be safe
I'm gonna keep my sheep suit on
Till I'm sure that you've been shown
That I can be trusted walkin' with you alone
I'll try to be satisfied
Just to walk close by your side
Maybe you'll see things my way
Before we get to grandma's place
Little Red Ridin' Hood
You sure are lookin' good
You're everything a big bad wolf could want
Steven
You sure are lookin' good
You're everything a big bad wolf would want
Little Red Ridin' Hood
I don't think even big girls should
Go walkin' in these spooky old woods alone
What full lips you have
They're sure to lure someone bad
So, untill you get to grandma's place
I think you ought to walk with me and be safe
I'm gonna keep my sheep suit on
Till I'm sure that you've been shown
That I can be trusted walkin' with you alone
I'll try to be satisfied
Just to walk close by your side
Maybe you'll see things my way
Before we get to grandma's place
Little Red Ridin' Hood
You sure are lookin' good
You're everything a big bad wolf could want
Steven
Gisteren wilden we ook bloggen hoor, maar dat ging dus niet omdat wij zo keihard belet waren omwille van een dinosauriër, allé
Wat dacht u nu eigenlijk? Dat wij gisteren niks gepost hebben omdat we daar geen zin in hadden???!
Fout! Fout! Fout!
Wij werden gisteren belet te bloggen en wel omdat er enorme graafwerken gaande waren in ons stulpje. Meisje, een hooggevoelig meisje uit Leuven van 9 jaar, had in een levensechte droom de visualisatie gezien van het skelet ener iguanodon. En, je zal het altijd zien, die lag pal onder onze woonst gepositioneerd!
Licht verveeld, maar met studentikoos enthousiasme (vooral Pieter) namen wij bezit van onze biezen en spoeden wij ons met z'n allen naar onze respectieve ouderlijke woonsten om aldaar de dag door te brengen. De graafwerken vereisten immers een volledige stilte en concentratie van de heren gravers en onze technotunes zouden dus geenszins over het werkterrein hebben kunnen geschald.
Nu, dat is wel fijn, dat iguanodonskelet hebben wij mogen houden. Stom wel, want het brak in wel duizend stukjes toen Steven er met een balletje tegen trapte. Het schijnt dat we voor dat skelet best nog een aardige duit hadden kunnen opstrijken. Dat wordt dus nu met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid geen I Love Techno dit jaar, voor ons.
Zonde.
Van de redactie, door Alexander.
PS: de iguanodon op de afbeelding kijkt wat boos omdat we geen Kolonisten van Catan met hem wilden spelen.
Fout! Fout! Fout!
Wij werden gisteren belet te bloggen en wel omdat er enorme graafwerken gaande waren in ons stulpje. Meisje, een hooggevoelig meisje uit Leuven van 9 jaar, had in een levensechte droom de visualisatie gezien van het skelet ener iguanodon. En, je zal het altijd zien, die lag pal onder onze woonst gepositioneerd!
Licht verveeld, maar met studentikoos enthousiasme (vooral Pieter) namen wij bezit van onze biezen en spoeden wij ons met z'n allen naar onze respectieve ouderlijke woonsten om aldaar de dag door te brengen. De graafwerken vereisten immers een volledige stilte en concentratie van de heren gravers en onze technotunes zouden dus geenszins over het werkterrein hebben kunnen geschald.
Nu, dat is wel fijn, dat iguanodonskelet hebben wij mogen houden. Stom wel, want het brak in wel duizend stukjes toen Steven er met een balletje tegen trapte. Het schijnt dat we voor dat skelet best nog een aardige duit hadden kunnen opstrijken. Dat wordt dus nu met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid geen I Love Techno dit jaar, voor ons.
Zonde.
Van de redactie, door Alexander.
PS: de iguanodon op de afbeelding kijkt wat boos omdat we geen Kolonisten van Catan met hem wilden spelen.
donderdag 1 november 2007
Neem uw tijd voor...Loesje
Moet u horen: Loesje stopt ermee!
't Is te zeggen, ze loopt over naar Wordpress, kennelijk om ons nog betere blogberichten te kunnen garanderen. De schat weze geprezen. Maar omdat haar blogspot-account bij deze begint wortel te schieten, laat ik nog één keer een van haar leukste berichtjes op u los.
"zaterdag, september 29, 2007
Reunie
Een middelbare school-reünie: altijd een beetje confrontatie.
Ik heb veel complimenten gekregen (eigenlijk maar 2 echte, maar sommige blikken zeiden genoeg). Een oud-leerkracht van mij zei zelfs dat ik een hele vrouw was geworden. Amai, dat was toch effe raar, want ik zie mijzelf totaal nog niet als een vrouw.
Het was ook een beetje stom, want veel mensen waar ik nog eens mee wou babbelen, waren er niet. En om dan van de stomme gesprekken te gaan voeren over je herexamens of je studies... Das toch ook maar saai.
Op de terugweg besefte ik dat ik op dees moment volledig in vrede ben met mezelf en met mijn verleden. Nu zoek ik nog een vriendje om dat aan te vullen, maar ik kan best wel nog een tijdje zonder, we gaan niets overhaasten, dan kom je toch maar met de verkeerde thuis."
Alexander, die haar ook bij Wordpress zal weten te traceren.
't Is te zeggen, ze loopt over naar Wordpress, kennelijk om ons nog betere blogberichten te kunnen garanderen. De schat weze geprezen. Maar omdat haar blogspot-account bij deze begint wortel te schieten, laat ik nog één keer een van haar leukste berichtjes op u los.
"zaterdag, september 29, 2007
Reunie
Een middelbare school-reünie: altijd een beetje confrontatie.
Ik heb veel complimenten gekregen (eigenlijk maar 2 echte, maar sommige blikken zeiden genoeg). Een oud-leerkracht van mij zei zelfs dat ik een hele vrouw was geworden. Amai, dat was toch effe raar, want ik zie mijzelf totaal nog niet als een vrouw.
Het was ook een beetje stom, want veel mensen waar ik nog eens mee wou babbelen, waren er niet. En om dan van de stomme gesprekken te gaan voeren over je herexamens of je studies... Das toch ook maar saai.
Op de terugweg besefte ik dat ik op dees moment volledig in vrede ben met mezelf en met mijn verleden. Nu zoek ik nog een vriendje om dat aan te vullen, maar ik kan best wel nog een tijdje zonder, we gaan niets overhaasten, dan kom je toch maar met de verkeerde thuis."
Alexander, die haar ook bij Wordpress zal weten te traceren.
Abonneren op:
Posts (Atom)
